When I am laid in earth

Αγαπημένη άρια

Ο Χρόνος

Ο χρόνος είναι ο αιώνιος εραστής μου
ερωτευόμαστε στου τοίχου τις ρωγμές
και όταν μπλέκονται τα χέρια μας στο χώρο
φωτάκια κόκκινα ανάβουν οι στιγμές

Ο χρόνος είναι το νερό κι εγώ το χώμα
κυλάει στο σώμα μου με βία τρυφερή
κι όλο με γλύφει πιο βαθιά και με ραγίζει
την πιο εσώτερη αλήθεια μου να βρει

Ο χρόνος είναι ο ανίκητος εχθρός μου
και ένας φίλος, από πάντα, παιδικός
είναι πατέρας, εραστής και αδελφός μου
είναι το μαύρο το σκοτάδι και το φως

© Ιω

Τοπίο

Παράκρουση σιωπής
σε καλοκαιρινό τοπίο πόλης

Θα προτιμούσα μια βροχή
και λίγο αίμα

Εκμαγείο ενοχής

Γιατί άραγε να με αγαπούσε απόψε
τόσο πραγματικά εκείνο το όνειρο;
Γιατί μου έλεγε κράτα με
μη μ' αφήνεις να ξυπνήσω;

Ανησυχώ. Συνήθως
έτσι αγαπάμε την απώλεια.

Λες να μη με ξαναονειρευτεί
αυτή η πολύ συνηθισμένη απώλεια;

Κική Δημουλά

Προσοχή στο κενό

Όλη μέρα κολυμπούσα στο παχύρρευστο κενό της αγάπης σου. Βυθιζόμουν και άρπαζα την απουσία σου για να ανέβω στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγομένου.
Στο σταθμό η ζέστη έλιωνε τα πρόσωπα. Οι δείχτες στο ρολόι έλιωναν και αυτοί. Οι αριθμοί, ένας ένας, έπεφταν στις γραμμές λιπόθυμοι. Τα τρένα περνούσαν και τους κομμάτιαζαν. Όταν έπεσε και το 12, είπα εντάξει, ξεμπερδέψαμε με το χρόνο. Δεν θα μας φθείρει πια βασανιστικά. Θα λιώσουμε όλοι μαζί στο άχρονο χάος. Στο μηδέν.
Τα μεγάφωνα ούρλιαζαν: Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Το μυαλό μου, ως συνήθως, μετέφραζε: Προσοχή στο κενό μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ύστερα ακούστηκε μια ανέλπιστα άγρια μουσική. Οι νότες, μεταλλικές, πυρωμένες βίδες όρμησαν πάνω μου. Πήρανε όλες τις στροφές τους μέσα στη σάρκα μου. Βιολί! Το βιολί πάντα με συγκινούσε. Ήταν αλήθεια ή ψέματα; Νομίζω δάκρυσα στ' αλήθεια. Η ζέστη στέγνωσε τα δάκρυα πριν φτάσουν στο στόμα μου. Κρίμα, ήθελα να γευτώ κάτι αλμυρό. Το ολοήμερο κολύμπι μου είχε ανοίξει την όρεξη. Πεινούσα σαν λύκος. Όμως χορταίνει κανείς με δάκρυα;

Παράπονο

Πάντα με προδίδεις, με απαρνιέσαι, με ξεχνάς.
Εγώ σε δικαιολογώ, γιατί το ξέρω, είναι δύσκολο ν' αγαπάς.
Όποια μορφή κι αν έχεις μου ξεφεύγεις.
Δεν μπορώ να σε φυλακίσω μέσα στα μάτια μου.
Μόνο μια λεπτή γραμμή απ' αγέρα μας χωρίζει.
Και λέω θα έρθεις.
Και λες θα έρθω.
Μα πάντα ο αγέρας ανάμεσά μας θριαμβεύει.
Ύστερα λέω σε μισώ και λυπάμαι.
Έπειτα λέω σ' αγαπώ, πάλι λυπάμαι.
Και μένεις πάντα μέσα μου χωρίς να σε κατέχω.
Αυτό δεν μπορείς να μου το πάρεις.
Θα σ' έχω πάντα μέσα μου χωρίς να σε κατέχω.

Πάρτε με σύννεφα

...παιδί τους κυνηγούσα τις σκιές
και έμπαινα μέσα στις βροχές...

Veinte Anos - Maria Teresa Vera

και τα δικά μου λογάκια πάνω στη μουσική και στην ίδια ατμόσφαιρα βεβαίως:


Μαύρα μάτια

Κι αν περάσαν τόσα χρόνια
στο κορμί μου κατοικείς
εσύ ήρθες για να μείνεις
και ας έφυγες νωρίς
Νοσταλγώ τα μαύρα μάτια
που μ' αγγίξανε βαθιά
όπου και να τα 'χω ψάξει
δεν τα βρήκα πουθενά

Με ρωτάνε γιατί κλαίω
μαύρα μάτια όταν δω
με ρωτάνε γιατί κλαίω
και δεν ξέρω τι να πω
Ποιος μπορεί να καταλάβει
αν δεν έχει αγαπηθεί
από δύο μαύρα μάτια
που ήταν τέλος και αρχή

© Ιω

--------------------------------

Maria Teresa Vera

Bolero, κι εδώ

Omara Portuondo

Ibrahim Ferrer

Buena Vista Social Club

YouTube