Προσοχή στο κενό

Όλη μέρα κολυμπούσα στο παχύρρευστο κενό της αγάπης σου. Βυθιζόμουν και άρπαζα την απουσία σου για να ανέβω στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγομένου.
Στο σταθμό η ζέστη έλιωνε τα πρόσωπα. Οι δείχτες στο ρολόι έλιωναν και αυτοί. Οι αριθμοί, ένας ένας, έπεφταν στις γραμμές λιπόθυμοι. Τα τρένα περνούσαν και τους κομμάτιαζαν. Όταν έπεσε και το 12, είπα εντάξει, ξεμπερδέψαμε με το χρόνο. Δεν θα μας φθείρει πια βασανιστικά. Θα λιώσουμε όλοι μαζί στο άχρονο χάος. Στο μηδέν.
Τα μεγάφωνα ούρλιαζαν: Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Το μυαλό μου, ως συνήθως, μετέφραζε: Προσοχή στο κενό μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ύστερα ακούστηκε μια ανέλπιστα άγρια μουσική. Οι νότες, μεταλλικές, πυρωμένες βίδες όρμησαν πάνω μου. Πήρανε όλες τις στροφές τους μέσα στη σάρκα μου. Βιολί! Το βιολί πάντα με συγκινούσε. Ήταν αλήθεια ή ψέματα; Νομίζω δάκρυσα στ' αλήθεια. Η ζέστη στέγνωσε τα δάκρυα πριν φτάσουν στο στόμα μου. Κρίμα, ήθελα να γευτώ κάτι αλμυρό. Το ολοήμερο κολύμπι μου είχε ανοίξει την όρεξη. Πεινούσα σαν λύκος. Όμως χορταίνει κανείς με δάκρυα;