Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2011

Το όνειρο

Είναι μόνος του. Mέσα στο μυαλό του. Μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Έχει χρόνια να ακούσει τη φωνή του. Μπορεί να μην έχει πια φωνή. Δεν δοκιμάζει να την ακούσει. Δεν έχει σημασία. Γιατί μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Μιλάει με όλους για όλα. Μιλάει αυτός για όλους. Και για όλα. Για όσα υπάρχουν. Αλλά κυρίως για αυτά που δεν υπάρχουν. Και για αυτά που δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Δεν έχει σώμα. Είναι ολόκληρος αυτό το μυαλό. Κι αυτός βρίσκεται μέσα του. Εκεί κατοικεί. Στο μυαλό του. Εκεί τρωει. Εκεί πίνει. Εκεί κοιμάται. Εκεί ονειρεύεται. Όνειρα μοναδικά και περίεργα. Που δεν ξέρει τι σημαίνουν.

Εχθές ονειρεύτηκε ότι στεκόταν στην άκρη του γκρεμού. Κάτω σκοτάδι και βάθος απύθμενο. Κι αυτός εκεί, στην άκρη. Τα πόδια του να γλιστρούν και να προσπαθεί να σταθεί. Να σωθεί. Να μην πέσει. Φεύγανε μικρά πετραδάκια και χώμα κάτω από τα πόδια του. Και χανόντουσαν στο κενό. Το περίεργο δεν ήταν ο γκρεμός. Το περίεργο δεν ήταν η στάση του. Το περίεργο δεν ήταν το πως είχε βρεθεί εκεί. Το περίεργο ήταν αυτός. Το σώμα του. Που ήταν το σώμα του αλλά δεν είχε καμία σχέση με ένα ανθρώπινο σώμα. Το σώμα του ήταν ένα τραγούδι. Οι στίχοι του. Χωρίς τη μουσική. Σώμα μισό. Δύο στροφές τα κουπλέ και άλλες δύο στροφές τα ρεφρέν. Το σώμα του ήταν τέσσερις στροφές. Ένας αόρατος ιστός τις συγκρατούσε σε μια σύνθεση. Κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν. Και στεκόταν στο χείλος του γκρεμού. Αυτός, ένα τραγούδι. Που ταλαντευότανε και λύγιζε και ορθωνόταν και διπλωνόταν και ορθωνόταν ξανά. Λέξη τη λέξη, στίχο το στίχο. Και οι ρίμες σφυρίζανε στον άνεμο. Και η ηχώ τους σαν να εκλιπαρούσε. Να μη χαθεί το τραγούδι. Πριν τραγουδηθεί. Να μη χαθεί το σώμα. Πριν αγαπηθεί. Και κάτω. Μαύρο το στόμα του γκρεμού. Να χάσκει. Ορθάνοιχτο. Με όλα τα δόντια του. Σε πλήρη εξάρτυση.

Και το φέρνει στο μυαλό του. Ξανά και ξανά αυτό το όνειρο. Και αναρωτιέται τι να σημαίνει. Και αναρωτιέται τι θα γινόταν αν δεν ξύπναγε. Γιατί πάντα ξυπνάει. Πριν το τέλος.

Είναι μόνος του. Mέσα στο μυαλό του. Μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Έχει χρόνια να ακούσει τη φωνή του. Μπορεί να μην έχει πια φωνή. Δεν δοκιμάζει να την ακούσει. Δεν έχει σημασία. Γιατί μέσα στο μυαλό του συνεχώς μιλάει. Μιλάει με όλους για όλα. Μιλάει αυτός για όλους. Και για όλα. Για όσα υπάρχουν. Αλλά κυρίως για αυτά που δεν υπάρχουν. Και για αυτά που δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 18, 2011

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 07, 2011

Μπαλόνια

Τριάντα τόσα χρόνια πως μας προδώσανε
Κι οι έρωτες μπαλόνια που ξεφουσκώσανε


Αυτά τα λίγα...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2011