November

November has tied me
To an old dead tree
Get word to April
To rescue me

Nonsense verse

Γράψε κάτι
ούρλιαζε το Τίποτα
Δεν μπορώ να γράψω τίποτα
αντιγύριζε το Κάτι
Αδιέξοδο, είπε μια Ιδέα
που εκεί κοντά τριγύριζε
και απομακρύνθηκε
τρεχάτη

Χειροτεχνίες

...μα πιο πολύ μ’ αρέσει όταν πιάνω στα χέρια μου μια κρύα
κοφτερή λεπίδα και τη ρίχνω στη φωτιά, και όπως αρχίζει
και πυρώνει το μέταλλο και μαλακώνουνε οι ρίζες των γραμμάτων
ξεριζώνω το Λάμδα και το στριμώχνω ανάμεσα στο Έψιλον και το Πι...

Beautiful and Cruel

Η γλώσσα μου

Η γλώσσα μου είναι

απλή, χωρίς πολλές

σάλτσες

Έτσι την προτιμώ,

καλοψημένη, με λίγο

λεμονάκι

Λέαινες

Όλες οι ιατρικές εξετάσεις

είναι νομοτελειακές μορφές βιαιότητας

Να διαρρηγνύουν το σώμα σου

για τυχόν χαλασμένα εξαρτήματα

Χέρια ζουλάνε πανάρχαιους ιστούς

χέρια ψαχουλεύουν σε υγρά σκοτάδια

Δέσμες φωτός ακτινοβολούν, σκοποβολούν

Το αίμα ταξιδεύει σε γυάλινα βαγόνια

Αχ και να αρκούσαν τα χάδια

για την αποτροπή της φθοράς

Θα ήμασταν οι πιο υπάκουες ασθενείς

Λέαινες θα ήμασταν, εξημερωμένες

Θέρος

Ζεστές ημέρες

αστικές διαδρομές

παρατεταμένα μεσημέρια

Τα τζιτζίκια αυτοκτονούν

τις νύχτες κι ύστερα εμείς

ακούμε την ηχώ τους

Χαίρε υπομονής
κλειδωμένο σώμα
μη σπάσεις
μη λυγίσεις
μη λιώσεις
μην καείς

Φευ ψυχή μου
σου λείπουν τα σύννεφα
η απειλή της βροχής
το γαλάζιο χαμόγελο

Δεν ξέρω αν νοιάζεσαι

και να ερχόσουν,

δεν θα είχα τι να σου πω

Φευ Φεύγω

Παφλασμός ονείρων

σε μεταλλικές επιφάνειες

ψαχουλεύω τη ρίζα του θέλω

στην καρδιά της επιθυμίας

Αναμοχλεύω τα παρελθόντα

να σου χαρίζω

πέταλα αγριολούλουδων

και διάφανα φτερά εντόμων

για τη συλλογή σου

Ακόμα συλλέγεις πεταλούδες [;]

Δηλητηριώδεις νύμφες

με κόκκινα σπασμένα φτερά

χρήζει ψυχής και ανάλυσης

πως πάντα γυρίζω εκεί

Με πονάει,

το λέω αναφανδόν

εγώ, πεσμένη πια

στα τέσσερα

σημεία του ορίζοντα

Πυρακτωμένη και δροσερή

να σε ονειρεύομαι

όχι για αυτό που είσαι

αλλά για εκείνο που πίστεψα

Τέτοια ευτυχία

δεν μπορεί να τη

γεννήσει παρά μόνο

η ψευδαίσθηση

και η λαχτάρα μας

για το θείο

Μα πόσο να αντέξεις ψηλά

όλοι οι νόμοι της φύσης

και της βαρύτητας

συνηγορούν ενάντια

στην εγγύτητα

των φιλιών

Μοιάζει με όνειρο

Ψιθύριζες. Όνειρο

μόνο-μιας Θερινής ζωής

Ηλιοθεραπεία

Ο ήλιος σκάλισε στα μπράτσα μου

κόκκινα διάστικτα ανθάκια του αγρού

Έλα απαλό να ‘ναι το χάδι σου, ανεπαίσθητο

στους φλογισμένους κήπους των χεριών μου

Έλα όπως καίγεσαι κι εσύ

πυρός πλανήτης σε ανάδρομη τροχιά

Φωτιά φωτιά μπορεί να γεννηθεί βροχή

-θα είναι αυτή μια ανέλπιστη αλχημεία-

Φωτιά φωτιά και δεν θα μείνει τίποτα άλλο να καεί

Στο λεξικό

Κράτα το φι

από το θήτα

μακριά

για να αποφύγεις

το φθόνο

τη φθήνια

τη φθορά

From Here to Eternity

Και ούτε που με νοιάζει

για ένα σώμα

μέταλλο καυτό

για μηχανές με

τέλειες αναρτήσεις

για υδραυλικές ανώσεις

και εκβολές

Θα εκτοξεύομαι και

θα καταβυθίζομαι

με τα φιλιά

ρουφήχτρες λιβελούλες

σε λίμνες με άγρια

βελούδινα νερά

Τον άρτον ημών τον επιούσιον...

Κονσέρβα

Γυρνάμε κομμάτια
στο σώμα, στα μάτια
η κούρασή μας ζωγραφίζει φανερά
Σου λέω στο γραφείο
απολύσανε δύο
να δεις που θα 'ρθει κι η δική μου η σειρά

Ρωτάς τι θα φάμε
κι εγώ δεν θυμάμαι
πότε σου είπα τελευταία σ' αγαπώ
Κιμάς, μακαρόνια
που πήγαν τα χρόνια
που είχα πάντα κάτι ωραίο να σου πω

Να βγάλουνε πρέπει την αγάπη σε κονσέρβα
να έχουμε πάντα στο ντουλάπι μια ρεζέρβα
και όταν γυρνάμε πεινασμένοι απ' τη δουλειά
να την ανοίγουμε και να την τρώμε αγκαλιά

Μασάω το φαί μας
τσουλάει η ζωή μας
ποτέ δεν έλειψε απ' το σπίτι το ψωμί
Ανοίγεις μια μπύρα
τα βράδια τα στείρα
αφρίζει μέσα μου μια θάλασσα χλωμή

Κραυγές στις ειδήσεις
παγκόσμιες κρίσεις
και θέλω τόσο πάνω απ' όλα να σταθώ
Ακόμα μια νύχτα
σου λέω καληνύχτα
και τρέχω μέσα στα όνειρά μου να χαθώ

Να βγάλουνε πρέπει την αγάπη σε κονσέρβα
να έχουμε πάντα στο ντουλάπι μια ρεζέρβα
και όταν γυρνάμε πεινασμένοι απ' τη δουλειά
να την ανοίγουμε και να την τρώμε αγκαλιά

Draft II


© Ιω

Παρασκήνιο

 

Στης ζωής μου το δράμα είμαι κομπάρσος

Γιατί μου λείπει και η τόλμη και το θράσος

Κι αν αντέχω κάθε ψέμα που μου λες

Είναι που μου πες κάποια νύχτα πως με θες

Κι αν με θες, κι αν με θες

Πως να φτάσουνε μαζί σου δυο ζωές

Είναι το σήμερα που χάνεται στο χθες

Είναι το αύριο γεμάτο υπεκφυγές

Θέλω να ‘χω τη ζωή σου, και το αύριο και το χθες

Στο παρασκήνιο παίζεται το δράμα

Και στη σκηνή ψεύτικο γέλιο και ρεκλάμα

Κι αν κλέβω από το θάνατο στιγμές

Είναι που μου πες κάποια νύχτα πως με θες

Κι αν με θες, κι αν με θες

Πως να φτάσουνε μαζί σου δυο ζωές

Είναι το σήμερα που χάνεται στο χθες

Είναι το αύριο γεμάτο υπεκφυγές

Θέλω να ‘χω τη ζωή σου, και το αύριο και το χθες



© Ιω

Χορεύετε;

Matisse, Dance


Μπορεί να είμαστε καταδικασμένοι, ναι, μπορεί για μας να μην υπάρχει ελπίδα καμιά, για όλους εμάς, αλλά αν είναι έτσι ας αφήσουμε ένα έσχατο, εναγώνιο, τρομακτικό ουρλιαχτό που θα παγώσει το αίμα, μια στριγκλιά ανυπακοής, μια πολεμική κραυγή! Ας τελειώνουμε πια με τους θρήνους! Να τελειώνουμε πια με τα ελεγεία και τα μοιρολόγια! Να τελειώνουμε με τις βιογραφίες, και τις ιστορίες, και τις βιβλιοθήκες, και τα μουσεία! Ας αφήσουμε τους νεκρούς να φάνε τους νεκρούς τους. Κι εμείς οι ζωντανοί ας στήσουμε χορό στο χείλος του κρατήρα, έναν ύστατο αποθνήσκοντα χορό. Μα πάντως χορό!

Χένρι Μίλερ, Ο Τροπικός του Καρκίνου
μετ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Να αποστρέψεις τα μάτια

Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις το ταβάνι
με τους καπνούς του τσιγάρου
Γυρνάς την τσέπη σου ανάποδα και προσπαθείς
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς
πολιτικές εξουσίες, εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς

Ίσως βρέξει απόψε

Ίσως έζησα την πλήρωση
που τώρα δεν μου μένει άλλο
από την απώλεια
Ίσως αγάπησα τόσο δυνατά
που τώρα δεν μου μένει άλλο
από την απάθεια
Ίσως βρέξει απόψε
Ίσως η βροχή είναι ένα σημάδι
Ίχνη οδύνης κάποιου θεού που δεν υπήρξε

Ιλουστρασιόν

Τώρα
παλιώνω
σαν τα δώρα
του γάμου μου
το κιτρινισμένο νυφικό

η αποξηραμένη ανθοδέσμη
Ο καιρός της αίγλης, με το φως
στο πρόσωπο, τα αριθμημένα
κοντάκτ, ιλουστρασιόν βαγόνια
στις ράγες της ντουλάπας
με φέρουν αποσκευή, τότε
γελαστή και ασάλευτη
απαστράπτουσα, μα
όλα ξεφτίζουν
όλα χάνονται
σαν να μη
υπήρξαν
ποτέ

Πεταλούδες

Στον κήπο των τετελεσμένων
οι πεταλούδες φοράνε φίμωτρο
να μη βυζαίνουν το μέλι
των ματαιωμένων ονείρων

Άνοιξη

Έρωτας κατηφορίζει
πρώτος σκοπευτής
το κυνήγι του πλευρίζει
όπως ο ληστής

Έχει βέλη στη φαρέτρα
τις πληγές κερνά
την ψυχή σου κάνε πέτρα
να μη σε πονά

Στης ζωής σου το ναυάγιο
ήλιος και βροχή
θέλει η άνοιξη κουράγιο
θέλει προσοχή

Έρωτας κατηφορίζει
βγαίνει παγανιά
στης καρδιάς το μετερίζι
ρίχνει πετονιά

Πέφτει νύχτα, πέφτει βράδυ
πως να κοιμηθεί
το κορμί που βρήκε χάδι
έχει αναστηθεί

Στης ζωής σου το ναυάγιο
ήλιος και βροχή
θέλει η άνοιξη κουράγιο
θέλει προσοχή


© Ιω

If I have to go

Μικρή αθανασία

Ποιος τον θυμάται αυτόν τον Φόσκα
της Μποβουάρ που κουράστηκε
να ζει χωρίς να πεθαίνει;
-είναι για λύπηση ο κακομοίρης-
Κανείς!

Ο Άμλετ πεθαίνει,
Ο Μάκβεθ πεθαίνει
-έρχεται η ώρα που και τα δέντρα περπατάνε-
Ο Γκρέγκορ Σάμσα πεθαίνει
-θα μπορούσε να πετάξει λέει ο Ναμπόκοφ,
αλλά ο Κάφκα έκανε τα δικά του-
Ο Μπέντζαμιν Μπάτον πεθαίνει
-με το δικό του, απίστευτο, τρόπο γυρίζει στην ανυπαρξία-
Ο Μικρός Πρίγκιπας πεθαίνει
-μα τι κόσμος είναι αυτός που πεθαίνει έναν μικρούλη πρίγκιπα!-
Ο Διγενής πεθαίνει
Και τους θυμόμαστε όλους, κι άλλους τόσους,
που δεν έχει νόημα τα ονόματά τους να αραδιάσω,
και μιλάμε για αυτούς αιώνες τώρα

Ω, ας πεθάνουμε λοιπόν
στο μικρόκοσμό μας, όσοι μείνουν πίσω
θα μιλάνε για το μικρό βίο μας
για τα μικρά κατορθώματά μας
για τις μικρές χαρές και
τις μικρές λύπες μας
για τη μικρή σκιά που έριξε το ανάστημά μας
στον τοίχο του κόσμου. Δεν θα 'ναι αυτό
μια κάποια αθανασία;

Ήταν ανάγκη;

Προοπτική

Μικρή ζωή
πόσο έδειχνες
μεγάλη στην αρχή

Ο Καιρός του πάθους

Απ' όλους τους καιρούς, ο καιρός του πάθους περνάει πιο γρήγορα

Αγαπηθήκαμε γερά
τον περασμένο αιώνα
με νύχια και δόντια
και λαγόνες μεταλλικούς
μαρμαρυγές σ' ανέσπερα σεντόνια

Οι αγχέμαχοι έρωτες
ο χορός των σωμάτων
ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω

Παλεύοντας αθώα κι άγρια
τα πρώτα μας ταγκό
-με λύσσα ιερή τα τελευταία-
εν τη ρύμη του πάθους μας
ψίθυροι κι ιαχές τα σ' αγαπώ

Ανερμάτιστοι έρωτες
ο χορός των σωμάτων
ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω

Ή μήπως ήταν ο Πυρρίχιος
που έσειε τις φυλλωσιές του κόσμου
τις εμπόλεμες νύχτες μας
και της εκεχειρίας τα πρωινά

Απροστάτευτοι έρωτες
ο χορός των σωμάτων
ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω

Ό,τι κι αν ήταν
μας τελείωσε ο έρωτας
και μας έμεινε ο πόλεμος
και μόνο λαχταράμε την ειρήνη

Φως

Περιαυγής και αμέριμνη
σκορπάς το λάμπος σου
καινούργια μέρα
-μέχρι να πέσει η νύχτα
ο υμένας της αθωότητάς σου
θα έχει διαρραγεί

Προχώρα

Εφημερεύει η παγωνιά
στα θέατρα του κόσμου
Σε κάθε γωνία ένας βιολιστής
χωρίς στέγη
Προχώρα –ουρλιάζανε- σε θέλει
όλη η χώρα
Έρημη, καημένη, χώρα
σε κινούμενη άμμο
Κοιτάμε πίσω και
δεν γινόμαστε στήλες άλατος
Ανεργία, ημιαπασχόληση
ημίφως, σκοτάδι
ημιδιατροφή
Σου χρωστάω αγώνες ρε ζωή
Εντωμεταξύ
Ο χρόνος διυλίζεται
στο φίλτρο του καφέ
Η μοναξιά χτυπάει διπλοβάρδιες

Καθημερινοί διάλογοι: Το μηδέν και το άπειρο

Άγνωστος άνδρας: Το κορμί σου κυπαρίσσι
Εγώ: Σε νεκροταφείο


Ο σύζυγος: Τι κάνει το λουλούδι μου;
Εγώ: Μαραίνεται

Η μαμά: τι περιμένεις; Είσαι σε ηλικία παιδιού
Εγώ: να μεγαλώσω

Άγνωστος άνδρας στο φίλο του: Κοίτα, περνάει ωραία γυναίκα
Εγώ: Πούν’ τη, πούν’ τη;

Ο διευθυντής: έχετε διαβάσει Το μηδέν και το άπειρο;
Εγώ: Όχι, αλλά το έχω νιώσει

Άγνωστος νεαρός: Θα ενισχύσετε το «Ριζοσπάστη»;
Εγώ: Υπάρχει ακόμα ο «Ριζοσπάστης»!

Εγώ: Θέλω ένα φόρεμα για τη δουλειά
Η πωλήτρια: αυτό το μίνι με το βαθύ ντεκολτέ πως σας φαίνεται;
Εγώ: Μάλλον παρεξηγήσατε τη λέξη «δουλειά»

Χιόνι

Φυσάει στης πόλης τις στέπες
και συ μια ψυχή που κρυώνει
τα χέρια σου βάζεις στις τσέπες
και πιάνεις χιόνι

Ζαρώνεις στου κόσμου το τέρμα
και όταν κάποιος ζυγώνει
ζητάς με το βλέμμα ένα κέρμα
και ρίχνει χιόνι

Σε βρήκε ο χειμώνας λαθραίο
δεν είσαι κανείς, κανενός
μπορεί να συμβεί το μοιραίο
μπορεί και να βγεις ζωντανός

Σφυρίζουν σειρήνες στους δρόμους
η μέρα ξεφτάει και παλιώνει
κρατάς τη ζωή σου στους ώμους
και πέφτει χιόνι

Ξαπλώνεις στης νύχτας την πόρτα
κρεβάτι και σπίτι, χαρτόνι
τα μάτια σου κλείνεις στα φώτα
και βλέπεις χιόνι

Σε βρήκε ο χειμώνας λαθραίο
δεν είσαι κανείς, κανενός
μπορεί να συμβεί το μοιραίο
μπορεί και να βγεις ζωντανός


© Ιω

Saved

I got nothing to say
they ‘re all the same

Saving us

Ταυτότητα

Φυλλορροούμε κομμάτια DNA

στα ταξί, στα λεωφορεία,

στις αποβάθρες των τρένων

τρίχες και νύχια

αδιόρατες φλούδες δέρματος

στα νοσοκομεία, στις τράπεζες,

στα σούπερ μάρκετ

εγκαταλείπουμε ψιχία

του εαυτού μας

δακτυλικά αποτυπώματα

στα πόμολα, στις βρύσες,

στις χειρολαβές του μετρό

στις χειραψίες με το αναπόφευκτο

Αν παίζαμε τους κατά συρροή

δολοφόνους σε αστυνομικό σήριαλ

πόσο εύκολο θα ήταν να βρουν

ποιοι ήμαστε;

Με κατάνυξη

απ' όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;

Το χιόνι άργησε μια μέρα...

Χιόνι

Χιονίζει στα σεντόνια, στο κρεβάτι
Και ψάχνουν πάλι κάποιον ορειβάτη
Στο διάδρομο κυλούν χιονοστιβάδες
Και πέφτουν άσπρο χιόνι οι σοβάδες

Στο μπάνιο έχει αρχίσει να το στρώνει
Παγόβουνα αρμενίζουν στο σαλόνι
Νιφάδες στης κουζίνας τα πλακάκια
Κι οι βρύσες όλες τρέχουνε παγάκια

Στη ζωή σου όταν νυχτώνει
Η θάλασσα κι η έρημος παγώνει
Κι απ’ τα πατώματα ως τα ταβάνια
Καράβια χάνονται και καραβάνια

Χιονόνερο ο καφές στην καφετιέρα
Μια λίμνη παγωμένη η σκακιέρα
Χιονάνθρωποι που σκόρπισαν τα πιόνια
Και χάθηκαν στο κρύο και στα χιόνια

Στη ζωή σου όταν νυχτώνει
Η θάλασσα κι η έρημος παγώνει
Κι απ’ τα πατώματα ως τα ταβάνια
Καράβια χάνονται και καραβάνια

© Ιω

Τηλεπάθεια

Ένας αδέσποτος σκύλος τσαλαβουτάει στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Στη λεωφόρο οι άνθρωποι γερνούν μποτιλιαρισμένοι σε μια θάλασσα από λαμαρίνες και λάστιχα. «Για δες υπομονή που την έχουν!», σκέφτεται ο σκύλος, «Αν ήμουν στη θέση τους θα έβαζα τα κλάματα». «Και από τι νομίζεις ότι είναι φτιαγμένη η βροχή που πέφτει;» τον ρωτάει ο ψύλλος που κατοικεί στην ουρά του.

Σ.τ.Σ. Ο σκύλος και ο ψύλλος επικοινωνούν τηλεπαθητικά.

Terra incognita / Mare incognitum

Terra incognita

Άγνωστη γη στο χώμα σου
Σημάδια θα αφήσω
Δάση, βουνά στο σώμα σου
θα τα χαρτογραφήσω

Κι όσο θα μπαίνω πιο βαθιά
Στη μυστική σου χώρα
Μαχαίρια, όπλα και σπαθιά
Θα σου τα κάνω δώρα

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Πιστός στη δύναμή σου

Ο ηττημένος νικητής
Στον άγιο πόλεμό σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου

Άγνωστη γη στα χνάρια σου
Γυμνός θα ξημερώσω
Τους δράκους, τα λιοντάρια σου
θα τα εξημερώσω

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Πιστός στη δύναμή σου

Ο ηττημένος νικητής
Στον άγιο πόλεμό σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου

.....................................................

Mare incognitum

Σώμα πολύτιμο, αλμυρό
σαν σπάνιο κοχύλι
δίψασα και τα λαχταρώ
το δροσερά σου χείλη

Θα ψάξω πέρασμα να μπω
Στα άγρια όνειρά σου
Ως το πρωί να κολυμπώ
Στα άγνωστα νερά σου

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Στην άγονη γραμμή σου

Θαλασσοπόρος, πειρατής
Σε θάλασσες εντός σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου

Το κύμα δεν θα φοβηθώ
Σφιχτά θα σε κρατήσω
Θα φτάσω μέχρι το βυθό
Για να σε κατακτήσω

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Στην άγονη γραμμή σου

Θαλασσοπόρος, πειρατής
Σε θάλασσες εντός σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου


© Ιω

Άλλος ένας χρόνος

Σοκολάτες

Άδειασα το φαρμακείο και το ψυγείο απ' τα ληγμένα
ένα φλερτ οικείο που το κρατούσα κουρασμένα
διευθύνσεις, σημειώσεις και λοιπά από παλιά ταξίδια
κι ένα ένδοξο δαντελωτό σλιπάκι στα σκουπίδια

Άλλος ένας χρόνος, γεια σας αυταπάτες
οι παλιοί μου φίλοι φέρνουν σοκολάτες
όσο μεγαλώνω, λένε, να γλυκαίνω
κι εγώ απλώς τις τρώω και παχαίνω

Έσβησα το όνομά σου και τα μηνύματά σου τα μοιραία
έγραψα στο προφίλ μου ώριμη, ελεύθερη κι ωραία
έκοψα δεσμούς και χωρισμούς απεγνωσμένους με το ψαλίδι
φόρεσα το γούρι της χρονιάς πάνω απ' το δικό σου δαχτυλίδι

Άλλος ένας χρόνος, γεια σας αυταπάτες
οι παλιοί μου φίλοι φέρνουν σοκολάτες
όσο μεγαλώνω, λένε, να γλυκαίνω
κι εγώ απλώς τις τρώω και παχαίνω


© Ιω

Το τέλος του κόσμου

Στης Επιστήμης τα πρόσφατα κόλπα
και στων Τραπεζών την αγχόνη
ουσίες απίθανες και τέλεια όπλα
που όλα τα κάνουνε σκόνη

Αιώνων σοφία κι αμέτρητη γνώση
ολόκληρο Σύμπαν δικό μας
μικρός ο Θεός και πως να μας σώσει
από τον μεγάλο εαυτό μας

Κι αρχίζει εντός μου
το τέλος του κόσμου
ανθρώπινη φύση, ωσαννά
Θα βρεις κάποιο νέο
πλανήτη γενναίο
για να μας γεννήσεις ξανά

Συνδέεσαι τώρα σε παγκόσμιο Δίχτυ
μωρό μου, μη νιώθεις χαμένη
την πείνα, την φτώχεια σου στην άγνοια ρίχτη
κελάηδησε ευτυχισμένη

Κι αρχίζει εντός μου
το τέλος του κόσμου
ανθρώπινη φύση, ωσαννά
Θα βρεις κάποιο νέο
πλανήτη γενναίο
για να μας γεννήσεις ξανά


© Ιω


νν στο αφιερώνω για την "Πείνα" σου και θέλω να σου πω ότι μία είναι η λύση σε όλα, σχεδόν, τα προβλήματα και τις υπαρξιακές αγωνίες μας: ΣΟΚΟΛΑΤΑ!