Όσα περάσανε

Όταν τα δέντρα απλώνουν ιστούς
μέσα στης νύχτας τη μαύρη κρυψώνα
και το φεγγάρι γυρεύει πιστούς
να προσκυνούν τη χλωμή του εικόνα

Όταν σωπαίνει της μέρας το φως
κι ακούς μονάχα το κρύο σκοτάδι
νιώθεις σαν γέρος μωρός και σοφός
που ζητιανεύει της νιότης το χάδι

Όσα περάσαν είναι ηφαίστεια παλιά
ο χρόνος τρέχει σαν λάβα που καίει
ό,τι δεν έζησες σε παίρνει αγκαλιά
είσαι μωρό που πεινάει και κλαίει

Όταν ο κόσμος ανθίζει πληγές
και ο θεός είναι απών χρόνια τώρα
ένα σκοτάδι σαν άστρο διαυγές
σε ταξιδεύει στης θλίψης τη χώρα

Όσα περάσαν είναι ηφαίστεια παλιά
ο χρόνος τρέχει σαν λάβα που καίει
ό,τι δεν έζησες σε παίρνει αγκαλιά
είσαι μωρό που πεινάει και κλαίει


© Ιω