Ο Έρωτας κι ο Θάνατος

Ο Έρωτας κι ο Θάνατος
Μου στήσανε Καρτέρι
Κι αρπάζουν και ρωτούνε με
Με ποιον θα γίνω ταίρι

Ο Έρωτας κι ο Θάνατος
Αρχίσανε το βόλι
Θε να με πάνε στις χαρές
Και στ' Άδη το περβόλι

Ο Έρωτας κι ο Θάνατος
Με βάνουν να διαλέξω
Στο χώμα θε να κοιμηθώ
Ή στη φωτιά να αντέξω

Ο Έρωτας κι ο Θάνατος
Οι δυο παλιοί μου φίλοι
Σκύβουνε και φιλούνε με
Στα μάτια και στ' αχείλι      

© Ιώ

Η έμπνευση:
Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα
Πρώτη αγάπη

Αρχηγός

Έψαχνα πάντα το βαθύ και το ιερό
Να με χωρέσει και εγώ να το χωρώ
Και έμενα πάντα στη σκιά
Απ' τους ανθρώπους μακριά
Που όταν διψούσα μου πουλούσαν το νερό

Πέρασαν χρόνια και τελειώσαν εποχές
Είχα στα χείλη μου φιλιά και προσευχές
Και έψαχνα ακόμα ποια είμαι εγώ
Και ποια είναι εκείνα π' αγαπώ
Για να γιατρέψω της ψυχής τις ενοχές

Και τώρα είμαι της ζωής μου ο αρχηγός
Σ' όλα τα λάθη που με καίνε ο αυτουργός
Κι ας μην ανέβηκα ψηλά
Γιατί είχα βάρος στην καρδιά
Μια ηθική που 'ταν στο σώμα μου φρουρός

Γιατί να κλαιν τα μάτια σου (Νανούρισμα)

Μην κλαις γλυκιά ελπίδα μου
Μην κλαις μικρή μου κόρη
Εγώ εσένα ήθελα
Δεν ήθελα αγόρι

Μην κλαις φτωχή μου άνοιξη
Μην κλαις γλυκιά μου γέννα
Στα μακριά σου τα μαλλιά
Χρυσή θα βάλω χτένα

Γιατί να κλαιν τα μάτια σου
Σαν θάλασσες που πνίγουν
Αυτά τα μαύρα μάτια σου
Βαθιές πληγές μ' ανοίγουν

Μην κλαις γλυκό μου βάσανο
Μην κλαις πικρή χαρά μου
Κι εγώ να τα 'χεις φυλαχτό
Σου δίνω τ' όνειρά μου

Μην κλαις γλυκό σημάδι μου
Μην κλαις πικρό λουλούδι
Θα σου χαρίσω μουσική
Στης λύπης το τραγούδι

Γιατί να κλαιν τα μάτια σου
Σαν θάλασσες π' αφρίζουν
Σ' αυτά τα μαύρα μάτια σου
Οι κήποι μου ανθίζουν


© Ιω

Κάτι σαλεύει

Πως χαθήκαμε σ' αυτό το κρύο
τι να γίνανε έργα κι ημέρες
λες και πήραμε το λάθος πλοίο
και μας έβγαλε σ' άγνωστες ξέρες

Μας απάτησε άσπλαχνα η νιότη
πόσοι πήγαν αγώνες χαμένοι
λες κι η ελπίδα μας έφυγε πρώτη
κι εμείς μείναμε εδώ προδομένοι

Μα κάτι σαλεύει σαν φύλλο στη βροχή
κάτι γυρεύει να αρχίσει απ' την αρχή
κάτι παλεύει όρθιο να σταθεί
κάτι γυρεύει ξανά να γεννηθεί

Η χαρά μας πως έγινε κλάμα
σαν το φως που στο μαύρο υποκύπτει
λες κι η αγάπη μας ήτανε γράμμα
που δεν δόθηκε στον παραλήπτη

Μα κάτι σαλεύει σαν φύλλο στη βροχή
κάτι γυρεύει να αρχίσει απ' την αρχή
κάτι παλεύει όρθιο να σταθεί
κάτι γυρεύει ξανά να γεννηθεί

© Ιω

Η Ιδέα σου

Είναι το πρώτο σκίρτημα που με γυρίζει πίσω
όταν με την ιδέα σου βγαίνω να πολεμήσω
κι όσο κι αν καίει η φωτιά να κάψω το οχυρό σου
πάντα την ύστατη στιγμή με πιάνεις όμηρό σου

Έτσι σε τρέφω σαν εχθρό και σαν αγαπημένη
όσο κι αν θέλει το μυαλό η ιδέα δεν πεθαίνει

Είναι τα πρώτα βλέμματα που με γυρίζουν πίσω
όταν με την ιδέα σου ορμάω να πολεμήσω
κι όσο κι αν κόβει το σπαθί για να σε μαχαιρώσω
λυγάει και γίνεται φιλί που θέλω να σου δώσω

Έτσι σε τρέφω σαν εχθρό και σαν αγαπημένη
όσο κι αν θέλει το μυαλό η ιδέα δεν πεθαίνει

© Ιω

Εκκρεμεί η ζωή

Εκκρεμεί κι η ζωή να τη ζήσουμε
στα σκοτάδια, στο φως, στις σκιές
επιθυμίες και φόβους να σβήσουμε
με φιλιά, με κορμιά, μ' αγκαλιές

Συνεχίζεται...

Αιωνιότητα

Μετά τα σαράντα
χαμένη για πάντα
μικρή μου νεότητα

Και στα σαράντα πέντε
βουτιά στο παραπέντε
για την αιωνιότητα

Και ποιον κοροϊδεύω
με λέξεις χαϊδεύω
ότι χρεώθηκα
Δεν γράφω για σένα
μονάχα για μένα
που αναλώθηκα


Κάτι που πήγε να γίνει τραγούδι, αλλά έμεινε στη μέση (όπως όλα τ΄άλλα).

Μαύρη πίσσα

Χαθήκαμε σε δρόμους μ' αυτοκίνητα
αγαλματάκια αγέλαστα κι ακίνητα
οι μηχανές μοιράζουν εξουσία
και οι οθόνες γράφουν ιστορία

Κι εγώ γεμίζω μαύρη πίσσα τα πνευμόνια μου
αναρωτιέμαι τι θα αφήσω στα εγγόνια μου
είχα δυο ήρωες σαν ήμουνα παιδί
τώρα μονάχα ανθρωπάκια από χαρτί

Περνάει η ζωή στο παρασκήνιο
ό,τι πουλάει κι αγοράζει στο προσκήνιο
ο πόνος και ο θάνατος μια είδηση
κι όλοι κοιμούνται μ' ήσυχη συνείδηση

Κι εγώ γεμίζω μαύρη πίσσα τα πνευμόνια μου
αναρωτιέμαι που χαράμησα τα χρόνια μου
έκανα όνειρα πολλά στην εφηβεία
τώρα μονάχα υπομονή και ανεργία
 

Τον άρτον ημών τον επιούσιον...

Κονσέρβα

Γυρνάμε κομμάτια
στο σώμα, στα μάτια
η κούρασή μας ζωγραφίζει φανερά
Σου λέω στο γραφείο
απολύσανε δύο
να δεις που θα 'ρθει κι η δική μου η σειρά

Ρωτάς τι θα φάμε
κι εγώ δεν θυμάμαι
πότε σου είπα τελευταία σ' αγαπώ
Κιμάς, μακαρόνια
που πήγαν τα χρόνια
που είχα πάντα κάτι ωραίο να σου πω

Να βγάλουνε πρέπει την αγάπη σε κονσέρβα
να έχουμε πάντα στο ντουλάπι μια ρεζέρβα
και όταν γυρνάμε πεινασμένοι απ' τη δουλειά
να την ανοίγουμε και να την τρώμε αγκαλιά

Μασάω το φαί μας
τσουλάει η ζωή μας
ποτέ δεν έλειψε απ' το σπίτι το ψωμί
Ανοίγεις μια μπύρα
τα βράδια τα στείρα
αφρίζει μέσα μου μια θάλασσα χλωμή

Κραυγές στις ειδήσεις
παγκόσμιες κρίσεις
και θέλω τόσο πάνω απ' όλα να σταθώ
Ακόμα μια νύχτα
σου λέω καληνύχτα
και τρέχω μέσα στα όνειρά μου να χαθώ

Να βγάλουνε πρέπει την αγάπη σε κονσέρβα
να έχουμε πάντα στο ντουλάπι μια ρεζέρβα
και όταν γυρνάμε πεινασμένοι απ' τη δουλειά
να την ανοίγουμε και να την τρώμε αγκαλιά

Draft II


© Ιω

Παρασκήνιο

 

Στης ζωής μου το δράμα είμαι κομπάρσος

Γιατί μου λείπει και η τόλμη και το θράσος

Κι αν αντέχω κάθε ψέμα που μου λες

Είναι που μου πες κάποια νύχτα πως με θες

Κι αν με θες, κι αν με θες

Πως να φτάσουνε μαζί σου δυο ζωές

Είναι το σήμερα που χάνεται στο χθες

Είναι το αύριο γεμάτο υπεκφυγές

Θέλω να ‘χω τη ζωή σου, και το αύριο και το χθες

Στο παρασκήνιο παίζεται το δράμα

Και στη σκηνή ψεύτικο γέλιο και ρεκλάμα

Κι αν κλέβω από το θάνατο στιγμές

Είναι που μου πες κάποια νύχτα πως με θες

Κι αν με θες, κι αν με θες

Πως να φτάσουνε μαζί σου δυο ζωές

Είναι το σήμερα που χάνεται στο χθες

Είναι το αύριο γεμάτο υπεκφυγές

Θέλω να ‘χω τη ζωή σου, και το αύριο και το χθες



© Ιω

Άνοιξη

Έρωτας κατηφορίζει
πρώτος σκοπευτής
το κυνήγι του πλευρίζει
όπως ο ληστής

Έχει βέλη στη φαρέτρα
τις πληγές κερνά
την ψυχή σου κάνε πέτρα
να μη σε πονά

Στης ζωής σου το ναυάγιο
ήλιος και βροχή
θέλει η άνοιξη κουράγιο
θέλει προσοχή

Έρωτας κατηφορίζει
βγαίνει παγανιά
στης καρδιάς το μετερίζι
ρίχνει πετονιά

Πέφτει νύχτα, πέφτει βράδυ
πως να κοιμηθεί
το κορμί που βρήκε χάδι
έχει αναστηθεί

Στης ζωής σου το ναυάγιο
ήλιος και βροχή
θέλει η άνοιξη κουράγιο
θέλει προσοχή


© Ιω

Χιόνι

Φυσάει στης πόλης τις στέπες
και συ μια ψυχή που κρυώνει
τα χέρια σου βάζεις στις τσέπες
και πιάνεις χιόνι

Ζαρώνεις στου κόσμου το τέρμα
και όταν κάποιος ζυγώνει
ζητάς με το βλέμμα ένα κέρμα
και ρίχνει χιόνι

Σε βρήκε ο χειμώνας λαθραίο
δεν είσαι κανείς, κανενός
μπορεί να συμβεί το μοιραίο
μπορεί και να βγεις ζωντανός

Σφυρίζουν σειρήνες στους δρόμους
η μέρα ξεφτάει και παλιώνει
κρατάς τη ζωή σου στους ώμους
και πέφτει χιόνι

Ξαπλώνεις στης νύχτας την πόρτα
κρεβάτι και σπίτι, χαρτόνι
τα μάτια σου κλείνεις στα φώτα
και βλέπεις χιόνι

Σε βρήκε ο χειμώνας λαθραίο
δεν είσαι κανείς, κανενός
μπορεί να συμβεί το μοιραίο
μπορεί και να βγεις ζωντανός


© Ιω

Το χιόνι άργησε μια μέρα...

Χιόνι

Χιονίζει στα σεντόνια, στο κρεβάτι
Και ψάχνουν πάλι κάποιον ορειβάτη
Στο διάδρομο κυλούν χιονοστιβάδες
Και πέφτουν άσπρο χιόνι οι σοβάδες

Στο μπάνιο έχει αρχίσει να το στρώνει
Παγόβουνα αρμενίζουν στο σαλόνι
Νιφάδες στης κουζίνας τα πλακάκια
Κι οι βρύσες όλες τρέχουνε παγάκια

Στη ζωή σου όταν νυχτώνει
Η θάλασσα κι η έρημος παγώνει
Κι απ’ τα πατώματα ως τα ταβάνια
Καράβια χάνονται και καραβάνια

Χιονόνερο ο καφές στην καφετιέρα
Μια λίμνη παγωμένη η σκακιέρα
Χιονάνθρωποι που σκόρπισαν τα πιόνια
Και χάθηκαν στο κρύο και στα χιόνια

Στη ζωή σου όταν νυχτώνει
Η θάλασσα κι η έρημος παγώνει
Κι απ’ τα πατώματα ως τα ταβάνια
Καράβια χάνονται και καραβάνια

© Ιω

Terra incognita / Mare incognitum

Terra incognita

Άγνωστη γη στο χώμα σου
Σημάδια θα αφήσω
Δάση, βουνά στο σώμα σου
θα τα χαρτογραφήσω

Κι όσο θα μπαίνω πιο βαθιά
Στη μυστική σου χώρα
Μαχαίρια, όπλα και σπαθιά
Θα σου τα κάνω δώρα

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Πιστός στη δύναμή σου

Ο ηττημένος νικητής
Στον άγιο πόλεμό σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου

Άγνωστη γη στα χνάρια σου
Γυμνός θα ξημερώσω
Τους δράκους, τα λιοντάρια σου
θα τα εξημερώσω

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Πιστός στη δύναμή σου

Ο ηττημένος νικητής
Στον άγιο πόλεμό σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου

.....................................................

Mare incognitum

Σώμα πολύτιμο, αλμυρό
σαν σπάνιο κοχύλι
δίψασα και τα λαχταρώ
το δροσερά σου χείλη

Θα ψάξω πέρασμα να μπω
Στα άγρια όνειρά σου
Ως το πρωί να κολυμπώ
Στα άγνωστα νερά σου

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Στην άγονη γραμμή σου

Θαλασσοπόρος, πειρατής
Σε θάλασσες εντός σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου

Το κύμα δεν θα φοβηθώ
Σφιχτά θα σε κρατήσω
Θα φτάσω μέχρι το βυθό
Για να σε κατακτήσω

Να ‘μαι θαλασσοκράτορας
Στο υδρόγειο κορμί σου
Ζητιάνος κι αυτοκράτορας
Στην άγονη γραμμή σου

Θαλασσοπόρος, πειρατής
Σε θάλασσες εντός σου
Κουρσάρος και προσκυνητής
Στα χείλη, στο λαιμό σου


© Ιω

Άλλος ένας χρόνος

Σοκολάτες

Άδειασα το φαρμακείο και το ψυγείο απ' τα ληγμένα
ένα φλερτ οικείο που το κρατούσα κουρασμένα
διευθύνσεις, σημειώσεις και λοιπά από παλιά ταξίδια
κι ένα ένδοξο δαντελωτό σλιπάκι στα σκουπίδια

Άλλος ένας χρόνος, γεια σας αυταπάτες
οι παλιοί μου φίλοι φέρνουν σοκολάτες
όσο μεγαλώνω, λένε, να γλυκαίνω
κι εγώ απλώς τις τρώω και παχαίνω

Έσβησα το όνομά σου και τα μηνύματά σου τα μοιραία
έγραψα στο προφίλ μου ώριμη, ελεύθερη κι ωραία
έκοψα δεσμούς και χωρισμούς απεγνωσμένους με το ψαλίδι
φόρεσα το γούρι της χρονιάς πάνω απ' το δικό σου δαχτυλίδι

Άλλος ένας χρόνος, γεια σας αυταπάτες
οι παλιοί μου φίλοι φέρνουν σοκολάτες
όσο μεγαλώνω, λένε, να γλυκαίνω
κι εγώ απλώς τις τρώω και παχαίνω


© Ιω

Το τέλος του κόσμου

Στης Επιστήμης τα πρόσφατα κόλπα
και στων Τραπεζών την αγχόνη
ουσίες απίθανες και τέλεια όπλα
που όλα τα κάνουνε σκόνη

Αιώνων σοφία κι αμέτρητη γνώση
ολόκληρο Σύμπαν δικό μας
μικρός ο Θεός και πως να μας σώσει
από τον μεγάλο εαυτό μας

Κι αρχίζει εντός μου
το τέλος του κόσμου
ανθρώπινη φύση, ωσαννά
Θα βρεις κάποιο νέο
πλανήτη γενναίο
για να μας γεννήσεις ξανά

Συνδέεσαι τώρα σε παγκόσμιο Δίχτυ
μωρό μου, μη νιώθεις χαμένη
την πείνα, την φτώχεια σου στην άγνοια ρίχτη
κελάηδησε ευτυχισμένη

Κι αρχίζει εντός μου
το τέλος του κόσμου
ανθρώπινη φύση, ωσαννά
Θα βρεις κάποιο νέο
πλανήτη γενναίο
για να μας γεννήσεις ξανά


© Ιω


νν στο αφιερώνω για την "Πείνα" σου και θέλω να σου πω ότι μία είναι η λύση σε όλα, σχεδόν, τα προβλήματα και τις υπαρξιακές αγωνίες μας: ΣΟΚΟΛΑΤΑ!

Χωρίς εμένα

Δεν θα έρθω μαζί σου στη μεγάλη πορεία
το 'χω πάρει απόφαση δεν θα γράψω ιστορία
τόσα χρόνια περάσανε να ζητάμε τα ίδια
και αυτοί να μας γράφουνε στα μικρά τους @ρxiδi@

Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα
δεν γυρεύω ανάσταση σε πανό πεθαμένα
πάντα έτσι ήτανε και πάντα έτσι θα 'ναι
μπάτσοι, λύκοι, σκυλιά θα μας κυβερνάνε
θα πεινάνε οι πολλοί και θα τρώνε οι λίγοι
κι εγώ θα 'χω φύγει, κι εγώ θα 'χω φύγει

Δεν θα έρθω μαζί σου στη μεγάλη πλατεία
συνιστώσες και κόμματα ψάχνουν για πελατεία
σκουριασμένα συνθήματα, λαϊκές διαδόσεις
κι η ζωή μας ενέχυρο σε υπερτόκους και δόσεις

Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα
δεν γυρεύω ανάσταση σε πανό πεθαμένα
πάντα έτσι ήτανε και πάντα έτσι θα 'ναι
μπάτσοι, λύκοι, σκυλιά θα μας κυβερνάνε
θα πεινάνε οι πολλοί και θα τρώνε οι λίγοι
κι εγώ θα 'χω φύγει, κι εγώ θα 'χω φύγει

Θα πεθαίνουν πολλοί για να ζήσουν οι λίγοι
κι εσύ θα 'χεις φύγει, κι εσύ θα 'χεις φύγει (δις -όχι δισεκατομμύρια, το άλλο)

© Ιω

Μπαλόνια

Τριάντα τόσα χρόνια πως μας προδώσανε
Κι οι έρωτες μπαλόνια που ξεφουσκώσανε


Αυτά τα λίγα...

Κλωτσιά

Βαρέθηκα τα πεθαμένα βράδια
τις μέρες που κυλάνε σαν νερό
κατάντησα φαντάρος δίχως άδεια
να ζω για να δουλεύω για να ζω

Μιζέρια έχει γίνει ο έρωτάς σου
μ' αγγίζεις και παγώνει το κορμί
χαράμισα τα χρόνια μου κοντά σου
σε σένα, στη δουλειά, στην ανοχή

Ζωή χωρίς αιτία, ζωή χωρίς σκοπό
θα γράψω ιστορία στ' απόλυτο κενό
δεμένος με του χρόνου τα αόρατα σκοινιά
θα δώσω στη ζωή μου με βια μια κλωτσιά

Σπατάλησα τη νιότη στην ανία
ασφάλεια και τάξη μια ζωή
πεθαίνει από πλήξη η κοινωνία
κι εγώ δεν έχω άλλη υπομονή

Ποιός είμαι, τι γυρεύω, που πηγαίνω;
ξεχάστηκα σ' αυτή τη διαδρομή
θα βρω καινούργιους τρόπους να πεθαίνω
σιχάθηκα την ίδια φυλακή

Ζωή χωρίς αιτία, ζωή χωρίς σκοπό
θα γράψω ιστορία στ' απόλυτο κενό
δεμένος με του χρόνου τα αόρατα σκοινιά
θα δώσω στη ζωή μου με βια μια κλωτσιά

Μνήμη στο σώμα

"...Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα"

Κ. Π. Καβάφης

Μνήμη στο σώμα

Φως μες στο βλέμμα
κάτι γυρεύει
θα το θυμάσαι
να σε χαϊδεύει

Δέρμα και χείλη
αγαπημένα
που δεν τ' αγγίξαν
χέρια δεμένα

Μνήμη στο σώμα
νερό και χώμα
ανατριχιάζει
όταν γυρνανε τα φιλιά

Μνήμη στο σώμα
κρατάει ακόμα
θα σκοτεινιάζει
και θα σ΄έχω αγκαλιά

Μνήμες ανθρώπων
σαν τρικυμίες
πόθοι που 'μείναν
επιθυμίες

Κι όπως ο χρόνος
πάει προς τη δύση
πως μοιάζουν όλα
να τα 'χεις ζήσει

Μνήμη στο σώμα
νερό και χώμα
ανατριχιάζει
όταν γυρνανε τα φιλιά

Μνήμη στο σώμα
κρατάει ακόμα
θα σκοτεινιάζει
και θα σ΄έχω αγκαλιά

© Ιω