Θέρος

Ζεστές ημέρες

αστικές διαδρομές

παρατεταμένα μεσημέρια

Τα τζιτζίκια αυτοκτονούν

τις νύχτες κι ύστερα εμείς

ακούμε την ηχώ τους

Χαίρε υπομονής
κλειδωμένο σώμα
μη σπάσεις
μη λυγίσεις
μη λιώσεις
μην καείς

Φευ ψυχή μου
σου λείπουν τα σύννεφα
η απειλή της βροχής
το γαλάζιο χαμόγελο

Δεν ξέρω αν νοιάζεσαι

και να ερχόσουν,

δεν θα είχα τι να σου πω

Φευ Φεύγω

Παφλασμός ονείρων

σε μεταλλικές επιφάνειες

ψαχουλεύω τη ρίζα του θέλω

στην καρδιά της επιθυμίας

Αναμοχλεύω τα παρελθόντα

να σου χαρίζω

πέταλα αγριολούλουδων

και διάφανα φτερά εντόμων

για τη συλλογή σου

Ακόμα συλλέγεις πεταλούδες [;]

Δηλητηριώδεις νύμφες

με κόκκινα σπασμένα φτερά

χρήζει ψυχής και ανάλυσης

πως πάντα γυρίζω εκεί

Με πονάει,

το λέω αναφανδόν

εγώ, πεσμένη πια

στα τέσσερα

σημεία του ορίζοντα

Πυρακτωμένη και δροσερή

να σε ονειρεύομαι

όχι για αυτό που είσαι

αλλά για εκείνο που πίστεψα

Τέτοια ευτυχία

δεν μπορεί να τη

γεννήσει παρά μόνο

η ψευδαίσθηση

και η λαχτάρα μας

για το θείο

Μα πόσο να αντέξεις ψηλά

όλοι οι νόμοι της φύσης

και της βαρύτητας

συνηγορούν ενάντια

στην εγγύτητα

των φιλιών

Μοιάζει με όνειρο

Ψιθύριζες. Όνειρο

μόνο-μιας Θερινής ζωής