Ομολογία

Αντιλαμβάνομαι το σώμα μου
με την αλληλουχία των σπαραγμών μου
Και ο κόσμος σωπαίνει
μέσα στον εκκωφαντικό του θόρυβο
Δεν δωρίζομαι πια σε μια σκέψη
αιώνιας γαλήνης
Η σιωπή μου ματώνει
Είναι αυτή η μεγαλύτερη ομολογία
Τα λόγια ερμηνεύονται
κατά πως θέλει ο καθένας
Η σιωπή κρατάει ατόφιο το μήνυμα
Κάτι δεν αρμόζει στις ψυχές μας
Κάτι βασανιστικά μας φθείρει

Παιδικά Τραγούδια

και τότε ρίξανε τον κλήρο

να δούνε ποιος θα φαγωθεί

ώσπου μια μέρα με δίχως ήλιο

ο γάλος έφαγε τον μπάρμπα - Μπρίλιο

κι όταν έρθει ο χειμώνας

πέφτει κάτω και ψοφά

στου Μανώλη την ταβέρνα

έπεσε μια τουφεκιά

κι η πιπεριά τσακίστηκε

και μου ‘κοψε το χέρι

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί, αν και παιδικά τραγούδια, έχουν τόση βία

Τώρα ξέρω

Καλοκαίρια

Το Καλοκαίρι του Georg Trakl...

Βράδυ σωπαίνει στο δάσος
του κούκου ο θρήνος
Γέρνουν πιο κάτω τα στάχια
κι οι παπαρούνες

Μπόρα θολή φοβερίζει
πάνω απ’ το λόφο
Των τζιτζικιών το τραγούδι
στους αγρούς σβήνει

Της καστανιάς δεν κουνιέται
πια ούτε φύλλο
Στη στριφτή σκάλα θροΐζει
το φόρεμά σου

Στη σκοτεινή καμαρούλα
φέγγει γαλήνιο
το κερί κι ένα ασημένιο
χέρι το σβήνει

Άναστρη νύχτα, γαλήνη

(Μετάφραση Δημ. Στ. Δήμου)


...και το δικό μου

Κάθισα στο κεφαλόσκαλο
Δροσιά η νύχτα
έντυσε τον κισσό
Το αεράκι έκανε τα φύλλα της ιτιάς
να αναπνεύσουν

Το σκοτάδι φέρνει ένα παράξενο ρίγος
Το κορμί μου ζητά να ελευθερωθεί
Οι αισθήσεις μου όλες σκορπίζονται γύρω σαν έντομα

Το τζιτζίκι τώρα σωπαίνει και ο γρύλος άξιος
συνεχίζει το τρελό του κελάηδισμα

Τόση ησυχία θεέ μου
Έχουν σωπάσει οι φωνές των ανθρώπων
και τα αηδόνια κοιμήθηκαν
κουρνιασμένα στα φτερά τους

Κάποιο αυτοκίνητο σπάει τη σιωπή για λίγο μόνο
Μοιάζει τόσο ξένο μες σ' αυτή τη νύχτα
Έρχεται και πάει σε έναν άλλο κόσμο

Ύστερα μονάχη, γεύομαι τη σιωπή, το σκοτάδι
Τη νύχτα αυτή που έφερε ειρήνη στην ψυχή μου

Καλοκαίρι 1991

Ποιητής χωρίς αξία

είμαι ένας ποιητής
που δεν μπορεί να γράψει ποίημα
έτσι χωρίς καμιά ντροπή
κάνω κατάχρηση στη ρίμα

φτηνά γράφω στιχάκια
όλο έπαρση κι ανοησία
φανφαρόνικες στροφές
μεγάλα λόγια, χωρίς ουσία

έτσι εντρυφώ σ’ αυτή την ασχολία
βλέπω ωστόσο ότι λείπει η ουσία
κι έχω μια λύπη, μια προσωπική πικρία
που είμαι ένας ποιητής χωρίς αξία

Ανακύκλωση

Αφαιρώ τη χειροπέδη
κι αυτή φυτρώνει ξανά
στον καρπό μου
υπόδικα νεύρα
αγγεία λεμφοφόρα
καταπονημένα

τα πάντα επί ματαίω εποίησες
κι αν αισθάνομαι γαλήνη μέσα στο σπίτι σου
είναι γιατί με πείσανε πως έτσι πρέπει

και οι αφελείς
για τη σωτηρία -του κόσμου;-
προσεύχονται εμπρός μου
γονυπετείς

σε ένα ποίημα πρέπει
ο κόσμος να καταστρέφεται
και να χτίζεται ξανά
από την αρχή

ξαναφτιάξτε τον κόσμο
αχρείαστοι ποιητές
με ευτελή υλικά φτιάξτε
χρυσάφι, σαν αλχημιστές

Βροχή (πάλι!)

Στην ψυχή μου βρέχει
και ο καιρός δεν έχει
αστεία να μου πει

πάει ένας αιώνας
που ήρθε ο χειμώνας
και δεν λέει να βγει

Αδιαφορία

Σε είδα να γερνάς
μέσα στο νέο κορμί που έκρυβες
Σου έγνεφα να βγεις, θυμάμαι
μα συ χωνόσουν πιο βαθιά στη νύχτα σου
και αρπαζόσουν απ’ αυτή
με νύχια και με δόντια

Πάντα ζωνόσουν το σκοτάδι
για να πολεμήσεις το φόβο σου
πάντα οπισθοχωρούσες
Στην ασφάλεια έθαβες τα χνώτα σου
και έβαζες σταυρούς σιωπής
στα μνήματα της σκέψης

Σου έδινα το λόγο, θυμάμαι
μα συ σφάλιζες τα χείλη σου σφικτά
σαν πόρτες φυλακής

Απελπισμένος σε παράτησα στη νύχτα σου
Προσποιήθηκα αδιαφορία

Μια πόρτα ανοιχτή - Ένα φως

Της γης τα δώρα
αν τ’ αρνηθείς
Μην περιμένεις
αλλού να τα βρεις

Μετά την μπόρα
ο ήλιος θα βγει
Και σαν λουλούδι
θα ανθήσει η ζωή

Γι’ αυτό πάντα να αφήνεις
μια πόρτα ανοιχτή
Και ένα φως να ανάβει
στης νύχτας τη σιωπή

Όσους ανθρώπους
σ’ αγγίξανε βαθιά
Μην τους αφήνεις
σα φύλλα στη φωτιά

Μετά τη νύχτα
πάντα έρχεται η αυγή
Και σαν τραγούδι
γεννιέται η ζωή

Γι’ αυτό πάντα να αφήνεις
μια πόρτα ανοιχτή
Και ένα φως να ανάβει
στης νύχτας τη σιωπή

Σ’ άγνωστα μέρη
πατρίδες μη ζητάς
Γύρω σου κοίτα
να βρεις ότι αγαπάς

Το μαύρο σκοτάδι
το φως ακολουθεί
Και μ’ ένα χάδι
το σώμα ξαναζεί

Γι’ αυτό πάντα να αφήνεις
μια πόρτα ανοιχτή
Και ένα φως να ανάβει
στης νύχτας τη σιωπή

© Ιω

Ταξίδια

Ακροβατώντας σ’ αόρατο σκοινί
Ψάχνει η ψυχή μου σημάδια
Κι αφού τη διώχνουν πάντα οι ουρανοί
Στη γη τα βρίσκει όλα άδεια

Χωρίς να έχει χάρτη και οδηγό
Με ένα κορμί για λιμάνι
Ταξίδια αρχίζει σ’ άγνωστο θεό
Όμως ποτέ δεν τον φτάνει

Με ένα κορμί για λιμάνι
Πόσα ταξίδια αρχίσαμε
Όσα το σώμα δεν φτάνει
Με την ψυχή κατακτήσαμε

Με ένα κορμί για λιμάνι
Σε πόσες θάλασσες βγήκαμε
Όσα η αλήθεια δεν φτάνει
Στα όνειρά μας τα βρήκαμε

© Ιω