Παλεύω το σκοτάδι
με τις αχτίδες του ήλιου
μα πάντα τα νυχτοπούλια με μαγεύουν
Ντύνομαι το γιασεμί
τον κισσό και το τριαντάφυλλο
Άρωμά μου φορώ τον αέρα της επαρχίας
Την ώρα αυτή
που ούτε νύχτα, ούτε μέρα
Το δειλινό που ελευθερώνει αρώματα και ήχους
φυλακίζει το φως μες στην πανσέληνο
Θέλω τώρα να κλάψω
για όλα αυτά που μου κρύβει η μέρα
Που προσπαθώ να συμβαδίσω
με την πορεία του ήλιου
Τώρα σβήνω τα φώτα
και κλειδώνω τις πόρτες
Το σπίτι μοιάζει έρημο
και κρατά μακριά την φλυαρία των ανθρώπων
Παλεύω το σκοτάδι
με τις αχτίδες του ήλιου
μα πάντα τα νυχτοπούλια με μαγεύουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου