Φαινόμενα

Σιγά – σιγά θα σας αδειάσω τη γωνιά
Θα φεύγω όπως αισθάνομαι
Κομμάτι – κομμάτι ο εαυτός μου
θα ταξιδεύει σε δικές του θάλασσες
Πόρο τον πόρο το κορμί μου θα ανασαίνει
σε άλλους, ελεύθερα πλασμένους, ουρανούς
Θα φεύγω κρυφά απ’ τις γεμάτες κάμαρες
Μπροστά στα μάτια σας θα δραπετεύω
Και δεν θα παίρνετε είδηση
φτωχά μου πλάσματα,
εσείς που στα φαινόμενα, πιστοί,
υποτάσσεστε

Απώλεια

Μόνο να λησμονούσα
Μόνο το βαρύ φορτίο της μνήμης
κάπου να ακουμπούσα
Μόνο επετείους γεννήσεων και θανάτων
να τραβούσα από μέσα μου
Μόνο ονόματα και ημερομηνίες
να έθαβα κάτω απ’ το χώμα
Μόνο την αίσθηση της απώλειας
να έπνιγα, να στραγγάλιζα
με αποφασισμένα χέρια
















Η εμμονή της μνήμης, Salvador Dali

Δρόμοι της νύχτας

Οι δρόμοι της νύχτας
είναι αμέτρητοι
Και η μοναξιά ελλοχεύει
Σε κάθε γωνιά
Σε κάθε στροφή

Καταφύγιο

Τρίζει το αίμα στις γυάλινες φλέβες μου
Η μόνη διέξοδος,
γυαλίζει μια λάμα στο νου μου
Αποποιούμαι το πάθος για τα
γήινα πράγματα
Πίσω στη γαλήνη της ανυπαρξίας
έχω στήσει το καταφύγιο
της παράταιρης ζωής μου

Πέρα από τα όρια

Στο λέω εγώ αλλού θα χάνομαι
Σ’ άλλες παράλληλες ζωές
Σ’ άλλα πεδία θα αισθάνομαι
Ηλεκτρισμένες διαδρομές

Χρόνος που τρέχει σ’ άλλη διάσταση
Σε μια τροχιά προσωπική
Θέλει η ψυχή να βρει ανάσταση
Και το κορμί ακροβατεί

Στο είπα εγώ αλλιώς αισθάνομαι
Σ’ άλλα κορμιά ανοίγω περιθώρια
Με έξι χορδές εντός μου χάνομαι
Σε ένα ταξίδι πέρα από τα όρια

Σαν βρέφος τώρα αναδεύομαι
Που κάποια μήτρα το πετά
Χρόνια στη γη και ονειρεύομαι
Να ‘χα στα μπράτσα μου φτερά

© Ιω