In love we disappear

..............................................



So come, my friends, be not afraid.
We are so lightly here.
It is in love that we are made;
In love we disappear.

Μη με ρωτάς

Waiting for the Miracle by the Rivers Dark

Στη Σύρο

Άσπρο χαρτί ή περιστέρι
αυτό που κράταγες στο χέρι
στης Άνω Σύρου τα σκαλιά
Άσπρο πουκάμισο, σανδάλια
και δύο κόκκινα κοράλλια
στα μακριά σου τα μαλλιά

Στο καφενείο μπλε μπαλκόνι
καφές και παγωτό που λιώνει
στο κουταλάκι του γλυκού
Κάτω η θάλασσα αφρισμένη
κι ένα καράβι περιμένει
άρση απαγορευτικού

Έγειρες λίγο το κεφάλι
στο δρόμο για το Σαν Μιχάλη
μες στου ανέμου τις ριπές
Ήταν ο ήλιος κι αέρας
και το ξεφάντωμα της μέρας
που σε 'καναν κρυφά να κλαίς

Πάνω αλώνιζαν οι γλάροι
ο κόσμος μύριζε θυμάρι
λεβάντα και βασιλικό
Πήρες ξανά την κατηφόρα
και απλώθηκε μπροστά σου η χώρα
στης δύσης το μωσαϊκό

Ντόπιοι, τουρίστες, σαν κοπάδι
και σένα σου ΄λειπε ένα χάδι
στης μέρας την απογραφή
Ανέβηκες στο δωμάτιό σου
κι άνοιξες το παράθυρό σου
στου δρόμου την επιγραφή

Ύστερα βγήκε το φεγγάρι
κι ένα αεροπλάνο σαν δοξάρι
του γρατζουνούσε τις χορδές
Πέταξαν μακριά οι γλάροι
και αναβόσβησαν οι φάροι
στου λιμανιού τις παρυφές

Άσπρο χαρτί ή περιστέρι
αυτό που κράταγες στο χέρι
στης Άνω Σύρου τα σκαλιά
Ποιο μήνυμα να κουβαλούσε
ποιο όνειρο να νοσταλγούσε
απ' τη ζωή σου την παλιά

© Ιω

Christmas Voice

Εδώ και μερικά χρόνια είναι παράδοση (δική μου) να στολίζω το χριστουγεννιάτικο δέντρο ακούγοντας κλασσικά κομμάτια από την υπέροχη φωνή της Alison Moyet, Voice:

Windmills of your Mind



Almost Blue



Cry me a River



Dido's Lament



Μερικά στολίδια ακόμα και είναι έτοιμο...

Χειμώνας

Παλίρροια οι στιγμές
Στην πλημμυρίδα και στην άμπωτη της θύμησης
Διψούσα και μου ‘φερνες ένα σύννεφο
Πεινούσα και μου ‘δινες ένα κομμάτι ουρανό
Πονούσα κι άνοιγες τις πληγές μου
με τα χέρια σου βουτηγμένα στο πέλαγος

Αλμυρό το παρόν σε χείλη σκασμένα από δαγκώματα
Και το μέλλον υδρόβιο, διάφανο επιφώνημα
Αχ να λες και να μαζεύονται όλες οι επιθυμίες
με δόντια γυμνά και μάτια ανεχόρταγα
Πεινασμένη αγέλη που σαλεύει αργά
πάνω στο χιονισμένο δέρμα

Ουρές φιδιών σου γαργαλάνε τις πατούσες
και δεν γελάς
Στις μασχάλες και στο μέσα απ’ τα γόνατα
είχαμε σπείρει φιλιά
Και τα είχαμε ποτίσει με σάλιο μπόλικο
Φυτρώνουν τώρα σαρκοφάγα φυτά
και ανθίζουν κόκκινα μπουμπούκια εμμονές
Που στάζουν μέλι και αίμα
και ακρωτηριασμένα γαλάζια κύματα
Να τα χαϊδεύεις και να πονάς
στο μέσα μέσα όνειρο

Τι θυμήθηκα τώρα...

Τρελός συνειρμός

Ξεκούρδιστη μπάντα
Να δίνω τα πάντα
Και να ‘μαι αιωνίως στην μπάντα
Σπασμένη κιθάρα
Και νότες μαντάρα
Ξεχνάω να πάρω τσιγάρα
Να πω μία λέξη
Να πάρω μια θέση
Μα τι στο καλό μου ‘χει φταίξει

Τι τρελός συνειρμός
Της ζωής μου ο κορμός
Δεν βρίσκω μιαν άκρη
Ξεφτισμένο σκοινί
Ούτε τέλος μα ούτε αρχή
Δεν υπάρχει

Να βάλω μια τάξη
Φωτιά μ’ έχει κάψει
Που μ’ έχεις τελείως ξεγράψει
Παλεύω για μένα
Και σκέφτομαι εσένα
Να βρω επιτέλους τα φρένα
Αν δεν συνεχίσω
Μπορεί να αρρωστήσω
Κι εγώ λαχταράω να ζήσω

Τι τρελός συνειρμός
Της ζωής μου ο κορμός
Δεν βρίσκω μιαν άκρη
Ξεφτισμένο σκοινί
Ούτε τέλος μα ούτε αρχή
Δεν υπάρχει

Η μέρα θα φύγει
Πληγή που ανοίγει
Η νύχτα φωτιά με τυλίγει
Και να που βραδιάζει
Με πιάνει μαράζι
Και λέω μωρέ δεν πειράζει
Ξυπνάνε οι πόνοι
Κανείς δεν γλιτώνει
Καρδιά μου σ’ αφήσανε μόνη

© Ιω

Θάλασσα

Μιά πίκρα είν' αμίλητη, μιά πίκρα είν' αξήγητη,
μιά πίκρα μεγάλη,
η πίκρα, που είν' άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι




θάλασσα ζωή με πανιά σχισμένα
και κουπιά σπασμένα πάρε με μαζί

Νερό στη Σελήνη

Βρήκανε λέει νερό στο φεγγάρι
να ξεδιψάσουμε κι εγώ και συ
ποιο λεωφορείο θα 'ρθει να μας πάρει
για της Σελήνης το παρθένο νησί

Νερό στη Σελήνη

Κυνόδοντας

Υπάρχει κάποιος που έκλαψε βλέποντας την ταινία του Λάνθιμου ή είμαι μόνο εγώ;

Νομίζω η επόμενη φορά που θα πάω σινεμά θα είναι τα Χριστούγεννα για να δω αυτό.

Ή μήπως να περιμένω μέχρι την άνοιξη για να δω την καινούργια ταινία του αγαπημένου μου σκηνοθέτη;

Αν και όπως γράφει ο Τσαγκαρουσιάνος στο σημερινό editorial και τα παραμύθια είναι σκληρά και άρρωστα...

Εραστές

Τι βαρετά που είναι εδώ πέρα, είπαν
Ας σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον
και έγιναν εραστές

















Εραστές, Rene Magritte

Εξαγωγή

Στην αρχή έχεις γεύση από αίμα στο στόμα και μια ανοιχτή πληγή. Με τον καιρό η πληγή κλείνει αλλά μένει το κενό. Η γλώσσα συνέχεια πάει εκεί. Ηδονίζεται να γλείφει την απώλεια. Μέχρι να γίνει συνήθεια η καινούργια κατάσταση και το στόμα να γυρίσει στη ρουτίνα του. Το κενό εξακολουθεί να υπάρχει αλλά δεν έχει σημασία πια καθώς αποτελεί πλέον μια παραδοχή στη γεωγραφία της στοματικής κοιλότητας.

Φως

Ανιχνεύω τον εαυτό μου στο φως της ημέρας.
Τεντώνω τα χέρια ψηλά.
Αστράφτουν λευκές οι παλάμες μου.
Μου αρέσει το φως που περνάει μέσα από τα δάχτυλα και τα ζωντανεύει.
Θέλω ξανά.
Ποθώ τη ζεστασιά του ήλιου.
Ξυπνάει το σώμα μου από το λήθαργο.
Το δέρμα νιώθει.
Μουσικές συνοδεύουν τις κινήσεις μου.
Τα δάχτυλά μου ξέρουν μαγικά.
Ζωγραφίζουν στον αέρα.
Ένα λευκό πανί και ένα λευκό σύννεφο.
Όλα τ’ άλλα θάλασσα και ουρανός.
Σμιλεύω τα σχήματα με αέρα και φως.
Αρχίζω νέα ταξίδια.
Αυτή είναι η ομορφιά.
Τα τέρατα κοιμούνται στο σκοτάδι.
Μόνο το φως με οδηγεί.

Να μ' αγαπάς

και το 7 και το 8 και το 9...

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί

Ακούγεται δυνατά, πολύ δυνατά...

Άνθρωπος

Όταν θέλουν οι θεοί είναι ο άνεμος
Όταν θέλουν οι θεοί είναι το φύλλο





















Φύλλα στο πεζοδρόμιο, Ιώ

Μολυβάκι

Κρύβω το μολυβάκι μου
Στην τσέπη μου βαθιά
Θα μπω στο καραβάκι μου
Να πάω στα ανοιχτά

Έγραψα σε έναν τοίχο
Δυο παράλογα στιχάκια
Ορφανά είναι αδελφάκια
Δίχως νότες δίχως ήχο

Βγάζω το μολυβάκι μου
Να γράψω δυο γραμμές
Στο αόρατο κλουβάκι μου
Να αρχίσω διαδρομές

Άνοιξα στο ταβάνι
Μία πόρτα να το σκάω
Στα όνειρά μου όλο χρωστάω
Μια ζωή μικρή δεν φτάνει

Ξύνω το μολυβάκι μου
Αλήθειες να σου πω
το γυάλινο γοβάκι μου
το έφτιαξες στενό

Φόρεσα ένα στέμμα
παραμύθι για σημαία
Σαν παιδάκια σιαμαία
Η αλήθεια και το ψέμα

© Ιω

Τίποτα σημαντικό

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Έξω απ' το χρόνο

Έξω απ' το χρόνο σου κρατάω μια θεσούλα
κάνε τον κόπο να πας ως εκεί
φτιάξε τη χάρτινη ζωή σου μια βαρκούλα
να ναυαγήσουμε στο σύμπαν μαζί


Συνεχίζεται...

Ουζοποίηση

Σήμερα γνώρισα έναν σημαντικό Έλληνα τραγουδοποιό. Η δουλειά του με συγκινεί πάντα. Ζεστός, προσιτός και καθόλου δήθεν, με κέρδισε και με την προσωπικότητά του. Μεσημέρι Κυριακής σε ένα ατμοσφαιρικό καφέ της γειτονιάς του, ανάμεσα σε ούζα, κρασιά, καφέδες και ωραίους μεζέδες, μας διάβασε, μαζί με την παρέα του, ποιήματα της Άννας Αχμάτοβα, του Σαρλ Μπωντλέρ και ενός ακόμα καταραμένου της Γαλλικής ποίησης, του Φρανσουά Βιγιόν.

Μετά τα ποιήματα ήρθε η κουβέντα στα τραγούδια. Η φίλη μου η Ν. -επίδοξη στιχουργός- τον ρώτησε τι πιστεύει ότι κάνει έναν στίχο πετυχημένο. Η αποτυχημένη ζωή, απάντησε δίχως δεύτερη σκέψη. Ακόμα αναρωτιέμαι αν αστειευόταν...

Φταίνε τα τραγούδια...

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών


Λίγη προθέρμανση και φύγαμε...

Give me the words...

In a manner of speaking Semantics won't do
In this life that we live we only make do
And the way that we feel might have to be sacrificed

Η Νύχτα

Στο φως και στο ξημέρωμα
κοιμούνται τα όνειρά μας
στης νύχτας το ξαστέρωμα
ανοίγουν τα φτερά μας

Του έρωτα οι μέλισσες
τη μέρα ξαποσταίνουν
μέλι φιλιά που θέλησες
τη νύχτα σε χορταίνουν

Η νύχτα ρόδινη θηλή
σε πεινασμένο στόμα
ρουφάει και πίνει το φιλί
σαν διψασμένο χώμα

Στου ήλιου το μαρτύριο
οι πόθοι μας πεθαίνουν
με έναν παλμό μυστήριο
τις νύχτες ανασαίνουν

Του έρωτα τα κύματα
τη μέρα ημερεύουν
στης νύχτας τα σκιρτήματα
αφρίζουν και θεριεύουν

Η νύχτα ρόδινη θηλή
σε πεινασμένο στόμα
ρουφάει και πίνει το φιλί
σαν διψασμένο χώμα

© Ιω

Η αγάπη δεν χρωστάει

Η αγάπη δεν χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια...


Λίγη προθέρμανση και φύγαμε...

Η ζωή είναι αλλού;

Η ζωή είναι εδώ.
Εμείς είμαστε αλλού.





















Νοσταλγία, Rene Magritte

Βαθιά φιλιά

So it was a mistake. A kiss, a bite.
The two should rhyme, for one who truly loves
with all her heart can easily mistake them.

Penthesilea / Heinrich von Kleist

Όταν τα χέρια σου λεπίδες μ' αγκαλιάζουνε
και παραδίνομαι στο πιο σκληρό σου χάδι
θέλω τα μάτια σου βαθιά να με κοιτάζουνε
να σου γελώ και να ματώνω στο σκοτάδι

Πόλεμος θάνατος
βαθιά φιλιά μαχαίρια
ποιος είναι αθάνατος
στου έρωτα τα χέρια

Όταν το σώμα σου στο σώμα μου σπαράσσεται
και δίχως έλεος σε κεντάνε τα φιλιά μου
θέλω η ανάσα σου γλυκά να υποτάσσεται
και να πεθαίνεις ζωντανός στην αγκαλιά μου

Πόλεμος θάνατος
βαθιά φιλιά μαχαίρια
ποιος είναι αθάνατος
στου έρωτα τα χέρια

© Ιω

Who Will take My Dreams Away

Life goes on until the end...

Ξυλόσπιτο στο δέντρο

Μόνο να ήθελες στο κορμί σου να με κάρφωνες. Θα γινόμουν δόρυ αιχμηρό. Να με έμπηγες βαθιά σου. Τρυφερά και δίχως έλεος. Λίγο πιο κάτω από την αριστερή μασχάλη. Εκεί να φύτρωνα σαν δέντρο και να θέριευα. Και συ να έχτιζες ένα μικρό ξυλόσπιτο πάνω στα κλαδιά του. Που θα παίζαμε και θα κοιμόμασταν. Και θα βλέπαμε το φεγγάρι να ανατέλλει από ένα μικρό φεγγίτη στην οροφή.

Όνειρο παιδικό. Θαμμένο στο υποσυνείδητο της νοσταλγίας. Παράλογη ανάμνηση του μη εκτελεσμένου. Του μη υπαρκτού στα στενά όρια της λογικής χρονικής αλληλουχίας της ζωής μας. Της ζωής μας που είναι δύο ζωές. Παράλληλες στα μήκη και τα πλάτη του χρόνου.

Πόσο ήθελα ένα ξυλόσπιτο πάνω στο δέντρο! Γιατί δεν μου το έχτισαν; Υπήρχαν δέντρα πολλά τότε. Υπήρχε ξυλεία άφθονη. Τα χέρια έλειπαν; Ή μήπως φοβήθηκαν ότι τα κλαδιά μου δεν θα άντεχαν;

My Body is a Cage

I'm living in an age
That calls darkness light
Though my language is dead
Still the shapes fill my head

A Thousand Kisses Deep

You live your life as if it is real,
A Thousand Kisses Deep


And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep

ΦΥΓΕ

Να φτερουγίζει πεταλούδας πανικός
μέσα στο στήθος σου και να κρατάς το ίσο
αυτός ο κόσμος ήταν πάντα δανεικός
και όλο βιάζεσαι να τον γυρίσεις πίσω

Σε βασανίζει της ανάγκης το σκυλί
που αλυχτάει κάθε βράδυ στο κρεβάτι
μα 'χει πετάξει της αγάπης το πουλί
κι απελπισμένα ψάχνεις άλλη φρεναπάτη

Με μαύρα δόντια τρώει ο χρόνος τα κορμιά
και δεν στεριώνεις πουθενά δεν σου ταιριάζει
στη νύχτα έγκλειστος, κελί στην ερημιά
φόβος συνένοχος να φεύγεις σε διατάζει

Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω δέρμα φονικά να με χαϊδεύεις
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις αφού εσύ δεν τα πιστεύεις


Να σε ρουφάει άδειες νύχτες το στενό
το δωμάτιό σου, να διπλώνεσαι στα δύο
το πάτωμά σου ξεδοντιάρικο κενό
και το ταβάνι σου μιας μέγαιρας αιδοίο

Να έχεις ντύσει την αγάπη κουρελή
με τα κουρέλια από τις πρώτες σου τις ήττες
και να πληρώνεις για ένα βρώμικο φιλί
όπως πληρώνουνε τα θύματα οι θήτες

Σκύλα και Χάρυβδη το στόμα σου μαζί
και το κορμί σου ένα πήλινο δοχείο
να ζει κανείς, αναρωτιέσαι, να μη ζει
κι όλο χαϊδεύεις ένα αόρατο κρανίο

Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω δέρμα φονικά να με χαϊδεύεις
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις αφού εσύ δεν τα πιστεύεις


Αν είν' καμένα τα όνειρά σου από καιρό
κι αν στα σκουπίδια σου σαπίζουν αναμνήσεις
εγώ θα παίξω ένα παιχνίδι καθαρό
και θα σου πω να μην ξαναγυρίσεις

Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω χρόνο μια ζωή να σε γυρεύω
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις είναι αργά δεν τα πιστεύω

© Ιω

I rocked my Sunday morning

Να φτερουγίζει πεταλούδας πανικός
μέσα στο στήθος σου και να κρατάς το ίσο
αυτός ο κόσμος ήταν πάντα δανεικός
και όλο βιάζεσαι να τον γυρίσεις πίσω

Συνεχίζεται...

Είμαι ακροβάτης και γυρεύω δικό μου Θεό

Θέλω να πετάξω ελεύθερα
πιο πέρα κι απ' το κενό
πράγματα μικρά και δεύτερα
δεν ξέρω ν' αγαπώ

Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω δικό μου Θεό

The Day

Sitting in the time of day when the sun is very warm
Dreaming in a kind of way that a dream is always born
Drifting with the things I feel when I put away my will
Sleeping in the time of day when the sun is very still.

I'm alone here with you
Take my time, take me too.

Leaving in the time of day when the sun is getting cold
Walking in the kind of way when a story has been told
Walking through the things I love and my heart is very still
Hoping that I'll dream again and I cannot live until.

I'm alone, I'm with you
Take my time, take me too.

Γρήγορα περνά ο καιρός...

Σεπτέμβρης

Αύγουστος μήνας σαν νερό σε τρύπιο χέρι
Άστρο που καίγεται κι αυτό το καλοκαίρι
Έχω στα χείλη μου μια ευχή που αργοπεθαίνει
Σεπτέμβρης και η θάλασσα σωπαίνει
















Πέφτουν τα φύλλα σαν παλιές επιθυμίες
Πόθοι που θέριεψαν του νου τις τρικυμίες
Κρύβω τη φλόγα που δεν έσβησε ακόμα
Σεπτέμβρης κι η βροχή μυρίζει χώμα
















Φέγγει ένας ήλιος χαλασμένος προβολέας
Πάλι τα ίδια ψιθυρίζει ο υποβολέας
Μοιάζει ταινία που άλλος έγραψε τους τίτλους
Σεπτέμβρης κι η ζωή μου κάνει κύκλους

© Ιω

Δεν θα πω αντίο

θα πω μονάχα σ' αγαπώ

Σβήσε τα φώτα, φέγγει απόψε το φεγγάρι
Ο χρόνος μας πως τρέχει σαν το βέλος
Κάνε μου απόψε μοναχά αυτή τη χάρη
Αγκάλιασέ με σαν να μην υπάρχει τέλος

Και δεν θα πω αντίο
θα πω μονάχα σ' αγαπώ

Σβήσε τα φώτα, φέγγει απόψε το φεγγάρι
Ταξίδια που δεν κάναμε σε καίνε
Θα γίνω απόψε ένα καράβι που σαλπάρει
Να ταξιδέψω μες στα μάτια σου που κλαίνε

Και δεν θα πω αντίο
θα πω μονάχα σ' αγαπώ

© Ιω

Διάττοντας Αστέρας (και τα χρωστούμενα)

Διάττοντας Αστέρας

Υπάρχουν κάτι αστεράκια καμικάζι
που τα γυρεύεις για να κάνεις μια ευχή
φέγγουν για λίγο και μετά πατάνε γκάζι
γίνονται σκόνη σε φλεγόμενη βροχή

Κι εγώ θα είμαι ένας διάττοντας αστέρας
και θα βουτάω κάθε βράδυ στο κενό
έτσι θα φέρω την αγάπη μου εις πέρας
στον ουρανό σου, όλο φωτιά, θα αυτοκτονώ

Υπάρχουν άστρα, θερινές φωτοβολίδες
που ερωτεύονται φεγγάρια μακρινά
τρέχουν στου Αυγούστου τον αιθέρα σαν βολίδες
πλέουν στη νύχτα με φλεγόμενα πανιά

Κι εγώ θα είμαι ένας διάττοντας του Αυγούστου
και θα διασχίζω τον δικό σου ουρανό
φαίνεται είναι τελικά και θέμα γούστου
στου έρωτά σου το κενό να αυτοκτονώ

update:

+ 1 ακόμα κουπλέ που μου ζήτησε ο μουσικός:

Υπάρχουν κάτι αστεράκια μεθυσμένα
που η ζωή τους είναι μόνο μια στιγμή
πέφτουν στο άπειρο σαν βέλη αναμμένα
κι ύστερα χάνονται στου χρόνου τη ρωγμή

© Ιω

Ποτέ δε θα το μάθεις

Διάττοντας αστέρας

Κι εγώ θα είμαι ένας διάττοντας αστέρας
και κάθε βράδυ θα βουτάω στο κενό
έτσι θα φέρω την αγάπη μου εις πέρας
στον ουρανό σου, όλο φωτιά, θα αυτοκτονώ

τα κουπλέ αύριο...

September

Μεθύστε

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν. Το μοναδικό πρόβλημα. Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας, και προς τη γη σας σέρνει, πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.
Μα με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, κατά το κέφι σας. Μα μεθύστε!
Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού, στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι, στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά, ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά, ρωτήστε τι ώρα είναι. Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν: "Ώρα είναι να μεθύστε! Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι, μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, κατά το κέφι σας".

Σαρλ Μπωντλαίρ

Πεταλούδα

Νίκος Ζούδιαρης
Απόστολος Ρίζος

Οπτικά εφέ

Το φεγγάρι κατακόκκινο
μια πληγή στον ουρανό
στάζει φως μέσα στη θάλασσα
και ματώνει το νερό

Ένα αστέρι νέο, αδύναμο
σαν μικρή μαρμαρυγή
δεν αντέχει τόσο κόκκινο
και βουτάει να πνιγεί

Ποιος κρατάει τα χειριστήρια
σβήνει ανάβει το βουνό
άυλη μορφή μυστήρια
τον βαπτίσαμε Θεό

Οπτικά εφέ είναι μάτια μου
κι ας τα βλέπεις καθαρά
το φεγγάρι και τα σύννεφα
και των γλάρων τα φτερά

© Ιω

για το φεγγάρι της Αστυπάλαιας

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

...όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι...

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

When I am laid in earth

Αγαπημένη άρια

Ο Χρόνος

Ο χρόνος είναι ο αιώνιος εραστής μου
ερωτευόμαστε στου τοίχου τις ρωγμές
και όταν μπλέκονται τα χέρια μας στο χώρο
φωτάκια κόκκινα ανάβουν οι στιγμές

Ο χρόνος είναι το νερό κι εγώ το χώμα
κυλάει στο σώμα μου με βία τρυφερή
κι όλο με γλύφει πιο βαθιά και με ραγίζει
την πιο εσώτερη αλήθεια μου να βρει

Ο χρόνος είναι ο ανίκητος εχθρός μου
και ένας φίλος, από πάντα, παιδικός
είναι πατέρας, εραστής και αδελφός μου
είναι το μαύρο το σκοτάδι και το φως

© Ιω

Τοπίο

Παράκρουση σιωπής
σε καλοκαιρινό τοπίο πόλης

Θα προτιμούσα μια βροχή
και λίγο αίμα

Εκμαγείο ενοχής

Γιατί άραγε να με αγαπούσε απόψε
τόσο πραγματικά εκείνο το όνειρο;
Γιατί μου έλεγε κράτα με
μη μ' αφήνεις να ξυπνήσω;

Ανησυχώ. Συνήθως
έτσι αγαπάμε την απώλεια.

Λες να μη με ξαναονειρευτεί
αυτή η πολύ συνηθισμένη απώλεια;

Κική Δημουλά

Προσοχή στο κενό

Όλη μέρα κολυμπούσα στο παχύρρευστο κενό της αγάπης σου. Βυθιζόμουν και άρπαζα την απουσία σου για να ανέβω στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγομένου.
Στο σταθμό η ζέστη έλιωνε τα πρόσωπα. Οι δείχτες στο ρολόι έλιωναν και αυτοί. Οι αριθμοί, ένας ένας, έπεφταν στις γραμμές λιπόθυμοι. Τα τρένα περνούσαν και τους κομμάτιαζαν. Όταν έπεσε και το 12, είπα εντάξει, ξεμπερδέψαμε με το χρόνο. Δεν θα μας φθείρει πια βασανιστικά. Θα λιώσουμε όλοι μαζί στο άχρονο χάος. Στο μηδέν.
Τα μεγάφωνα ούρλιαζαν: Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Το μυαλό μου, ως συνήθως, μετέφραζε: Προσοχή στο κενό μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ύστερα ακούστηκε μια ανέλπιστα άγρια μουσική. Οι νότες, μεταλλικές, πυρωμένες βίδες όρμησαν πάνω μου. Πήρανε όλες τις στροφές τους μέσα στη σάρκα μου. Βιολί! Το βιολί πάντα με συγκινούσε. Ήταν αλήθεια ή ψέματα; Νομίζω δάκρυσα στ' αλήθεια. Η ζέστη στέγνωσε τα δάκρυα πριν φτάσουν στο στόμα μου. Κρίμα, ήθελα να γευτώ κάτι αλμυρό. Το ολοήμερο κολύμπι μου είχε ανοίξει την όρεξη. Πεινούσα σαν λύκος. Όμως χορταίνει κανείς με δάκρυα;

Παράπονο

Πάντα με προδίδεις, με απαρνιέσαι, με ξεχνάς.
Εγώ σε δικαιολογώ, γιατί το ξέρω, είναι δύσκολο ν' αγαπάς.
Όποια μορφή κι αν έχεις μου ξεφεύγεις.
Δεν μπορώ να σε φυλακίσω μέσα στα μάτια μου.
Μόνο μια λεπτή γραμμή απ' αγέρα μας χωρίζει.
Και λέω θα έρθεις.
Και λες θα έρθω.
Μα πάντα ο αγέρας ανάμεσά μας θριαμβεύει.
Ύστερα λέω σε μισώ και λυπάμαι.
Έπειτα λέω σ' αγαπώ, πάλι λυπάμαι.
Και μένεις πάντα μέσα μου χωρίς να σε κατέχω.
Αυτό δεν μπορείς να μου το πάρεις.
Θα σ' έχω πάντα μέσα μου χωρίς να σε κατέχω.

Πάρτε με σύννεφα

...παιδί τους κυνηγούσα τις σκιές
και έμπαινα μέσα στις βροχές...

Veinte Anos - Maria Teresa Vera

και τα δικά μου λογάκια πάνω στη μουσική και στην ίδια ατμόσφαιρα βεβαίως:


Μαύρα μάτια

Κι αν περάσαν τόσα χρόνια
στο κορμί μου κατοικείς
εσύ ήρθες για να μείνεις
και ας έφυγες νωρίς
Νοσταλγώ τα μαύρα μάτια
που μ' αγγίξανε βαθιά
όπου και να τα 'χω ψάξει
δεν τα βρήκα πουθενά

Με ρωτάνε γιατί κλαίω
μαύρα μάτια όταν δω
με ρωτάνε γιατί κλαίω
και δεν ξέρω τι να πω
Ποιος μπορεί να καταλάβει
αν δεν έχει αγαπηθεί
από δύο μαύρα μάτια
που ήταν τέλος και αρχή

© Ιω

--------------------------------

Maria Teresa Vera

Bolero, κι εδώ

Omara Portuondo

Ibrahim Ferrer

Buena Vista Social Club

YouTube

Cat People

Αγαπημένη ταινία, αγαπημένη σκηνή

Σινεμά

Σε φιλμ νουάρ ασπρόμαυρες φιγούρες
Γύρω από το φως σου κάνω σβούρες
Σαν μία πεταλούδα ζαλισμένη
Τώρα να σ' αγαπώ μόνο μου μένει

Μαγική η οθόνη με τραβάει
Κυκλική η ζωή με κυνηγάει
Και συ ένα μαρτύριο παραπάνω
Που δυο σε βρίσκω και τέσσερις σε χάνω

Ας ήταν η ζωή μου σινεμά
Να παίζω κάθε βράδυ στην οθόνη
Χαμένη σε σενάρια τραγικά
Και κάποιος πάντοτε να με γλιτώνει

Το ξέρεις πόσο εύκολα βουρκώνω
Εκείνες τις στιγμές που σε πληγώνω
Μου λες αυτός ο ρόλος δεν μου πάει
Μα πες μου πιο πολύ ποια σ' αγαπάει

Γελάω, κάνω πλάκα να ξεχνιέμαι
Ψελλίζω μια ατάκα, φίλησέ με
Μια ηρωίδα τραγική και αστεία
Και συ επαναστάτης χωρίς αιτία

Ας ήταν η ζωή μου σινεμά
Να μ' αγαπάς στο ψέμα της οθόνης
Και όταν σου ξεφεύγω τελικά
Με μία μαχαιριά να με σκοτώνεις

© Ιω

Στέλλα

Αγαπημένη ταινία, αγαπημένη σκηνή

Παρέα

Όταν χαράζει
βλέπεις τον ήλιο στον ουρανό
με ψέμα μοιάζει
και σε τρελαίνει το πρωινό

ένα ταξίδι
ένα παιχνίδι
ένας καημός
είναι ωραία
είναι παρέα
είναι λυγμός

Τα μεσημέρια
ακούς την ένταση της σιωπής
τα άσπρα χέρια
μες στα σεντόνια της προσμονής

ένα λουλούδι
ένα τραγούδι
μια συντροφιά
είναι ωραία
είναι παρέα
και συμφορά

Και το βραδάκι
ακούς τραγούδια και μουσικές
καφενεδάκι
βαρύ τσιγάρο, πικρός καφές

ένα βιβλίο
ένα γραφείο
μια μουσική
είναι ωραία
είναι παρέα
και φυλακή

© Ιω

Ξένοι

Άσε με λιγάκι στον ώμο σου να γείρω
να ΄μαι κοριτσάκι στου έρωτα τον κλήρο
να σου ψιθυρίσω όσα με πονάνε
πίσω να γυρίσω τα χρόνια που περνάνε

Δεν βρήκαμε αυτά που έψαχνε η ψυχή
χαθήκαμε, σε κάποια άγνωστη πτυχή παραδοθήκαμε
Δεν βρήκαμε αυτά που έταζε η ζωή
κρυφτήκαμε, με μια παράδοξη στολή ξένοι ντυθήκαμε

Όσα σου χρωστάω δεν τα ζήτησες, γιατί;
χρόνια τα κρατάω σαν διαθήκη μυστική
κι ό,τι μας ενώνει είναι αυτό που μας σκορπά
ζούμε τόσο μόνοι με χιλιάδες συντροφιά

© Ιω

Για λίγο

Να σε δω έστω για λίγο, είπε
Πάντα του αρκούσε το λίγο
Με το πολύ δεν τα έβγαζε πέρα
Ήταν λίγος για το πολύ

Απελπισιά χορτάτος...

Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισιά χορτάτος


Για το Ανθούλι

Καλοκαιρινό

Θάλασσα θα γίνω για να μ' αγαπάς
κύμα, κυματάκι να με κολυμπάς
Θάλασσα θα γίνεις για να σ' αγαπώ
να 'ρθω να σε νιώσω μέχρι το βυθό

Να 'σαι το κοχύλι, πλάσμα εγώ μικρό
μέσα σου να μπαίνω και να κατοικώ
Να 'σαι το φεγγάρι, να 'μαι το νερό
μέσα μου να σβήνεις σαν βεγγαλικό

Θάλασσα θα γίνω για να μ' αγαπάς
κύμα, κυματάκι να με κολυμπάς
Θάλασσα θα γίνεις για να σ' αγαπώ
να 'ρθω να σε νιώσω μέχρι το βυθό

Να 'σαι εσύ το κύμα, να 'μαι η ακτή
για να με χαϊδεύεις μέχρι το πρωί
Να 'σαι εσύ το ψάρι, να 'μαι ο ψαράς
να πιαστείς στα δίχτυα και να σπαρταράς

© Ιω

Words on Signs

Close those eyes down,
We all fall down,
Into the space,
Gone with no trace,
Feel your heart slow,
Where will we go,
Into the sunlight,
Or the dead of night.
Theres nobody here for me now,
Theres nobody here for me now,
Theres nobody here for me now.
So much running scared,
Living breathing dead.
Theres nobody here for me now,
Theres nobody here for me now.
Silence fills you through,
Time to tell the truth,
See the words on signs,
It ends with a blink of an eye.

Logic of the Birds

Logic of the Birds by Shirin Neshat and Sussan Deyhim

Sussan Deyhim

Farid al-Din Attar

Zarin

Zarin by Shirin Neshat

Shirin Neshat

Λέξεις αδιάβροχες

Διπλό παιχνίδι που θολώνει τα νερά
Ισορροπείς εκπληκτικά πάνω στις λέξεις
Στις έννοιες που ερμηνεύονται διπλά
Σαν βοτσαλάκια που τα βάζεις στη σειρά
Για να περάσεις στην απέναντι πλευρά
Χωρίς τα ποδαράκια σου να βρέξεις

Αφού δεν έμαθες ποτέ να κολυμπάς
Για πάντα στα ρηχά θα πλατσουρίζεις
Γιατί φοβάσαι να βουτήξεις στα βαθιά
Τρέμει η ψυχή σου να βραχείς αληθινά
Λέξεις αδιάβροχες φοράς και προχωράς
Σε μια συνήθεια σου φτηνή ξαναγυρίζεις

© Ιω

Δεσμός

Στον ύπνο μου ακούω τη φωνή σου
Κι η τρέλα παίρνει σχήμα και πνοή
Γυναίκα είναι που 'χει τη μορφή σου
Στο σώμα μου τεντώνεται γυμνή

Ότι έζησα μαζί σου με πονάει
Με κυνηγάει σαν όνειρο κακό
Η σκέψη σου το δέρμα μου τρυπάει
Και μπαίνει μέσα μου σκληρό ναρκωτικό

Δεν κόβεται ο δεσμός που μας ενώνει
Χαθήκαμε σε γη και ουρανό
Η απόσταση τη φλόγα δυναμώνει
Και σαν κλαράκι καίγομαι ξερό

Προσπάθησα στ' αλήθεια να σε κόψω
Βραδιές που η στέρηση γινόταν ουρλιαχτό
Με σώμα και ψυχή να σε προδώσω
Και σ' άλλες παραισθήσεις να καώ

Ότι έζησα μαζί σου με πονάει
Με κυνηγάει σαν χίμαιρα τρελή
Η σκέψη σου τη φλέβα μου τρυπάει
και μπαίνει μέσα μου μια θάλασσα καυτή

Δεν κόβεται ο δεσμός που μας ενώνει
Χαθήκαμε σε γη και ουρανό
Η απόσταση τη φλόγα δυναμώνει
Και σαν κλαράκι καίγομαι ξερό

© Ιω

Αφιερωμένο στην Π.

Χαπάκι

Τα πόδια της σκουπίζει στο χαλάκι βιαστικά
κλειδώνει και αφήνει στο τραπέζι τα κλειδιά

Ανάβει θερμοσίφωνα, το μάτι της κουζίνας

Τραβάει να μη φαίνεται την άκρη της κουρτίνας

Ανοίγει το ραδιόφωνο, ανοίγει την TV

Και βγάζει απ’ το ψυγείο της το χθεσινό φαί

Μπροστά στην τηλεόραση σε καναπέ για δύο

Γελάει και κλαίει απέναντι στο βραδινό δελτίο

Ξεπλένει στο σαπούνι της ιδρώτα και φιλιά

στο σαμπουάν που υπόσχεται υπέροχα μαλλιά

Ξαπλώνει στο κρεβάτι της και κάτω από το στρώμα

Στοιβάζει ότι χάθηκε και ότι δεν ήρθε ακόμα

Αφήνει το βιβλίο της στο πάτωμα ανοικτό

Τραβάει με τα γόνατα το άσπρο νυχτικό

Κοιτάζει το ρολόι της, ανοίγει το συρτάρι

Και πίνει το χαπάκι της ο ύπνος να την πάρει

Τα μάτια της πριν κλείσουνε και σβήσουν οι αισθήσεις

μες στο μυαλό της τρέχουνε οι ίδιες παραισθήσεις

Νομίζει πως θα σμίξουνε πάτωμα και ταβάνι

Σηκώνει τα χεράκια της, δεν θέλει να πεθάνει

Νομίζει πως θα σμίξουνε οι τοίχοι στο κορμί της

Κι απλώνει τα χεράκια της μ’ όλη τη δύναμή της

© Ιω

Πατρίδα μου

Στήνει χορό η σκέψη
και πως να τ΄αποτρέψει
το παράνομο
Αυτό που όταν βραδιάζει
σαν το καράβι μοιάζει
δίχως άνεμο

Στο όνειρο δεν σε βρίσκω
δεν παίρνω τέτοιο ρίσκο
δεν χαρίζομαι
Και όσα μου 'χεις δώσει
μισή μου μοιάζουν δόση
σου το ορκίζομαι

Με έχεις σημαδέψει
σώμα, ψυχή και σκέψη
αχ, πατρίδα μου
Μα ό,τι κι αν μου τάζεις
στο δρόμο το αλλάζεις
ηλιαχτίδα μου

Σαν το ζητιάνο μοιάζω
σε μια γωνιά κουρνιάζω
δίχως χρήματα
Σε ποιο όνειρό σου να 'ρθω
τρων' της ψυχής το βράχο
άγρια κύματα

Πέφτει η ζωή σε κώμα
κι εγώ γυρεύω χρώμα
να ονειρεύομαι
Στο κάτασπρο πανί σου
ξεχνάω τη χολή σου
και μαγεύομαι

© Ιω

The Silence

The more I write, the more the silence seems to be eating away at me
C. K. Williams

My room is whitewashed,
as white as a rural station house
and just as silent;
whiter than chicken bones
bleaching in the moonlight,
pure garbage,
and just silent.
There is a white statue behind me
and white plants
growing like obscene virgins,
pushing out their rubbery tongues
but saying nothing.

My hair is the one dark.
It has been burnt in the white fire
and is just a char.
My beads too are black
twenty eyes heaven up
from the volcano,
quite contorted.

I am filling the room
with the words from my pen.
Words leak out of it like a miscarriage.
I am zinging words out into the air
and they come back like squash balls.
Yet there is silence.
Always silence.
Like an enormous baby mouth.

The silence is death.
It comes each day with its shock
to sit on my shoulder, a white bird,
and peck at the black eyes
and the vibrating red muscle
of my mouth.

Anne Sexton

Το νούμερο

Το ξέρεις πόσο η σιωπή σου με σκοτώνει
κι ας κινδυνεύει η ζωή μου όταν με θες
είναι ο χρόνος μακριά σου που πληγώνει
είναι οι νύχτες μου απέραντες και υγρές

Έλα να παίξουμε ξανά το νούμερό μας
δέσε τα μάτια σου και πέτα τα μαχαίρια
κι εγώ στον τοίχο θα γελάω στο κοινό μας
με βλέμμα σίγουρο και απλωμένα χέρια

Έλα να μπεις ξανά μεσ' στο όνειρό μου
όπως γυρνάει ο δολοφόνος κάποιο βράδυ
να ακονίσεις τα στιλέτα σου μωρό μου
σάρκα ζεστή θα σου χαρίσω για σημάδι

Έλα να παίξουμε ξανά το νούμερό μας
δέσε τα μάτια σου και πέτα τα μαχαίρια
κι εγώ στον τοίχο θα γελάω στο κοινό μας
με βλέμμα σίγουρο και απλωμένα χέρια

© Ιω

Εδώ το νούμερο