Βροχή (πάλι!)

Στην ψυχή μου βρέχει
και ο καιρός δεν έχει
αστεία να μου πει

πάει ένας αιώνας
που ήρθε ο χειμώνας
και δεν λέει να βγει

Αδιαφορία

Σε είδα να γερνάς
μέσα στο νέο κορμί που έκρυβες
Σου έγνεφα να βγεις, θυμάμαι
μα συ χωνόσουν πιο βαθιά στη νύχτα σου
και αρπαζόσουν απ’ αυτή
με νύχια και με δόντια

Πάντα ζωνόσουν το σκοτάδι
για να πολεμήσεις το φόβο σου
πάντα οπισθοχωρούσες
Στην ασφάλεια έθαβες τα χνώτα σου
και έβαζες σταυρούς σιωπής
στα μνήματα της σκέψης

Σου έδινα το λόγο, θυμάμαι
μα συ σφάλιζες τα χείλη σου σφικτά
σαν πόρτες φυλακής

Απελπισμένος σε παράτησα στη νύχτα σου
Προσποιήθηκα αδιαφορία