Αφαιρώ τη χειροπέδη
κι αυτή φυτρώνει ξανά
στον καρπό μου
υπόδικα νεύρα
αγγεία λεμφοφόρα
καταπονημένα
τα πάντα επί ματαίω εποίησες
κι αν αισθάνομαι γαλήνη μέσα στο σπίτι σου
είναι γιατί με πείσανε πως έτσι πρέπει
και οι αφελείς
για τη σωτηρία -του κόσμου;-
προσεύχονται εμπρός μου
γονυπετείς
σε ένα ποίημα πρέπει
ο κόσμος να καταστρέφεται
και να χτίζεται ξανά
από την αρχή
ξαναφτιάξτε τον κόσμο
αχρείαστοι ποιητές
με ευτελή υλικά φτιάξτε
χρυσάφι, σαν αλχημιστές
