Θέλω

Θέλω να πέσω σ’ ένα σκοτάδι
τόσο σκοτάδι που να μη νιώθω
τα μάτια μου

Θέλω να ξανοιχτώ σε μια σιωπή
τόση σιωπή που να μη νιώθω
τα αυτιά μου

Θέλω να σχίσω τη φλέβα μου
και να χυθώ, να χυθώ
να χαθώ ρέοντας

Θέλω να ταξιδέψω στο τίποτα
στο απέραντο κενό
να ψηλαφίσω το ανύπαρκτο

Θέλω να κόψω το κορμί μου
σε μικρά μικρά ψιχουλάκια
και να το σκορπίσω στον άνεμο

Θέλω να ξεδιψάσω για πάντα
να μη ζητώ, να μη ποθώ
να μη θέλω πια
με τόση απελπισία στη ματιά μου

Θέλω να χορτάσω πια
την τόση γύμνια μου
να χορτάσω την άγρια πείνα
που πλανάται στα χείλη μου

Θέλω να φτύσω την πικρή αυτή γεύση
να φτύσω, να φτύσω
να με πνίξω μέσα στο σάλιο μου

Θέλω να κοιμηθώ στον αέρα
θέλω να ονειρευτώ
την αιώνια γαλήνη

Θέλω να γεννηθώ εκ νέου
απ’ τη φωτιά που καίει
την λεπτή, αδύναμη σάρκα μου

Τα όνειρά μου

Τώρα ποιο στόμα να φιλήσεις
Σε ποια αγκαλιά να κοιμηθείς
Ποια χείλη θάλασσες να αγγίξεις
Με το φιλί να ζεσταθείς

Θα σου χαρίσω τα όνειρά μου
Εικόνες να 'χεις για να κλαις
Καράβια πήραν τη χαρά μου
Σε άγνωστες ακρογιαλιές

Τώρα ποια μάτια να πιστέψεις
Σε ποια φωνή να αποκριθείς
Ποιο άγιο σώμα να λατρέψεις
Με ένα του χάδι να σωθείς

Θα σου χαρίσω τα όνειρά μου
Εικόνες να 'χεις για να κλαις
Καράβια πήραν τη χαρά μου
Σε άγνωστες ακρογιαλιές

© Ιω

Δύο

Θέλω να 'μαι δύο
Μία με ρίζες
Μία με φτερά
Σήμερα δέντρο
Αύριο πουλί
Στέρεο το χώμα
Ο ουρανός ατέλειωτος

Λέξεις

Τα ποιήματα, οι λέξεις
Σαν τρυφερά κουταβάκια, παιδάκια

Έλα κόσμε να διαλέξεις

Τους βάζει γυαλιστερό λουρί
και χαριτωμένα ρουχαλάκια

και τα βγάζει στο κλαρί

Πάρε κόσμε
Δεν κοστίζει
Έχει βάθος και αξίζει

Ε, και ποιός ν' αντισταθεί!

Sleepless

Πολύχρωμο Φεγγάρι

Απόψε η νύχτα έχει τη μορφή σου
Σαν θάλασσα απλώνεται βαθιά
Αέρας αλμυρός η θύμησή σου
Που μπαίνει στην πληγή και την πονά

Πολύχρωμο θα βάψω το φεγγάρι

Για να γεμίσει η νύχτα χρώματα
Θα στείλω ένα κύμα να σε πάρει
Στο Αιγαίο να μας βγάλει ξημερώματα

Απόψε η νύχτα τρέχει να τελειώσει
Λες κι έχει τελειωμό ο ουρανός
Μα όποιος την καρδιά του έχει σκλαβώσει
σαν άστρο φέγγει που 'χει λίγο φως

Πολύχρωμο θα βάψω το φεγγάρι
Για να γεμίσει η νύχτα χρώματα
Θα στείλω ένα κύμα να σε πάρει
Στο Αιγαίο να μας βγάλει ξημερώματα

© Ιω

Παραλήπτης άγνωστος

Εχθές αργά μου έστειλα ένα γράμμα

Δεν σε ξέρω μου έγραφα

Παραμένεις μια ξένη

Το πρωί το έλαβα πίσω

Παραλήπτης άγνωστος

Έλεγε η σφραγίδα

Και είχα βάλει τόσο ωραία γραμματόσημα

Fernando Pessoa

Πολλαπλασιάστηκα, για να με νιώσω,
για να με νιώσω, χρειάστηκε να νιώσω τα πάντα,
ξεχείλισα, χύθηκα έξω από μένα,
γυμνώθηκα, παραδόθηκα
και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου υπάρχει ένας βωμός σε διαφορετικό θεό.


Δεν ξέρω...

Δεν ξέρω. Μου λείπει ένα νόημα, ένα χάδι
Για τον έρωτα, τη δόξα, τη ζωή...
Σε τι χρησιμεύει οποιοδήποτε γεγονός
Ή οποιαδήποτε ιστορία;

Είμαι μόνος, μόνος όσο κανείς δεν ήταν,
Άδειος μέσα μου, χωρίς αύριο ή χθες.
Οι στιγμές περνούν χωρίς να με κοιτάζουν,
Περνούν πολλές, χωρίς το βήμα τους να είναι ελαφρύ.

Αρχίζω να διαβάζω, αλλά με κουράζει
Αυτό που ακόμη δεν διάβασα.
Θέλω να σκεφτώ αλλά με πονάει
Το ότι σε συμπεράσματα πρέπει να φτάσω.
Το όνειρο με βαραίνει πολύ πριν το δω. Αν νιώσω κάτι,
Είναι σαν οποιοδήποτε κάτι, που έχω ήδη νιώσει.

Δεν είμαι τίποτα, φιγούρα μιας νουβέλας,
Χωρίς ζωή, θάνατο υλικό, μια ιδέα,
Ένα οποιοδήποτε πράγμα που τίποτα
Ωφέλιμο ή ανώφελο δεν κάνει,
Ένας ίσκιος σ' ένα ανύπαρκτο δάπεδο, ένα όνειρο σ' έκσταση.

Alvaro de Campos

(Μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης)

Lonely Day