Στοίχημα

Να ανυψωνόμαστε
με εφήμερα φτερά
ποντάροντας
στην ηδονή της πτώσης

θρίαμβος

και υπάρχεις πάντα εσύ
και υπάρχω πάντα εγώ
κι αυτή η λεπτή γραμμή
αέρα που μας χωρίζει
και όλο λες θα 'ρθεις
και όλο λέω θα 'ρθω
και πάντα ο αέρας
ανάμεσά μας θριαμβεύει

Space Oddity

And I'm floating in a most peculiar way
And the stars look very different today
Here am I sitting in a tin can far above the world
Planet Earth is blue and there's nothing I can do

Συνάντηση στο Διάστημα

Έντβαρτ Μουνκ, Συνάντηση στο διάστημα

...Όσο πιο μακριά πάμε στο παρελθόν του Σύμπαντος, τόσο η πυκνότητα και η θερμοκρασία γίνονται ακραίες. Υπάρχει κάποια στιγμή, που ονομάζεται χρόνος Πλανκ, πέρα από την οποία οι φυσικές γνώσεις μας δεν μας επιτρέπουν να πάμε. Στην αρχή της ιστορίας του Σύμπαντος, δεν υπήρχε ακόμη χώρος και χρόνος. Η βαρύτητα και η σχετικότητα δεν είχαν ισχύ. Η συνάντηση με την Κλάρα ανήκε σ' αυτές τις αρχέγονες και άγνωστες στιγμές. Από τότε, η ζωή του Βιρζίλ είχε γνωρίσει αναταραχές ισάξιες με τη γέννηση ενός νέου κόσμου. Υπήρξαν εκρήξεις, συγκρούσεις, δημιουργίες άστρων.
...Από δω και πέρα ακόμα κι αν οι αισθήσεις του του έλεγαν ότι η Γη είναι επίπεδη και ακίνητη, ότι δεν γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και τον ήλιο, θα ήξερε ότι ο ουρανός δεν είναι το όριο, ότι υπάρχει το άπειρο και ότι η αντίληψη μας για την πραγματικότητα μας δίνει περισσότερο καιρό μια λανθασμένη ιδέα γι' αυτή. Στον ανθρώπινο τομέα -αυτό ίσχυε και για την υποκατηγορία του έρωτα- θα μπορούσαμε να θέσουμε ένα αξίωμα: αυτό που νομίζετε ότι είναι δεν είναι, μην εμπιστεύεστε τα φαινόμενα, μην περιορίζεστε στις συμβάσεις...

από το βιβλίο του Μαρτέν Παζ, Ίσως μια ιστορία αγάπης
μετ. Μαριάννα Κουτάλου

5th of November

V for Vendetta Speech

Στου απέραντου την ψίχα

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Γραφείο Τελετών

Ξημερώνει

Ο υπάλληλος τελειώνει τη βάρδιά του

Πριν φύγει στριμώχνει τέσσερα πτώματα

στο πορτμπαγκάζ

Άνοιξε η δουλειά τελευταία και

παίρνει λίγη και στο σπίτι

Everybody's Gotta Live

I saw a blind man standing on the corner yesterday baby
He couldn't hardly tie his shoes
But he had a harmonica and a guitar strapped around his neck
And he sure could, he sure could play the blues

Χωρίς εμένα

Δεν θα έρθω μαζί σου στη μεγάλη πορεία
το 'χω πάρει απόφαση δεν θα γράψω ιστορία
τόσα χρόνια περάσανε να ζητάμε τα ίδια
και αυτοί να μας γράφουνε στα μικρά τους @ρxiδi@

Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα
δεν γυρεύω ανάσταση σε πανό πεθαμένα
πάντα έτσι ήτανε και πάντα έτσι θα 'ναι
μπάτσοι, λύκοι, σκυλιά θα μας κυβερνάνε
θα πεινάνε οι πολλοί και θα τρώνε οι λίγοι
κι εγώ θα 'χω φύγει, κι εγώ θα 'χω φύγει

Δεν θα έρθω μαζί σου στη μεγάλη πλατεία
συνιστώσες και κόμματα ψάχνουν για πελατεία
σκουριασμένα συνθήματα, λαϊκές διαδόσεις
κι η ζωή μας ενέχυρο σε υπερτόκους και δόσεις

Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα
δεν γυρεύω ανάσταση σε πανό πεθαμένα
πάντα έτσι ήτανε και πάντα έτσι θα 'ναι
μπάτσοι, λύκοι, σκυλιά θα μας κυβερνάνε
θα πεινάνε οι πολλοί και θα τρώνε οι λίγοι
κι εγώ θα 'χω φύγει, κι εγώ θα 'χω φύγει

Θα πεθαίνουν πολλοί για να ζήσουν οι λίγοι
κι εσύ θα 'χεις φύγει, κι εσύ θα 'χεις φύγει (δις -όχι δισεκατομμύρια, το άλλο)

© Ιω

Ευκρασία

Και ιδού
το παράδοξο της ζωής σου
στις εύκρατες αγκαλιές
να μην απλώνουν ρίζες
τα φιλιά

To all the leaves that fall in vain

To all the leaves that fall in vain,
While god and goddess go insane
All these words in your domain,
The watches kill time as the books read,
Inadvertently we bleed
Fighting for what we deceive,

Το όνειρο

Είναι μόνος του. Mέσα στο μυαλό του. Μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Έχει χρόνια να ακούσει τη φωνή του. Μπορεί να μην έχει πια φωνή. Δεν δοκιμάζει να την ακούσει. Δεν έχει σημασία. Γιατί μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Μιλάει με όλους για όλα. Μιλάει αυτός για όλους. Και για όλα. Για όσα υπάρχουν. Αλλά κυρίως για αυτά που δεν υπάρχουν. Και για αυτά που δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Δεν έχει σώμα. Είναι ολόκληρος αυτό το μυαλό. Κι αυτός βρίσκεται μέσα του. Εκεί κατοικεί. Στο μυαλό του. Εκεί τρωει. Εκεί πίνει. Εκεί κοιμάται. Εκεί ονειρεύεται. Όνειρα μοναδικά και περίεργα. Που δεν ξέρει τι σημαίνουν.

Εχθές ονειρεύτηκε ότι στεκόταν στην άκρη του γκρεμού. Κάτω σκοτάδι και βάθος απύθμενο. Κι αυτός εκεί, στην άκρη. Τα πόδια του να γλιστρούν και να προσπαθεί να σταθεί. Να σωθεί. Να μην πέσει. Φεύγανε μικρά πετραδάκια και χώμα κάτω από τα πόδια του. Και χανόντουσαν στο κενό. Το περίεργο δεν ήταν ο γκρεμός. Το περίεργο δεν ήταν η στάση του. Το περίεργο δεν ήταν το πως είχε βρεθεί εκεί. Το περίεργο ήταν αυτός. Το σώμα του. Που ήταν το σώμα του αλλά δεν είχε καμία σχέση με ένα ανθρώπινο σώμα. Το σώμα του ήταν ένα τραγούδι. Οι στίχοι του. Χωρίς τη μουσική. Σώμα μισό. Δύο στροφές τα κουπλέ και άλλες δύο στροφές τα ρεφρέν. Το σώμα του ήταν τέσσερις στροφές. Ένας αόρατος ιστός τις συγκρατούσε σε μια σύνθεση. Κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν. Και στεκόταν στο χείλος του γκρεμού. Αυτός, ένα τραγούδι. Που ταλαντευότανε και λύγιζε και ορθωνόταν και διπλωνόταν και ορθωνόταν ξανά. Λέξη τη λέξη, στίχο το στίχο. Και οι ρίμες σφυρίζανε στον άνεμο. Και η ηχώ τους σαν να εκλιπαρούσε. Να μη χαθεί το τραγούδι. Πριν τραγουδηθεί. Να μη χαθεί το σώμα. Πριν αγαπηθεί. Και κάτω. Μαύρο το στόμα του γκρεμού. Να χάσκει. Ορθάνοιχτο. Με όλα τα δόντια του. Σε πλήρη εξάρτυση.

Και το φέρνει στο μυαλό του. Ξανά και ξανά αυτό το όνειρο. Και αναρωτιέται τι να σημαίνει. Και αναρωτιέται τι θα γινόταν αν δεν ξύπναγε. Γιατί πάντα ξυπνάει. Πριν το τέλος.

Είναι μόνος του. Mέσα στο μυαλό του. Μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Έχει χρόνια να ακούσει τη φωνή του. Μπορεί να μην έχει πια φωνή. Δεν δοκιμάζει να την ακούσει. Δεν έχει σημασία. Γιατί μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Μιλάει με όλους για όλα. Μιλάει αυτός για όλους. Και για όλα. Για όσα υπάρχουν. Αλλά κυρίως για αυτά που δεν υπάρχουν. Και για αυτά που δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ.

No Milk Today

Μπαλόνια

Τριάντα τόσα χρόνια πως μας προδώσανε
Κι οι έρωτες μπαλόνια που ξεφουσκώσανε


Αυτά τα λίγα...

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ

Κλωτσιά

Βαρέθηκα τα πεθαμένα βράδια
τις μέρες που κυλάνε σαν νερό
κατάντησα φαντάρος δίχως άδεια
να ζω για να δουλεύω για να ζω

Μιζέρια έχει γίνει ο έρωτάς σου
μ' αγγίζεις και παγώνει το κορμί
χαράμισα τα χρόνια μου κοντά σου
σε σένα, στη δουλειά, στην ανοχή

Ζωή χωρίς αιτία, ζωή χωρίς σκοπό
θα γράψω ιστορία στ' απόλυτο κενό
δεμένος με του χρόνου τα αόρατα σκοινιά
θα δώσω στη ζωή μου με βια μια κλωτσιά

Σπατάλησα τη νιότη στην ανία
ασφάλεια και τάξη μια ζωή
πεθαίνει από πλήξη η κοινωνία
κι εγώ δεν έχω άλλη υπομονή

Ποιός είμαι, τι γυρεύω, που πηγαίνω;
ξεχάστηκα σ' αυτή τη διαδρομή
θα βρω καινούργιους τρόπους να πεθαίνω
σιχάθηκα την ίδια φυλακή

Ζωή χωρίς αιτία, ζωή χωρίς σκοπό
θα γράψω ιστορία στ' απόλυτο κενό
δεμένος με του χρόνου τα αόρατα σκοινιά
θα δώσω στη ζωή μου με βια μια κλωτσιά

Two books, a movie, and three songs

Αόρατος άνθρωπος του Ραλφ Έλισον



"Μου αρέσει να ακούω πέντε δίσκους με τον Λούις Άρμστρονγκ να παίζει και να τραγουδάει: 'τι έκανα και είμαι τόσο μαύρος και θλιμένος;'...Ίσως μου αρέσει ο Λούις Άρμστρονγκ επειδή μέσα από το αίσθημα του αόρατου κατάφερε να φτιάξει ποίηση. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δε συνειδητοποιεί ότι είναι αόρατος. Και η δική μου αντίληψη για το αόρατο είναι αυτή που μου επιτρέπει να καταλαβαίνω τη μουσική του."


Νέμεσις του Φίλιπ Ροθ



"Κάποιος έβρισε το φλιπεράκι μέσα στο μισόφωτο, στο βάθος του μαγαζιού, ενώ δυο παιδιά του γυμνασίου, άγνωστα σ' εκείνον, χαζολογούσαν πάνω από το τζουκμπόξ που έπαιζε το 'I'll be seeing you', μια από τις επιτυχίες του καλοκαιριού. Η Μάρσια τρελαινόταν να το ακούει αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο. Είχε γίνει εξαιρετικά δημοφιλές χάρη σε όλες εκείνες τις γυναίκες που είχαν μείνει πίσω, όταν οι άντρες και τα αγόρια τους έφυγαν για τον πόλεμο."


Midnight in Paris του Γούντι Άλεν




Decoding Woody Allen’s ‘Midnight in Paris’

[όταν κουράζονται τα δέντρα...]

Όταν κουράζονται τα δέντρα, τα φύλλα
το πάρκο αποσύρεται στον εαυτό του, αφώτιστο,
ζυγώνει το σκοτάδι
σαν την πείνα
Ακουμπάω σ' έναν κορμό
σκέφτομαι ένα ξέφτι από ποίημα τα χρέη μου
εσένα
πως θα γινόταν να σου δώσω
την τρυφερότητα μέσα σε μια κασετίνα
και τι τάχα σημαίνει αυτό.
Εσύ όμως είσαι πίσω απ' την κουρτίνα ενός παραθύρου
σ' άλλη πόλη,
τα τρένα φεύγουν, ο άνεμος μαζεύει τα φύλλα
κι εγώ εδώ
αρχίζω να ανακατεύομαι με το χιονόνερο
να γίνομαι ιμπρεσιονιστική

Sirkka Turkka
Μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ

Nothing really Matters

Αισιοδοξία

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Κώστας Καρυωτάκης, 1928

Αναβολή

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.
Κ. Π. Καβάφης, Απ' τες εννιά

Από αύριο
σε αύριο
η ζωή μας, πέρασε
στο χθές
και γέρασε

Weekly Report

Από
Δευτέρα
σε Παρασκευή,
τη ζωή μου φέρνω βόλτα
κουτσά - στραβά. Το
Σαββατοκύριακο
ισιώνω
λίγο

¿No has amado nunca?

- Αγάπησες ποτέ;
- Ναι, εσένα.
- Και πως μ’ αγαπάς;
- Μ’ αυτό.
- Αυτό είναι το συκώτι.
- Εντάξει, έκανα λάθος. Σ’ αγαπώ
με την καρδιά.

Silverio Lanza

μετάφραση Ιφιγένεια Ντούμη
από το βιβλίο Ο Ένοικος
του Χαβιέρ Θέρκας

Remember

Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go, yet turning stay.
Remember me when no more day by day
You tell me of our future that you plann'd:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.

Christina Rossetti

Νύχτα είναι η ζωή και θα περάσει

Dystopia

Ανοίγω τα μάτια
και είμαι η ρεπλίκα του εαυτού μου

It's too bad I won't live! But then again, who does?

Κλείνω τα μάτια
και μ' αρπάζει η άγρια νύχτα

-------------------------------------

Rachel's Song - Blade Runner

Ένταση

Έχετε παρατηρήσει
πόσο γλυκαίνουν
οι βρώμικες λέξεις
όταν κάποιος
τις ψιθυρίσει
τρυφερά
στο αυτί σας;

Τα κεφάλια έξω

Κυρίες, κύριοι και παιδιά αυτής της πόλης
κάτω από την ίδια αόρατη στέγη που επινοήθηκε μόλις
χωράμε όλοι, απλοί κομπάρσοι και πρώτοι ρόλοι

Στίχοι και Σεντόνια

Σαν μετανάστης κι άστεγος
κοιμάμαι στα βαγόνια
χωρέσαμε τα νιάτα μας
σε στίχους και σεντόνια

Για τίποτα στ' αλήθεια δεν μιλάμε...

Κρυφοκοιτάμε πίσω απ' τις γρίλιες τις ζωές μας να περνάνε
ξέρεις για τίποτα στ' αλήθεια δεν μιλάμε

Ο Αδριανός Νόνης παρουσιάζει το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο ''Χαμογελάω '' την Πέμπτη 16 Ιουνίου στο ΚΟΟ ΚΟΟ

Αριθμητική

Κι όσο εμείς λογαριάζαμε
τη ζωή μας με αριθμούς
αθόρυβα, στις μύτες των ποδιών
μας προσπερνούσε η ευτυχία

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μνήμη στο σώμα

"...Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα"

Κ. Π. Καβάφης

Μνήμη στο σώμα

Φως μες στο βλέμμα
κάτι γυρεύει
θα το θυμάσαι
να σε χαϊδεύει

Δέρμα και χείλη
αγαπημένα
που δεν τ' αγγίξαν
χέρια δεμένα

Μνήμη στο σώμα
νερό και χώμα
ανατριχιάζει
όταν γυρνανε τα φιλιά

Μνήμη στο σώμα
κρατάει ακόμα
θα σκοτεινιάζει
και θα σ΄έχω αγκαλιά

Μνήμες ανθρώπων
σαν τρικυμίες
πόθοι που 'μείναν
επιθυμίες

Κι όπως ο χρόνος
πάει προς τη δύση
πως μοιάζουν όλα
να τα 'χεις ζήσει

Μνήμη στο σώμα
νερό και χώμα
ανατριχιάζει
όταν γυρνανε τα φιλιά

Μνήμη στο σώμα
κρατάει ακόμα
θα σκοτεινιάζει
και θα σ΄έχω αγκαλιά

© Ιω

God's away on business

Ship is sinking
The ship is sinking
The ship is sinking

There's a leak, there's a leak in the boiler room
The poor, the lame, the blind
Who are the ones that we kept in charge?
Killers, thieves and lawyers

God's away, God's away
God's away on business, business
God's away, God's away
God's away on business, business

Σενάριο

Τρώω τη ζωή μου
με χρυσά κουτάλια

Το σώμα έχει καταστραφεί
αλλά το πνεύμα ανθίσταται

Δύσκολο να νικήσεις το πνεύμα
-αλλά όχι ακατόρθωτο

Έτσι θα διαφωνήσω μαζί σας Χέμινγουεϊ:

Ο Άνθρωπος και καταστρέφεται και νικιέται

Διαφορετικά θα ήταν Θεός

Ανύπαρκτος δηλαδή

(Δεν είναι κι άσχημο σενάριο αυτό! Αλλά ποιος θα υπήρχε να το γράψει;)

Αποκλειστικότητα

Το κακό με όλους τους θεούς
είναι ότι πρέπει να τους μοιράζομαι με άλλους

The friday of our lives

The days of our lives

There must be some kind of way out of here

...No reason to get excited,"
The thief, he kindly spoke
"There are many here among us
Who feel that life is but a joke
But you and I, we've been through that
And this is not our fate
So let us not talk falsely now, the hour is getting late...

Placebo

I love you, he said
Her headache disappeared

Come Again

Let's reinvent the gods

Εκτός

Θεέ μου γιατί με έφερες μέσα στον κόσμο
αφού είχες σκοπό να με αφήσεις έξω απ' αυτόν;

Οικογένεια

Στα επείγοντα της Κυριακής
ένα κορίτσι έπαθε κρίση πανικού
όταν ο γιατρός διέγνωσε
ότι είχε κρίση πανικού
Οι γονείς κι ο αδελφός
τη χαϊδεύανε και τη μαλώνανε
μια φωνάζανε, μια ψιθυρίζανε
Όλοι μαζί έφτιαχναν έναν ερμητικό κύκλο
Δύσκολο να ξεφύγει κανείς

Το παραμύθι να μου πεις...

Άνοιξε γιατί δεν αντέχω...

Βρέχει και βρέχομαι

Χρόνια ο ήλιος μου δεν λέει να φανεί
και στο κορμί μου καίει της άνοιξης η τρέλα
βρέχουν συνέχεια στη ζωή μου οι ουρανοί
κι εγώ ποτέ μου δεν αγόρασα ομπρέλα

Βρέχει και βρέχομαι
σε σένα έρχομαι
σαν τη βροχή πάνω στο σώμα σου να τρέξω

Βρέχει και βρέχομαι
άνοιξε, έρχομαι
μη με αφήσεις στη βροχή, δεν θα τ' αντέξω


Βρέχει και σβήνει το τσιγάρο μου η βροχή
και μένω μ' ένα αποτσίγαρο στο χέρι
η απουσία σου με τρώει σαν ενοχή
θέλω να έρθω και να είναι καλοκαίρι

Βρέχει και βρέχομαι
σε σένα έρχομαι
σαν τη βροχή πάνω στο σώμα σου να τρέξω

Βρέχει και βρέχομαι
άνοιξε, έρχομαι
μη με αφήσεις στη βροχή, δεν θα τ' αντέξω


© Ιω

As Time Goes By

Ευγονική

Να το τσακώνουμε
εν τη γενέσει
το συναίσθημα
και να το ρίχνουμε
στον Καιάδα

The Rain

All night the sound had
come back again,
and again falls
this quiet, persistent rain.

What am I to myself
that must be remembered,
insisted upon
so often? Is it

that never the ease,
even the hardness,
of rain falling
will have for me

something other than this,
something not so insistent—
am I to be locked in this
final uneasiness.

Love, if you love me,
lie next to me.
Be for me, like rain,
the getting out

of the tiredness, the fatuousness, the semi-
lust of intentional indifference.
Be wet
with a decent happiness.


Robert Creeley

Στη ρωγμή του χρόνου

>24

Ανείπωτα μένουν
όσα είναι πολύ μεγάλα
για να ειπωθούν
με είκοσι τέσσερα γράμματα

Ανέγγιχτα μένουν
όσα είναι πολύ μεγάλα
για να χωρέσουν
στα εικοσιτετράωρα της ζωής μας

Everything is made from dreams

...Everything is made from dreams
Time is made from honey slow and sweet
Only the fools know what it means...

Αναπαλαίωση

Το πάθος κρίθηκε διατηρητέο
Αμέσως άρχισαν οι εργασίες αναστύλωσης
Οργασμός επικρατούσε στο εργοτάξιο
Γιατί τόση βιασύνη;
ρώτησε το σώμα
Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο του αποχαρακτηρισμού
απάντησε το μυαλό
Όσο να πεις,
κάτι παραπάνω γνώριζε
για τέτοιες υποθέσεις

Ain't No Sunshine

The Adversary

Καλπασμός

Πάνω που μας μεθάει
το κρεσέντο του ήλιου

-λίγο θέλουμε να ενδώσουμε
στις φιοριτούρες της άνοιξης-

έφιππη καταφθάνει η μελαγχολία μας
και μας αδράχνει απ’ τη μέση
να καλπάσουμε μαζί

Μας κρεμάει στο τσιγκέλι της
η καθημερινότητα,
και μας τσακίζει τα κόκαλα
ένα - ένα

I dreamed that I was dreaming of you

Πέταγμα

Κάποιες φορές είναι τόσο έντονη
η επιθυμία σου να πετάξεις
κι ας το ξέρεις ότι η πτήση
θα είναι προς τα κάτω

Moments

Scattered Sun

can you feel it now that spring has come
and it's time to live in the scattered sun



I see the ice is slowly melting

Ζωή

Μακροπρόθεσμα βάσανα
Ακαριαίες ηδονές

Carry me away

Who will lay down their hammer?
Who will put up their sword?
and pause to see
the mystery
of the world

Μετ' εμποδίων

Είμαι κατά της αποτρίχωσης
χρειάζονται λίγες τρίχες
στις μασχάλες, στο εφήβαιο
κάπου να σκαλώνει η φρενίτιδα
αφιονισμένης γλώσσας
όταν νομίζει ότι έτσι εύκολα
καταχτιούνται τα κορμιά

Μωράκια

Έχεις δει
τα μωράκια
όταν γεννιούνται
ζαρωμένα, χωρίς μαλλιά
σαν ανήμπορα γεροντάκια;
Έτσι θα γίνουμε κι εμείς
γερασμένα μωράκια. Μόνο
που κανείς δεν θα μας κάνει
κουπεπέ

Παιχνίδι

Όταν έχει όρεξη
για παιχνίδι ο Θεός
αναποδογυρίζει
τη γυάλινη μπάλα του
κι εμείς φωνάζουμε
χιονίζει! χιονίζει!
Άλλες φορές κουρδίζει
το μουσικό κουτί του
και γεμίζει το σύμπαν
με θεία μουσική
Εσείς δεν την ακούσατε ποτέ;

Μάρτης

Αυτός ο Μάρτης
πιο σκληρός κι απ' τον Απρίλη
διακορευτής της άνοιξης
με κάτι ανθάκια μυγδαλιάς μασκαρεμένος
λύκος της στέπας με ανοιξιάτικη προβιά
απ΄τον Δεκέμβρη πιο Δεκέμβρης
αιώνες τώρα χρηματίζεται
να σπρώχνει τον χειμώνα πιο βαθιά
μέσα στο σώμα της άνοιξης

When March is scarcely here

A Light exists in Spring
Not present on the Year
At any other period —
When March is scarcely here

A Color stands abroad
On Solitary Fields
That Science cannot overtake
But Human Nature feels.

It waits upon the Lawn,
It shows the furthest Tree
Upon the furthest Slope you know
It almost speaks to you.

Then as Horizons step
Or Noons report away
Without the Formula of sound
It passes and we stay —

A quality of loss
Affecting our Content
As Trade had suddenly encroached
Upon a Sacrament.

Emily Dickinson

Κόκκινα παπούτσια

Πριν:
Πρηνηδόν. Ο θόρυβος,
ριπές από πολυβόλα
παίξε το παιχνίδι, μου είπαν
αγαλματάκια ακίνητα
η σκέψη μου πηγαινοερχόταν
σαν ανήσυχο σκυλί

Μετά:
Άρχισα να μετράω τα λεπτά
εκατομμύρια μέλισσες
σε κυψέλες λαβύρινθους
άπειροι οι αριθμοί
πεπερασμένα τα σώματα

Λίγο πιο πριν:
Όλη νύχτα ξυπόλητη
Να ψάχνω τα παπούτσια μου
Θα αγοράσω καινούργια
Σίγουρα
Όταν βγω από δω
Όταν έρθει η άνοιξη
Κόκκινα
σαν φράουλες
σαν παπαρούνες
σαν ερωτική φρενίτιδα
Μα κοίτα πόσο παλιά είναι τα πόδια μου!
Βρώμικα σαν ποδοπατημένο χιόνι
Αχ μωρό μου, το κρύο
μου δαγκώνει τις φτέρνες

Κόκκινα τριαντάφυλλα

Έχω κάτι κόκκινα
τριαντάφυλλα στο στήθος
που όλο ανθίζουν και σκάνε
σαν ατομικές βόμβες

Μωβ

Στίχοι - μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Άλμπουμ: Ερωτική Πρόβα, 1991

θα σου φτιάχνω τραγουδάκια...

Αν υπάρχεις
αναβόσβησε τον ήλιο μια φορά
Αν δεν υπάρχεις
αναβόσβησέ τον δυο




...............................................
πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστήσει

και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'
............................................................................

Αδέσποτη

Είναι που γυρίζω τις νύχτες
με ένα λεωφορείο στάση ζωής
Ελευθερία ή Θάνατος
αδέσποτη, χωρίς ένα λάφυρο
να θρέψω τα πεινασμένα μου

Απόξεση βαθιά στο κόκαλο του είμαι
με τη λάμα την καλή
την κοφτερή
τη δίκοπη
να διαρρηγνύει παράφορα
το παλιωμένο σκοτάδι, μεμβράνη
σώμα παλλόμενο

Σε ερειπιώνες θαλερών στιγμών
ξεθάβω με τα νύχια
σχήματα λόγου, ηδονικά εσαεί
αλληγορίες της γλώσσας, φράσεις
ντυμένες αρχαία ψιμύθια
να βαριανασαίνουν τα
διττά τους νοήματα
ξαναμμένες σκύλες
με τα σκέλια ορθάνοιχτα

Είναι που λαξεύω τις νύχτες
-με περισσή δεξιότητα και
τρυφερό αίσθημα ευθύνης-
ανίσχυρες ουτοπίες εγρήγορσης
μηχανισμών προσωπικής διαφυγής

Ακροβάτες

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου




Πάρε τον εύκολο δρόμο
να 'ρθείς πιο γρήγορα.
Σαλτάρω, σπάζομαι μόνος
σε θέλω σίγουρα.

Τώρα,
που μ' έχουν κάνει ακροβάτη
πάνω σε σάπιο νήμα
και περιμένουν
με περιμένουν από κάτω
το μοιραίο μου βήμα.

Αναπαράσταση Απουσίας

Δημήτρης Λάγιος
Άλμπουμ: Ρωγμές, 1992

Τ' όνειρο είναι που μαγεύει

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω.....ξημερώνει.....

Στίχοι - μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Άλμπουμ: Ερωτική Πρόβα, 1991

Logical Song

Ορφανά

Τελικά ποιοί είμαστε εμείς;
Και ποιοί είναι οι "άλλοι";
Και από ποιούς κινδυνεύει το σπίτι μας;
Από τους ξένους ή από τον δικό μας άνθρωπο; Τον αδελφό μας.

Ορφανά
Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αθανασία

Αυτό που είμαι
δεν θα υπάρχει

Στιγμές

Δεν μπορεί,
θα υπήρξαν στιγμές
πλήρους παράδοσης
στην απεραντοσύνη
μιας αγκαλιάς.
Τώρα
τις έχει στρατολογήσει
η λήθη, στην αναίσχυντη
συμμορία της

Συνεπιβάτες

Συνεπιβάτες I

Το λεωφορείο
μουγκρίζει σαν θηρίο
Τρώει την άσφαλτο
τρώει κι εμάς τους δύο

Συνεπιβάτες II

Κάθομαι
δίπλα σου
εγώ,
μια ξένη
το λεωφορείο
μόνο
μας δένει

Συνεπιβάτες III

Στης Κηφισίας
-ασθμαίνει-
την αέναη λεωφόρο
κάντε του χώρο
κάντε του χώρο
κάποιος πεθαίνει
στ' ασθενοφόρο

Συνεπιβάτες IV

Τώρα μας δένει
η φευγαλαία συγκίνηση
- Λέτε να φτάσει ζωντανός
μ' αυτή την κίνηση;

Όσα περάσανε

Όταν τα δέντρα απλώνουν ιστούς
μέσα στης νύχτας τη μαύρη κρυψώνα
και το φεγγάρι γυρεύει πιστούς
να προσκυνούν τη χλωμή του εικόνα

Όταν σωπαίνει της μέρας το φως
κι ακούς μονάχα το κρύο σκοτάδι
νιώθεις σαν γέρος μωρός και σοφός
που ζητιανεύει της νιότης το χάδι

Όσα περάσαν είναι ηφαίστεια παλιά
ο χρόνος τρέχει σαν λάβα που καίει
ό,τι δεν έζησες σε παίρνει αγκαλιά
είσαι μωρό που πεινάει και κλαίει

Όταν ο κόσμος ανθίζει πληγές
και ο θεός είναι απών χρόνια τώρα
ένα σκοτάδι σαν άστρο διαυγές
σε ταξιδεύει στης θλίψης τη χώρα

Όσα περάσαν είναι ηφαίστεια παλιά
ο χρόνος τρέχει σαν λάβα που καίει
ό,τι δεν έζησες σε παίρνει αγκαλιά
είσαι μωρό που πεινάει και κλαίει


© Ιω

Ανύπαρκτη πατρίδα

Με μεθάς με γελάς, με χαϊδεύεις, με χτυπάς, με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς
Με μεθάς με γελάς, με χαϊδεύεις, με χτυπάς, με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς




Κι ακόμα μια φορά
λέω θα της τραγουδήσω
τραγούδια τρυφερά
κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
και σταματώ και βρίζω
και πάω να της το πω ξανά

Ουτοπία Τουρ

Θα πάμε ένα ταξίδι
σε δύσκολους καιρούς
στους ώμους για στολίδι
θα βάλουμε σταυρούς

Η μέρα θα 'ναι λίγη
πιο λίγοι ακόμα εμείς
με φως θα μας τυλίγει
η άλως της στιγμής

Θα πάμε ένα ταξίδι
θα 'ναι της ζωής μας φρουρός
στου κόσμου το παιχνίδι
μοιράζει ο ισχυρός

Μικρή μου δυστοπία
Γραφείο Ουτοπία Τουρ
στης θλίψης τα τοπία
ταξίδια αλέ-ρετούρ

Θα πάμε ένα ταξίδι
σε χιόνια σε βροχές
με μέλι και με ξύδι
αλλάζουν οι εποχές

Θα ανοίγουμε τα χέρια
σαν έλικες, σαν σπαθιά
θα μπαίνουν τα μαχαίρια
στη σάρκα πιο βαθιά

Θα πάμε ένα ταξίδι
θα 'ναι της ζωής μας σκοπός
βρυχήθηκε το φίδι
και τρέχει ο ποντικός

Μικρή μου δυστοπία
Γραφείο Ουτοπία Τουρ
στης θλίψης τα τοπία
ταξίδια αλέ-ρετούρ

© Ιω

Χαμογελάω

Ας αρχίσουμε τον καινούργιο χρόνο με ένα τραγούδι με αισιόδοξο τίτλο, το Χαμογελάω, από το πρώτο προσωπικό CD του Αδριανού Νόνη. Η κυκλοφορία του είναι, επιτέλους, ένα καλό νέο και η χαρά μου είναι διπλή, μια και συμμετέχουν σε αυτό, με στίχους τους, τα αγαπημένα μου φιλαράκια Χρήστος Δημητριάδης και Νικόλ Κατσάνη. Καλό δρόμο στο CD Αδριανέ και καλή αρχή.

Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους.