Ξέρω

Ξέρω θα σπάσω τα φτερά μου σε τοίχους γυάλινους
Αν ζω και φτιάχνω στ’ όνειρά μου βίους παράλληλους
Ξέρω ο χρόνος θα με κλέβει και δεν θα πιάνεται
Αν η ματιά μου όλο γυρεύει ψηλά να χάνεται

Ξέρω ποτέ μου δεν θα βρω γαλήνη
Αν στων ονείρων μου χαθώ τη δίνη
Μα η ψυχή φτιάχνει φτερά και ελπίδες
Και το κορμί μου δε χωρά αλυσίδες

Ξέρω θα χάσω τη φωνή μου σε ουράνια σώματα
Αν σ’ άλλα πλάτη η ψυχή μου γυρεύει χρώματα
Ξέρω δεν θα ‘χω ποτέ σπίτι, φίλους κι ονόματα
Αν στου ουρανού τον σταλακτίτη νοικιάζω δώματα

Ξέρω ποτέ μου δεν θα βρω γαλήνη
Αν στων ονείρων μου χαθώ τη δίνη
Μα η ψυχή φτιάχνει φτερά και ελπίδες
Και το κορμί μου δε χωρά αλυσίδες

© Ιω

Λαγνεία

Λαγνεία μητέρα των παθών
Θρονιασμένη σε στομάχια οκλαδόν
Ασπάζομαι το θαλερό σου βλέμμα
Μεταίχμιο στην αλήθεια και το ψέμα

Λαγνεία μητέρα των παθών
Σε χείλη άγουρα αχόρταγων παιδιών
Σε βλέφαρα που στάζουν μαύρο μέλι
Της σάρκας άγριο να χορέψω τσιφτετέλι

Σκοτάδι

Αχ αυτό της ψυχής το τόσο σκοτάδι
Ένα φως λες ανάβει μα πάλι γυρίζει το βράδυ
Ένα χέρι σ’ αγγίζει και μοιάζει αλήθεια
Μα μετά σε συνθλίβει, σου σπάζει τα δάχτυλα
Αχ αυτό της ψυχής το αιώνιο σκοτάδι
Μια όλο ελπίδες ματιά και λες θα φύγει το βράδυ
Μα γυρνά πιο βαθύ, πιο πυκνό το σκοτάδι

Παράσταση

Υπάρχουνε λεξούλες
Που ανοίγουν τρυφερά
Όταν της νύχτας πέσει
Η διάφανη δροσιά

Με βρίσκουν στο σκοτάδι
Και με πολιορκούν
Γυρεύουν κάποιον πόρο
Στο σώμα μου να μπουν

Τις κρύβω μες στο μαύρο
Άλλος να μη τις δει
Μ’ αυτές ανάβουν φώτα
Και βγαίνουν στη σκηνή

Ακούγονται γελάκια
Ψίθυροι, αναπνοές
Και κάτω η πλατεία
Γεμίζει θεατές

Η φυλακή μου...

Είμαι φυλακισμένη
σε στρώματα ομίχλης
πιασμένη στο δίχτυ
μιας τεράστιας αράχνης
που αδηφάγα όρνεα
μου κατασπαράζουν τα σωθικά
και την άλλη μέρα
να τα πάλι καινούργια!

αγρίμια βυσσοδομούν
στο κεφάλι μου
και χιλιάδες έντομα
σκυλεύουν την ψυχή μου
αμείλικτο σαράκι
μου κατατρώει τη σάρκα
σφυριά και πριόνια
κομματιάζουν τα μέλη μου
και σιχαμερά ερπετά
ρουφούν το μεδούλι
απ’ τα οστά μου

το δέρμα μου καίγεται
σαπίλα κι αποσύνθεση
μυρίζει το κορμί μου
οι νεκροί λυτρωμένοι
χλευάζουν τις χειροπέδες μου

Το κορμι μου...

Το κορμί μου γεμάτο τρύπες
Το αίμα μου τρέχει διάφανο
Χιλιάδες ζωύφια θορυβούν στ’ αυτιά μου
Στο κεφάλι μου κατοικούν λογιών λογιών γλάροι
Τα μαλλιά μου είναι δέντρα που ριζώνουν στη γη
Στα μάτια μου κολυμπούν δυο μικροί καρχαρίες
Στη γλώσσα μου πάνω κοιμάται ένα σιχαμερό σκουλήκι

Κλειδαρότρυπα

Παρακολουθώ τη ζωή μου
πίσω απ’ την κάμερα
Ο φακός μεγαλώνει
ή μικραίνει τις κινήσεις μου

Με βλέπω απ’ το ματάκι
της πόρτας
Να πηγαίνω... να γυρίζω...
που; και γιατί;

Τις νύχτες κολλάω το μάτι
στην κλειδαρότρυπα
Κρυμμένη στα σεντόνια
ξαγρυπνώ τους πυρετούς μου

Όνειρο που καίει

Όταν τρελαίνεται ο νους ακούει φωνές
Φωνές που φτάνουν απ’ το βάθος της αβύσσου
Λες και παιδιά κάποιου χαμένου παραδείσου
Φωνάζουν μ’ όλες τις σπασμένες τους χορδές

Όταν τρελαίνεται η ψυχή ζητάει φτερά
Φτερά που χάρισε σε κάποιο άλλο σώμα
Κι αυτή δικάστηκε να περπατάει στο χώμα
Μα θέλει πάντα να πετάξει πιο ψηλά

Κι όταν τις νύχτες στο κρεβάτι σου ξυπνάς
Νομίζεις άκουσες κάποιο παιδί να κλαίει
Είναι το όνειρο που στην ψυχή σου καίει
Αυτό το όνειρο που ακόμα του χρωστάς

© Ιω

Στο κατώφλι

Άνοιξα την πόρτα
και κανείς δεν μπήκε
κι η ψυχή μου βγήκε
στο κατώφλι να σε βρει

Μα ήσουν χαμένος
σε χιλιάδες δρόμους
στέλνω ταχυδρόμους
να σε ψάξουν στη βροχή

Χρόνια περιμένω
κι όλο λέω θα ‘ρθει
κάποιο γκρίζο Μάρτη
ο Απρίλης για να μπει

Χρόνια που πονάνε
το κορμί μου λιώνει
κι η ζωή τελειώνει
σαν μια στείρα εποχή

Άνοιξα την πόρτα
και κανείς δεν μπήκε
κι η ψυχή μου βγήκε
στο κατώφλι να σε βρει

Μα ήσουν χαμένος
σε χιλιάδες φώτα
έκλεισα την πόρτα
στο κατώφλι μια πληγή

Νεκρή φύση

Η μύγα είναι δεμένη με χρυσή κλωστή
Στο γυάλινο τραπέζι,
η σκόνη ζωγραφίζει χιλιάδες υποψίες αμαρτίας
Το φως γεννάει τη σκιά και τη σκοτώνει
Μια κρύα συσκευή σωπαίνει,
σαν μυστηριώδης απόμακρη σφίγγα
Κεχριμπαρένιος σκαραβαίος στρογγυλοκάθεται στο στρώμα μου

Τι ποθώ και δεν έχω τη δύναμη να το διεκδικήσω;

Η ντουλάπα οδηγεί στο άπειρο σκοτάδι
Το ταβάνι χαιρετίζει την αιώνια θλίψη
Στο ξύλινο πάτωμα,
η ενοχή τρίζει τα δόντια της
Η πόρτα ανοίγει στην πλάνη μου
Στη μικρή οθόνη το πρόσωπό μου συνθλίβεται
σαν πήλινο σκεύος

Τι ζητάω και δεν βγαίνω έξω στους δρόμους να το κυνηγήσω;

Μένω εδώ κρεμασμένη

Σαν πίνακας νεκρής φύσης
στον τοίχο της μικρής μου παράνοιας

Θέλω να ονειρευτώ ξανά

Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Να μπω σε κήπους μυστικούς
Φτερά ν’ ανοίξω και να βρω
Καινούργια αστέρια κι ουρανούς

Θέλω σαν άνεμος να μπω
Στου ονείρου σου τις φυλλωσιές
Και στου κορμιού σου τις χορδές
Να είμαι χέρι μαγικό

Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Να βρω κρυμμένους θησαυρούς
Πανιά να ανοίξω και να βγω
Σε θάλασσες και ωκεανούς

Θέλω σαν αύρα να χυθώ
Μες στου κορμιού σου τις στοές
Και στης ψυχής σου τις ρωγμές
Να γίνω χώμα και νερό

© Ιω