Shigeru Umebayashi - Polonaise

Σιωπή

Silence is so accurate

Mark Rothko

Με εξαιρετική
ακρίβεια, η σιωπή
αφαιρεί το δέρμα
της νύχτας, για να
φτάσει στη βρώσιμη
σάρκα της

Άτιτλο

Όλη μέρα κοιμάται
το μαύρο σκυλί
τις νύχτες τροχίζει
τα δόντια του
στο σιδερένιο φεγγάρι

Ομορφιά

Η Ομορφιά μου
ζητάει σύνταξη
δεν έχεις συμπληρώσει
τα ένσημα, της λέω,
και την εθελουσία έξοδο
ούτε να τη σκέφτεσαι

Η άλλη

Μικρή δεν με γνώριζα
συνεχώς παρίστανα κάποια άλλη
τώρα που με γνωρίζω
την παριστάνω καλύτερα

Ain't Gonna Rain Anymore

Nevermore

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore!

2/12 Ημέρα κατά της Σκλαβιάς (μεταχρονολογημένο ποστ)

Άντε και Καλή Λευτεριά




Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η περαίωση.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα...

Μες στο Μουσείο

Πρωινό πνεύμα στο καφέ του μουσείου:

Ταμίας: Σας κάνουμε τιμές μουσείου;
Εγώ: Ναι, είμαι μουσειακό είδος (+ χαμόγελο τώρα-είπα-εξυπνάδα)
Ταμίας: Όλοι μουσειακά είδη είμαστε... (!)

Δεν έχω χρόνο

Lotte Lenya (18 October 1898 – 27 November 1981)

Δες με

Δες με, πίσω από γυάλινα φτερά
που φόρεσα γερά γιατί σ’ αρέσαν

Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή - Realisation

Ars Longa Vita Brevis

Life is too short to paint a kiss

So sing a picture, paint a song

Take it home and bang your gong

Life is an ill cast comedy for fools.

Ars Longa Vita Brevis

A caption to a life of bliss

A rose too beautiful to see

Jumped off the bush to speak to me

Of life that's an ill cast comedy for fools

Who knows where the time goes

Feeling Good

Nina and The Animals

Billie, Nina and Frankie

Κονσέρβα

Να βγάλουνε πρέπει την αγάπη σε κονσέρβα
να έχουμε πάντα στο ντουλάπι μια ρεζέρβα
κι όταν γυρνάμε κουρασμένοι απ' τη δουλειά
να την ανοίγουμε και να την τρώμε αγκαλιά

Συνεχίζεται...

© Ιω

When you're a stranger

Πεπερασμένοι

Θέλω να πέσουμε νωρίς
να 'ναι η νύχτα μας μεγάλη
ό,τι γυρεύεις να το βρεις
κι ό,τι ζητήσω να μπορείς
όσες φορές, ξανά και πάλι

Άσε την ώρα να περνά
μικρή ζωή, τι μένει;
ο χρόνος είναι σχετικός
ο έρωτας αναρχικός
κι εμείς πεπερασμένοι

Θέλω να μ' έχεις αγκαλιά
το ξυπνητήρι όταν χτυπήσει
κι όταν θα πάω στη δουλειά
να καίνε ακόμα τα φιλιά
όπου γλυκά με έχεις φιλήσει

Άσε την ώρα να περνά
μικρή ζωή, τι μένει;
ο χρόνος είναι σχετικός
ο έρωτας αναρχικός
κι εμείς πεπερασμένοι

© Ιω

Νανούρισμα

Κοιμίζω το μωρό μας
στο βαθύ συρτάρι
με τα μεγάλα γράμματα
με τα φτηνά κολιέ

Του λέω για το λαγό
του λέω για την κρεμάστρα
του λέω για το πουκάμισο
και για τα κατσικάκια

Του λέω για τα χρόνια
του λέω για τις ώρες
του λέω για τις στιγμές
που τ' αλλάζουν όλα

Του λέω για τα μάτια
του λέω για τα χέρια
του λέω για τις ψυχές
που δεν βρήκαν σώμα

Κοιμίζω το μωρό μας
στο βαθύ συρτάρι
με τα χαμένα βλέμματα
με τη μισή ζωή

Love Kills

World without end into your dreams

Come into my Sleep

Η Βαρκελώνη του Απόστολου

Από το πρώτο προσωπικό CD του Απόστολου Καλτσά "Μυθοτοπία".

Νοερά ταξίδια πάνω στο χάρτη του κόσμου και της Ελλάδας με οδηγό τα λόγια και τις μουσικές του Απόστολου.

Καλό δρόμο!

Για μια ποιητική τέχνη

Ax θεούλη μου, τι ωραία που θα 'ταν να 'γραφα ένα ποιηματάκι

Μπα! Να ένα που περνάει τώρα δα από μπροστά μου
Ψιτ ψιτ ψιτ
Έλα εδώ χρυσό μου να σε εμπλέξω
Στο ίδιο περιδέραιο με τ' άλλα μου ποιήματα
Έλα εδώ να σε εμπήξω
Στο οικοδόμημα των Απάντων μου
Έλα εδώ να σε εμπαταδώσω
Και να σε ενομοιοκαταλήξω
Και να σε ερρυθμολογήσω
Και να σε ελλυρικοποιήσω
Και να σε εμπηγασεύσω
Και να σε ενστιχώσω
Και να σε εμπεζολογήσω

Να πάρει η ευχή
Την κοπάνησε

Ραιυμόν Κενώ

μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

Απούσα

Ι
Κρέμομαι από τα κολιέ μου
και τα δαχτυλίδια μου
γαντζώνομαι στη σαγήνη
του μεταξωτού φορέματος
ήθελα να 'μουνα αλλού
αλλά είμαι εδώ
ντυμένη και ζωγραφισμένη
για την περίσταση
η εικόνα μου υπεκφυγή

ΙΙ
Το σώμα μου μετοίκησε
στο πετρωμένο δάσος
φαντάσματα πουλιών
συλλαβίζουν ανθρώπινες λέξεις
που τις μαζεύω μία μία
σποράκια να φυτέψω την απόγνωση
στη χλόη της ήβης
που περιμένει το ρύγχος της άνοιξης
να πελεκήσει το απολιθωμένο σκοτάδι

Καθημερινό ξύπνημα

Ξυπνάω με μια λέξη στο μυαλό
σαν αποδημία ήχων και εικόνων

Ξυπνάω με ένα χάδι καρφωμένο στο μέτωπο
να σκάβει το δέρμα μέχρι να αγγίξει κόκαλο
Μειοδοτώ για να με σώσω
και με κερδίζουν οι αιώνιοι εχθροί μου

Ξυπνάω με ένα βάρος
σαν να είμαι άλλη από αυτή που κουβαλάω

Ξυπνάω και μελετάω το ίδιο όνειρο
πως γαντζώνομαι στο στέρνο σου και
-γυναίκα και βρέφος μαζί-
σου βυζαίνω το στήθος
μέχρι να κοπεί η ανάσα μου

Πνίγομαι,

γελάς,

ο αέρας μυρίζει αίμα

Θαλασσογραφία

Δυο θάλασσες μικρές που ρουφούσες κι έπινες
που ψηλαφούσες αργά την επιφάνεια του νερού
και ριγούσε ο βυθός σαν από χρόνια ανέγγιχτος
και οι ακτές διαβάζανε τα ιερογλυφικά των χεριών
ιερά κοχύλια, κρυμμένα βαθιά σε αμμουδερές θυρίδες

Τα κύματα φουσκώνουν κι ο βυθός πάλλεται
είναι το αλάτι που ασπρίζει και αφρίζει το νερό
σχηματίζει γλυπτά τοτέμ και βαλσαμωμένα δέντρα
με λευκά οστά ψαριών, κρεμασμένα αναθήματα
στα κλαδιά που απλώνουν διάφανα δίχτυα σαν ιστούς

Ασβεστολιθικά νησιά γεννάνε κοράλλια και μέδουσες
αρχαίες σκοτεινές σπηλιές και υπόγειοι κρατήρες
διάσπαρτοι βράχοι με αχινούς που περιμένουν σιωπηλά
την ώρα που οι φώκιες θα γαβγίσουν σαν σκυλιά
Δυο θάλασσες μικρές, πυκνές, τρικυμιώδεις

Sucker for the Moon

Once I saw a black swan
dancing in a lagoon
but nobody believed me baby
they just blamed it on the moon

Cause everybody knows it dear
I'm a sucker for the moon
I'm a sucker for the moon

Last night I heard a little fox
whistling a strange tune
but nobody believes me baby
they just blame it on the moon

Cause everybody knows it dear
I'm a sucker for the moon
I'm a sucker for the moon

The night we kissed the sky glowed
and burst like a balloon
I thought you would believe me baby
but you blamed it on the moon

Cause you already knew it dear
I'm a sucker for the moon
I'm a sucker for the moon

Requiem for a Dream

There is an end

Send me an angel

Rain

Have you noticed?

Solitude

Μια καλημέρα είναι αυτή...

Συνεχίζω να λέω καλημέρα με χαμόγελο, κι ας παίρνω ένα... γρύλισμα για απάντηση.
Κάποια στιγμή θα σπάσει.
Έχω πίστη στην αγάπη... και στο χαμόγελό μου.

Delete

Νύχτες χαϊδεύω στο σώμα σου τα διαλυμένα πλήκτρα
Πατάω το ξεχαρβαλωμένο Enter και εισέρχομαι
Πατάω Backspace να γυρίζω ξανά και ξανά εκεί -θυμάσαι;
Κι ύστερα το δάχτυλο κάνει κύκλους πάνω απ’ το Delete
σαν γεράκι που από ψηλά τη λεία του ζυγίζει

Spleen

Charles Baudelaire

Spleen

Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί

μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτα δεν φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν

ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.

Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δεν θα μπορέσουν
το σαπισμένο του είναι του στοιχειό ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει

Μετάφραση Κώστας Καρυωτάκης


ούτ' ο λαός του που πεθαίνει αντίκρυ απ΄το μπαλκόνι...




Spleen

Είμαι σαν ένας βασιλειάς σε ομιχλώδη χώρα
βαθύπλουτος μ' ανίσχυρος και γερασμένος πρόωρα
που αηδιάζει με τον αυλικών του τα παιχνίδια
βαριέται γάτες και σκυλιά και τ' άλλα κατοικίδια

ούτε τραγούδι ή γιορτή το πνεύμα χαλαρώνει
ούτ' ο λαός του που πεθαίνει αντίκρυ απ΄το μπαλκόνι
στ' αγαπημένου του τρελού την πρόστυχη μπαλάντα
το μετωπό του δεν γελά σκληρό και γκρίζο πάντα

τάφος τ' απέραντό του γίνεται κρεβάτι
ενώ οι πουτάνες της αυλής του κλείνουνε το μάτι
ο άγγελός του δεν μπορεί παρ' όλη τη σοφία
να βγάλει απ' το είναι του την χαλασμένη ουσία

κι αυτά τα αιμάτινα λουτρά γνωστά μας απ' τη Ρώμη
που στα στερνά τους οι ισχυροί θυμούνται τώρα ακόμη
δεν το γιατρεύουν το κορμί του ηλίθιου τούτου αρρώστου
που αντί για αίμα ένα νερό πράσινο τρέχει εντός του

Μετάφραση Νίκος Φωκάς

Το πρωτότυπο και περισσότερες μεταφράσεις εδώ.


σαν Μάη του '68...




Άλκης Αλκαίος

Spleen

Μα δεν κουνιέται ούτε φύλλο
όλα εδώ είναι μονότονα
να ΄χα τουλάχιστον μια αγάπη
κάπως την ώρα μου να σκότωνα

Σαν φάρσα τηλεφωνική σε περιμένω
σαν ξεχασμένο ραντεβού στο φλου κλεισμένο
σαν τελικό σε ζωντανή μετάδωση
και σαν σεισμό που θα σαρώσει την παράδοση

Μα δεν κουνιέται ούτε φύλλο
όλα εδώ είναι μονότονα
να ΄χα τουλάχιστον μια αγάπη
κάπως την ώρα μου να σκότωνα

Σαν έκτακτο παράρτημα σε περιμένω
σαν Μάη του '68 να ξεθυμαίνω
κάνω την ίδια διαδρομή κάθε Νοέμβριο
και στρώνω τσόχα για σκιές Δεκέμβριο

Farewell

...In a second life
face, full of love
souls dressed black sand
death never comes...

Cannibals Hymn

Starry Night

The Starry Night

That does not keep me from having a terrible need of -- shall I say the word -- religion. Then I go out at night to paint the stars.
--Vincent Van Gogh in a letter to his brother

The town does not exist
except where one black-haired tree slips
up like a drowned woman into the hot sky.
The town is silent. The night boils with eleven stars.
Oh starry starry night! This is how
I want to die.

It moves. They are all alive.
Even the moon bulges in its orange irons
to push children, like a god, from its eye.
The old unseen serpent swallows up the stars.
Oh starry starry night! This is how
I want to die:

into that rushing beast of the night,
sucked up by that great dragon, to split
from my life with no flag,
no belly,
no cry.

Anne Sexton

Supernaturally

Τ' αστέρια που ονειρευτήκαμε

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τ’ αστέρια που ονειρευτήκαμε-
το πολύ καύτρες μέσα στη νύχτα
απ’ τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γι’ αργότερα.

Τίτος Πατρίκιος

A Song for a Son

Πατώματα

Ανοίγει το συρτάρι, ακούει κύματα
και στη ντουλάπα, ο ουρανός καθρέφτης
σε ένα δωμάτιο ξεχασμένη, δύο βήματα
πόσο τη γέλασε ο κόσμος της ο ψεύτης

Που 'πεφτε στα πατώματα
για κάτι αγάπες πτώματα
που κλέψαν τη ζωή της

Μα δεν θυμάται ονόματα
ξεθωριασμένα χρώματα
οι μνήμες στο κορμί της

Ανάβει ένα τσιγάρο, ρουφάει αρώματα
και στο ρολόι, το παρελθόν καθρέφτης
η ομορφιά της και η νιότη, ξένα σώματα
πόσο τη γέλασε ο χρόνος της ο κλέφτης

Που 'πεφτε στα πατώματα
για κάτι αγάπες πτώματα
που κλέψαν τη ζωή της

Μα δεν θυμάται ονόματα
ξεθωριασμένα χρώματα
οι μνήμες στο κορμί της


Μια άσκηση εμπνευσμένη από το Πάτωμα

© Ιω

Again

Άνοιξη

Άκου τι λέει η βροχή
στων δέντρων τα πεσμένα φύλλα
λέξεις υγρές και απαλές
που φέρνουνε ανατριχίλα

θα σου μιλάω με τη βροχή
αφού η φωνή μου δεν σε φτάνει
κάποτε θα 'ρθει μια εποχή
σαν άνοιξη να μας ζεστάνει

Άκου τι λέει η βροχή
στους δρόμους και στα μονοπάτια
λέξεις σκληρές και τρυφερές
που φέρνουν δάκρυα στα μάτια

θα σου μιλάω με τη βροχή
αφού η φωνή μου δεν σε φτάνει
κάποτε θα 'ρθει μια εποχή
σαν άνοιξη να μας ζεστάνει


© Ιω

A Single Man music

Abel Korzeniowski, Stillness of the Mind



Shigeru Umebayashi, George's Waltz (1)



Abel Korzeniowski, Clock Tick

Ο νεκρός της ζωής μας

Ο νεκρός της ζωής μας Ιωάννης Βενιαμίν Δ’ Αρκόζι

Στον Νίκο Εγγονόπουλο

Ο Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι που πέθανε –
«εν ζωή» – και αναστήθηκε μόλις νυχτώνει
κάθε βράδυ σφάζει τα κοπάδια του – γίδια βόδια και
πρόβατα πολλά – πνίγει όλα τα πουλιά του αδειάζει
τα ποτάμια του και πάνω στον κατάμαυρο σταυρό
που ’χει στημένο καταμεσής στο δωμάτιό του
σταυρώνει την αγαπημένη του. Ύστερα κάθεται μπρος
στ’ ανοιχτό παράθυρο καπνίζοντας την πίπα του
φτωχός και δακρυσμένος και σκέφτεται να ’χε
κι αυτός κοπάδια βόδια γίδια και πρόβατα πολλά
να ’χε ποτάμια με γρήγορα ολοκάθαρα νερά
να θαύμαζε κι αυτός το φτερούγισμα των πουλιών
να χαίρονταν κι αυτός τη ζεστή ανάσα της γυναίκας

Μίλτος Σαχτούρης, Παραλογαίς, 1948

Η διαδικασία που περιγράφεται εδώ μοιάζει με ένα είδος αυτολύπησης ενός ανθρώπου ή του ανθρώπου, που καταστρέφει μόνος του την περιουσία του, τον κάθε λογής πλούτο του, υλικό ή ψυχικό, για να καταλήξει, τραγικός εν ζωή αυτόχειρ, ζωντανός νεκρός, να κλαίει τη μοίρα του και να βασανίζεται από την επιθυμία. Πρόκειται, ίσως, για τη διαλεκτική πόθου-απώλειας ή, μάλλον για τον φαύλο κύκλο της επιθυμίας, που την κινητοποιεί μόνον η έλλειψη. Ποιος είναι όμως ο νεκρός της ζωής μας; Ο τραγικός καθημερινός, απλός άνθρωπος, που, αδαής καθώς είναι, αυτοκαταστρέφεται και μεμψιμοιρεί, ανίκανος να πάρει τη μοίρα στα χέρια του, που αναγνωρίζει την αξία των αγαθών της ζωής μόνο μέσα από την απώλεια, το θάνατο; Ή μήπως πρόκειται για μια εικόνα του ποιητή, του καλλιτέχνη, γενικότερα, ο οποίος βιώνει, την καθημερινή διελκυστίνδα του πόθου και της έλλειψης, πεθαίνει και ανασταίνεται, μετασχηματίζοντας τον πόνο σε ποίηση; Μήπως και ο καλλιτέχνης, σαν κάθε θνητός, οφείλει να καταπολεμήσει τον νεκρό μέσα του, για να υπερνικήσει τον θάνατο σε όλες τις μορφές του και να κατοχυρώσει την επανάσταση μέσα από την προσωπική ευτυχία, να αναλάβει, με άλλα λόγια, τις ατομικές του ευθύνες στον αγώνα για την επικράτηση ενός ανθρωπισμού μέσω της τέχνης; Τελικά, ο Ιωάννης Βενιαμίν βρίσκεται στον αντίποδα του ποιητή ή εντός του, εντός μας; Πώς μπορεί να πεθάνει κανείς, ενώ ακόμα, τυπικά, ζει; Ή να ζει, ενώ έχει πεθάνει;

Σοφία Βούλγαρη, απόσπασμα από το δοκίμιο (Απο)χαιρετώντας το Νίκο Εγγονόπουλο, Poeticanet, 1 Φεβρουαρίου, 2008.




Μαύρο Κυπαρίσσι

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος
Είχε σπίτια και λιβάδια
και κοπάδια και σκυλιά
κι ένα δίχτυ που 'πιανε πουλιά
Είχε κρύα βρύση στον κήπο του
μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του
Μια γυναίκα αγαπούσε
που τραγούδαγε συχνά
και μιλούσε πάντα σιγανά

Δεν κατάλαβε πως την έσφαξε
κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε
τα λιβάδια, τα κοπάδια
τα τραγούδια, τα φιλιά
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά
Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα
κι έβαλε Θεέ μου τα κλάματα
Να 'χα σπίτι και γυναίκα
και κοπάδια και σκυλιά
κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά

Μιχάλης Γκανάς

Breathless

θεώρημα

Γέννηση θάνατος κι ο έρωτας ενδιάμεσος
να το παλέψεις σου ζητάει και να 'σαι άμεσος
μην ψάχνεις για υπεκφυγές
στη λογική σου προσφυγές
όσες φορές κι αν πέσεις κάτω ξανασήκω

Κι αν αποδείξεις της ζωής σου το θεώρημα
όταν θα έρθουν να σε βρούνε χρόνια ώριμα
τη σάρκα σου αν αρνηθείς
και στο μυαλό σου κλειδωθείς
θα έχεις πάντα το μηδέν εις το πηλίκο

Βάζω στην άκρη της ψυχής μου την ευγένεια
για να γνωρίσω του κορμιού την ιθαγένεια
δεσμώτης άγγελος στη γη
αλάτι ρίχνει στην πληγή
την κοιμωμένη μου ζωούλα να αφυπνίσει

Έτσι αρνήθηκα αυτή τη φαντασίωση
ότι υπάρχω κατ' εικόνα και ομοίωση
το σώμα είναι ατελές
και η ψυχή στο διηνεκές
θα βασανίζεται και θα ζητάει τη λύση

© Ιω

Love me till I bleed

The lover says:
'I think we started the wrong way '
So we ended up wrong.
But you still run in my blood,
So twist the knife and love me till I bleed'

.............................................................

Who let the love grow old?
And who's the one that made it pompous?
Even the things I used to love most
They kind of make me throw up
Been so long I don't wanna be here
Yet I've just started to want to go
So, love me, love me, love me






Happy Valentines Day! (μπλιαχ)

Μέρες Αργίας

Μέρες αργίας

Ξέρω πως θα 'ρθει, και δεν θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου·
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δεν θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει.

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει

όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου·
δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.

Διονύσης Καψάλης

Τα Σκαθάρια, ο Εμπειρίκος και οι δόσεις

Το πρωί στο ραδιόφωνο έπαιζε το All you Need is Love:

Το μεσημέρι με πήρε η Ανθή και μου ζήτησε να της βρω ένα ποίημα του Εμπειρίκου που λέει όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή. Το βρήκα και της το έστειλα. Ιδού λοιπόν το Υψίπεδον της διελεύσεως:

Υψίπεδον της διελεύσεως

Στον René Laforgue

Πουλιά στον αέρα
Και τρωκτικά στις τζέπες του καιρού
Κάθε καρδιά κτυπά στα στήθη
Καθώς σφυρί που τραγουδά
Περιστροφές αιλούρων κ’ ερωτευμένων γυναικών
Στην χλόη και στις όχθες
Των ποταμών με τα σταχτιά βαπόρια.

Όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή
Τα πάντα μοιάζουν στην βαθύτερη πηγή τους
Τα κύτταρά μας τα επισκέπτονται οι μέλισσες
Τα ονείρατά μας κατοικούν μέσ’ στις ψυχές μας
Και λούονται μέσ’ στα ποτάμια
Με πληθυσμούς και με αγέλες.

Όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή
Είμαστε κλώνοι με πεφτάστερα μπλεγμένα μέσ’ στα φύλλα
Της λεωφόρου που μας έρχεται και κατευθύνει
Τα γάργαρα συμπλέγματα
Των πανηγύρεων
Σε κάθε στροφή του δρόμου μέσ’ στο δάσος
Με τα πολύχρωμα πουλιά και τα μαμούνια
Που φτερουγίζουν μέσ’ στα γέλια των παιδιών
Με τα τζιτζίκια που αγάλλονται στη ζέστη
Και προκαλούνε στύσεις στους πατέρες.

Το απόγευμα στο τρένο ένας νέος άνθρωπος ζητούσε λεφτά. Είπε ότι είναι ναρκομανής. Κανείς δεν του έδωσε. Πριν βγει απ' το βαγόνι είπε: Δεν πειράζει, την αγάπη σας.

Μετά πήγα στην τράπεζα να πληρώσω τη δόση της πιστωτικής μου.

Όλοι στη γη θέλουμε αγάπη και στοργή.

Και λεφτά.

Για τις δόσεις μας.

Ότι παίρνει ο καθένας.

Ηρωίνη.

Πιστωτικές.

Δάνεια.

Λέξεις

Χρόνος ανάδρομος, πισωγυρίζει
Κύκλοι που κλείνουν με φίδια
που δαγκώνουν την ουρά τους
Είχα μια λαχτάρα για αμόλυντα όνειρα
πλασμένα με νερό και χώμα
Μια μεγάλη λαχτάρα για ανόθευτες ηδονές
Αλλά δεν υπάρχει ό,τι ονειρεύομαι

Δεν ονειρεύομαι
Μόνο σκοτώνω το χρόνο σε δόσεις
Μικρές δοσολογίες θανάτου
Συνταγογραφημένα επεισόδια
Στιγμές σε δοκιμαστικούς σωλήνες
που παγώνουν στο χρόνο και στο χώρο
Θα σπάσει το γυαλί
και θα καρφώσει το χρόνο
κατευθείαν στην καρδιά
Ανόητη σκέψη
Ο χρόνος δεν έχει καρδιά
μόνο πόδια και χέρια
τσιγκέλια και δαγκάνες
Τρέχει με τα τέσσερα
και μας αγκιστρώνει τη φτέρνα

Και δεν υπάρχει κανείς και τίποτα
να με πείσει ότι αυτό που ζούμε είναι ζωή
και όχι το αντίστροφό της
και όχι το αμάλγαμα του θανάτου
όπως όταν σκάβουμε βαθιά τον αμφιβληστροειδή
και τραβάμε έξω από τα μάτια
την εικόνα εκείνου που χάσαμε, γιατί
-άκου τώρα την αλήθεια-
δεν υπήρξε ποτέ!

Εσωτερική εγκαρτέρηση
Ψέματα, χονδροειδή, μεγάλα ψέματα
Λέξεις ποθητές, αγαπημένες
λάγνες, ψεύτρες λέξεις
κολλάνε στη γλώσσα μου σαν παράσιτα
Λέξεις σαν βάρκες διάτρητες
βυθίζονται στα τοιχώματα του μυαλού μου
και πονάω,
μα πόσο αστείος ο πόνος μου
μπροστά στα βάσανα του κόσμου! Υπάρχει;

Ο πόνος;
Ο κόσμος;
Τι;
Διασαφήνισε

Αλλά συνεχίζω να πονάω
καθώς πνίγονται οι λέξεις
στη φαιά ουσία που λιγοστεύει
Λιγοστεύει, στερεύει το πνεύμα
γιατί δεν το θέλω
δεν το αναγνωρίζω
Το αποστρέφομαι
Πουτάνες λέξεις
Πόσο κοστίζετε τελικά;

Πάμε ήρθε ο καιρός...

...ουρλιάζουν τα φρένα την ώρα που ο αέρας
ξαπλώνει τα στάχυα με κύματα φως,
κοιτάς μακριά στον ορίζοντα πέρα,
γυρνάς και μου λες: πάμε ήρθε ο καιρός...

Οι γυναίκες αργούν

Επιτέλους κατάλαβα γιατί δεν γελάω αμέσως όταν ακούω ένα καλό αστείο, γιατί μετά γελάω με την καρδιά μου, γιατί ξινίζω τη μούρη μου απροκάλυπτα όταν ακούω κρυάδες, και γιατί συνήθως οι άνδρες δεν γελάνε με τα σοφιστικέ αστεία μου, αλλά λύνονται στα γέλια με τις χοντράδες των ομοφύλων τους. Εξηγείται επιστημονικά.

Roads

Padam padam...

Et moi je revois ceux qui restent
Mes vingt ans font battre tambour
Je vois s`entrebattre des gestes
Toute la comédie des amours
Sur cet air qui va toujours

Padam...padam...padam...
Des "je t`aime" de quatorze-juillet
Padam...padam...padam...
Des "toujours" qu`on achète au rabais
Padam...padam...padam...
Des "veux-tu" en voilà par paquets

Ποιος; (+ ρεφρέν)

Γυμνοί

Γυρεύω πάντα του βυθού την ξαστεριά
γαλάζια κύματα μέχρι της γης το τέρμα
Αχ ποιος μας άφησε να βγούμε στη στεριά
και σαν το φίδι να ντυθούμε άλλο δέρμα

Γυρεύω πάντα του ουρανού τα τυχερά
πουλιά που σχίζουν του ορίζοντα τα πλάτη
Αχ ποιος μας έκοψε απ' τη ρίζα τα φτερά
και κάτω μείναμε με δυο πληγές στην πλάτη

Έτσι όπως ήρθαμε γυμνοί στον κόσμο αυτό
με ένα κλάμα που ακόμα μας στοιχειώνει
ποιος θα μας δώσει της ψυχής του το παλτό
να μας ζεστάνει στο σκοτάδι και στο χιόνι

Γυρεύω πάντα τη δική μου τη ζωή
παιχνίδια τόσα που δεν πρόλαβα να παίξω
Αχ ποιος μεγάλωσε το μέσα μου παιδί
κι εμένα μ' άφησε απ' τ' όνειρό μου έξω

Έτσι όπως ήρθαμε γυμνοί στον κόσμο αυτό
με ένα κλάμα που ακόμα μας στοιχειώνει
ποιος θα μας δώσει της ψυχής του το παλτό
να μας ζεστάνει στο σκοτάδι και στο χιόνι

© Ιω

Κρίμα να μην είσαι εδώ

Σ' ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ

...ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους Άγιους τόπους της σιωπής σου...

In a Vintage mood again

llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll

Για τον Κ. Κ.

Έξοδος εθελουσία

Κιθάρες ξεχαρβαλωμένες
κι ένα ταβάνι ελκυστικό
κομψές κυρίες ξαπλωμένες
με μια φουρκέτα στο μυαλό

Τα ίδια πάντα παίζει η μπάντα
στης επαρχίας τις γιορτές
και συ γυρεύεις μια μπαλάντα
για ξεχασμένους ποιητές

Κρατάς στο νου σου μια Μαρία
ηχώ στο χάος να αντηχείς
κάποια παλιά σου εμπειρία
δεν σ' άφησε να την χαρείς

Έξοδος εθελουσία
από μια ζωή μικρή
να γυρεύεις την ουσία
στου μυαλού τη φυλακή

Τελειώνουν στην ανυπαρξία
οι υπάλληλοι πάνω στη γη
και συ στην ποίηση αξία
γυρεύεις και καταφυγή

Ανοίγεις δυο φτερά σπασμένα
στην τσέπη μια επιστολή
μετάθεση στερνή στα ξένα
που δεν σηκώνει αναβολή

Έξοδος εθελουσία
από μια ζωή μικρή
να γυρεύεις την ουσία
στου μυαλού τη φυλακή

© Ιω


Αναφορές (με τη σειρά που εμφανίζονται) :
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες
["Είμαστε κάτι..."]
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους
μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε
"Εμβατήριο πένθημο και κατακόρυφο"
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Κομψά ρόδινα μέλη...
ή να βυθομετρούσατε κι εσείς
με μια φουρκέτα τ' άδειο σας κεφάλι
"Απόστροφη"
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
"Πρέβεζα" (1928)

"Ποιός άδοξος ποιητής" θέλω να πούνε
"την εγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;"
"Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων"
Νηπενθή (1921)

Ηχώ στο χάος
Ποιητική συλλογή της Μαρίας Πολυδούρη (1929)

Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.
"Ωχρά σπειροχαίτη"
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

"Υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "Δεν υπάρχεις!"
"Πρέβεζα" (1928)

Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία
"Ανδρείκελα"
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία
"Δημόσιοι υπαλληλοι"
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Μας διώχνουνε τα πράγματα και η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε
["Είμαστε κάτι..."]
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Έχω κάτι σπασμένα φτερά
["Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα"]
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

"όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα",
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.
"Ιδανικοί αυτόχειρες"
Ελεγεία και σάτιρες (1927)

Dedication

Ένα τραγούδι που αγαπάω πολύ από μια φωνή που αγαπάω πολύ.

Και από αύριο όλοι στο παζάρι βιβλίου.

Εγώ θα περάσω λιγάκι και απ' τον Ιανό.
Μη χαλάσω την καθιερωμένη βόλτα της Παρασκευής.

Έξω απ' το χρόνο

Της γης ο χρόνος λένε τελειώνει
λιώνουν οι πάγοι στην Ανταρκτική
τόσες ανάσες και εμείς πάντα μόνοι
σε ποιον πλανήτη θα βρούμε ζωή

Έξω απ' το χρόνο σου κρατάω μια θεσούλα
βρες έναν τρόπο να πας ως εκεί
φτιάξε τη χάρτινη ζωή σου μια βαρκούλα
να ταξιδέψουμε στο σύμπαν μαζί

Βρήκανε λέει νερό στο φεγγάρι
να ξεδιψάσουμε κι εγώ και συ
ποιο λεωφορείο θα 'ρθει να μας πάρει
για της Σελήνης το παρθένο νησί

Έξω απ' το χρόνο σου κρατάω μια θεσούλα
βρες έναν τρόπο να πας ως εκεί
φτιάξε τη χάρτινη ζωή σου μια βαρκούλα
να ταξιδέψουμε στο σύμπαν μαζί

© Ιω

In the Mood for Love

2046

Adagio

Θηρίο (ανήμερο)

Σε καίει η καρέκλα του γραφείου
πάνω λιμνάζει ένας καφές
ατμόσφαιρα νεκροταφείου
τηλέφωνα και επαφές

Βαρύ το οκτάωρο στους ώμους
σκάβει το χάσμα πιο βαθύ
ένας καθένας μες στους δρόμους
μιας πόλης που 'χει τρελαθεί

Ο κόσμος τρέχει να προλάβει
χωρίς ζωή να καταλάβει
και συ ανήμερο θηρίο
που δεν χωράς στο λεωφορείο
περνάς μέσα απ' τη τζαμαρία
Φωνάζεις φτου ξελευθερία

Κρατάς τσιγάρο αναμμένο
κι ο κόσμος παίζει στο γυαλί
λουφάζεις σαν τον κουρεμένο
που είχε πάει για μαλλί

Γαβγίζουν πάλι στις ειδήσεις
των πάντων οι σχολιαστές
υπνωτισμένες συνειδήσεις
και μάσκες χαμογελαστές

Και συ θηρίο στο κλουβί σου
που σε στενεύει η ζωή σου
τις νύχτες πέφτεις στο κρεβάτι
και δεν μπορείς να κλείσεις μάτι
ανοίγεις πόρτες στο ταβάνι
να βγεις εκεί που ο νους σου φτάνει

© Ιω

Αφιερωμένο σε όλα τα σκλαβάκια της οικουμένης, εμού συμπεριλαμβανομένης. Το ριμάρισα!

Vintage