Πέμπτη, Οκτωβρίου 29, 2009

Φως





















Ανιχνεύω τον εαυτό μου στο φως της ημέρας.
Τεντώνω τα χέρια ψηλά.
Αστράφτουν λευκές οι παλάμες μου.
Μου αρέσει το φως που περνάει μέσα από τα δάχτυλα και τα ζωντανεύει.
Θέλω ξανά.
Ποθώ τη ζεστασιά του ήλιου.
Ξυπνάει το σώμα μου από το λήθαργο.
Το δέρμα νιώθει.
Μουσικές συνοδεύουν τις κινήσεις μου.
Τα δάχτυλά μου ξέρουν μαγικά.
Ζωγραφίζουν στον αέρα.
Ένα λευκό πανί και ένα λευκό σύννεφο.
Όλα τ’ άλλα θάλασσα και ουρανός.
Σμιλεύω τα σχήματα με αέρα και φως.
Αρχίζω νέα ταξίδια.
Αυτή είναι η ομορφιά.
Τα τέρατα κοιμούνται στο σκοτάδι.
Μόνο το φως με οδηγεί.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 28, 2009

Να μ' αγαπάς



και το 7 και το 8 και το 9...

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί


Ακούγεται δυνατά, πολύ δυνατά...

Κυριακή, Οκτωβρίου 25, 2009

Άνθρωπος

Όταν θέλουν οι θεοί είναι ο άνεμος
Όταν θέλουν οι θεοί είναι το φύλλο





















Φύλλα στο πεζοδρόμιο
, Ιώ

Πέμπτη, Οκτωβρίου 22, 2009

Μολυβάκι

Κρύβω το μολυβάκι μου
Στην τσέπη μου βαθιά
Θα μπω στο καραβάκι μου
Να πάω στα ανοιχτά

Έγραψα σε έναν τοίχο
Δυο παράλογα στιχάκια
Ορφανά είναι αδελφάκια
Δίχως νότες δίχως ήχο

Βγάζω το μολυβάκι μου
Να γράψω δυο γραμμές
Στο αόρατο κλουβάκι μου
Να αρχίσω διαδρομές

Άνοιξα στο ταβάνι
Μία πόρτα να το σκάω
Στα όνειρά μου όλο χρωστάω
Μια ζωή μικρή δεν φτάνει

Ξύνω το μολυβάκι μου
Αλήθειες να σου πω
το γυάλινο γοβάκι μου
το έφτιαξες στενό

Φόρεσα ένα στέμμα
παραμύθι για σημαία
Σαν παιδάκια σιαμαία
Η αλήθεια και το ψέμα

© Ιω

Τετάρτη, Οκτωβρίου 21, 2009

Τίποτα σημαντικό




Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 19, 2009

Έξω απ' το χρόνο

Έξω απ' το χρόνο σου κρατάω μια θεσούλα
κάνε τον κόπο να πας ως εκεί
φτιάξε τη χάρτινη ζωή σου μια βαρκούλα
να ναυαγήσουμε στο σύμπαν μαζί


Συνεχίζεται...

Κυριακή, Οκτωβρίου 18, 2009

Ουζοποίηση

Σήμερα γνώρισα έναν σημαντικό Έλληνα τραγουδοποιό. Η δουλειά του με συγκινεί πάντα. Ζεστός, προσιτός και καθόλου δήθεν, με κέρδισε και με την προσωπικότητά του. Μεσημέρι Κυριακής σε ένα ατμοσφαιρικό καφέ της γειτονιάς του, ανάμεσα σε ούζα, κρασιά, καφέδες και ωραίους μεζέδες, μας διάβασε, μαζί με την παρέα του, ποιήματα της Άννας Αχμάτοβα, του Σαρλ Μπωντλέρ και ενός ακόμα καταραμένου της Γαλλικής ποίησης, του Φρανσουά Βιγιόν.

Μετά τα ποιήματα ήρθε η κουβέντα στα τραγούδια. Η φίλη μου η Ν. -επίδοξη στιχουργός- τον ρώτησε τι πιστεύει ότι κάνει έναν στίχο πετυχημένο. Η αποτυχημένη ζωή, απάντησε δίχως δεύτερη σκέψη. Ακόμα αναρωτιέμαι αν αστειευόταν...

Σάββατο, Οκτωβρίου 17, 2009

Φταίνε τα τραγούδια...



Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών


Λίγη προθέρμανση και φύγαμε...

Give me the words...




In a manner of speaking Semantics won't do
In this life that we live we only make do
And the way that we feel might have to be sacrificed

Η Νύχτα

Στο φως και στο ξημέρωμα
κοιμούνται τα όνειρά μας
στης νύχτας το ξαστέρωμα
ανοίγουν τα φτερά μας

Του έρωτα οι μέλισσες
τη μέρα ξαποσταίνουν
μέλι φιλιά που θέλησες
τη νύχτα σε χορταίνουν

Η νύχτα ρόδινη θηλή
σε πεινασμένο στόμα
ρουφάει και πίνει το φιλί
σαν διψασμένο χώμα

Στου ήλιου το μαρτύριο
οι πόθοι μας πεθαίνουν
με έναν παλμό μυστήριο
τις νύχτες ανασαίνουν

Του έρωτα τα κύματα
τη μέρα ημερεύουν
στης νύχτας τα σκιρτήματα
αφρίζουν και θεριεύουν

Η νύχτα ρόδινη θηλή
σε πεινασμένο στόμα
ρουφάει και πίνει το φιλί
σαν διψασμένο χώμα

© Ιω

Παρασκευή, Οκτωβρίου 16, 2009

Η αγάπη δεν χρωστάει




Η αγάπη δεν χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια...


Λίγη προθέρμανση και φύγαμε...

Τρίτη, Οκτωβρίου 13, 2009

Η ζωή είναι αλλού;

Η ζωή είναι εδώ.
Εμείς είμαστε αλλού.





















Νοσταλγία
, Rene Magritte

Κυριακή, Οκτωβρίου 11, 2009

Βαθιά φιλιά

So it was a mistake. A kiss, a bite.
The two should rhyme, for one who truly loves
with all her heart can easily mistake them.

Penthesilea
/ Heinrich von Kleist



Όταν τα χέρια σου λεπίδες μ' αγκαλιάζουνε
και παραδίνομαι στο πιο σκληρό σου χάδι
θέλω τα μάτια σου βαθιά να με κοιτάζουνε
να σου γελώ και να ματώνω στο σκοτάδι

Πόλεμος θάνατος

βαθιά φιλιά μαχαίρια
ποιος είναι αθάνατος
στου έρωτα τα χέρια

Όταν το σώμα σου στο σώμα μου σπαράσσεται
και δίχως έλεος σε κεντάνε τα φιλιά μου
θέλω η ανάσα σου γλυκά να υποτάσσεται
και να πεθαίνεις ζωντανός στην αγκαλιά μου

Πόλεμος θάνατος
βαθιά φιλιά μαχαίρια
ποιος είναι αθάνατος
στου έρωτα τα χέρια

© Ιω

Παρασκευή, Οκτωβρίου 09, 2009

Πέμπτη, Οκτωβρίου 08, 2009

Ξυλόσπιτο στο δέντρο

Μόνο να ήθελες στο κορμί σου να με κάρφωνες. Θα γινόμουν δόρυ αιχμηρό. Να με έμπηγες βαθιά σου. Τρυφερά και δίχως έλεος. Λίγο πιο κάτω από την αριστερή μασχάλη. Εκεί να φύτρωνα σαν δέντρο και να θέριευα. Και συ να έχτιζες ένα μικρό ξυλόσπιτο πάνω στα κλαδιά του. Που θα παίζαμε και θα κοιμόμασταν. Και θα βλέπαμε το φεγγάρι να ανατέλλει από ένα μικρό φεγγίτη στην οροφή.













Όνειρο παιδικό. Θαμμένο στο υποσυνείδητο της νοσταλγίας. Παράλογη ανάμνηση του μη εκτελεσμένου. Του μη υπαρκτού στα στενά όρια της λογικής χρονικής αλληλουχίας της ζωής μας. Της ζωής μας που είναι δύο ζωές. Παράλληλες στα μήκη και τα πλάτη του χρόνου.














Πόσο ήθελα ένα ξυλόσπιτο πάνω στο δέντρο! Γιατί δεν μου το έχτισαν; Υπήρχαν δέντρα πολλά τότε. Υπήρχε ξυλεία άφθονη. Τα χέρια έλειπαν; Ή μήπως φοβήθηκαν ότι τα κλαδιά μου δεν θα άντεχαν;

My Body is a Cage




I'm living in an age
That calls darkness light
Though my language is dead
Still the shapes fill my head

Τετάρτη, Οκτωβρίου 07, 2009

A Thousand Kisses Deep




You live your life as if it is real,
A Thousand Kisses Deep



And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep

Δευτέρα, Οκτωβρίου 05, 2009

ΦΥΓΕ

Να φτερουγίζει πεταλούδας πανικός
μέσα στο στήθος σου και να κρατάς το ίσο
αυτός ο κόσμος ήταν πάντα δανεικός
και όλο βιάζεσαι να τον γυρίσεις πίσω

Σε βασανίζει της ανάγκης το σκυλί
που αλυχτάει κάθε βράδυ στο κρεβάτι
μα 'χει πετάξει της αγάπης το πουλί
κι απελπισμένα ψάχνεις άλλη φρεναπάτη

Με μαύρα δόντια τρώει ο χρόνος τα κορμιά
και δεν στεριώνεις πουθενά δεν σου ταιριάζει
στη νύχτα έγκλειστος, κελί στην ερημιά
φόβος συνένοχος να φεύγεις σε διατάζει

Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω δέρμα φονικά να με χαϊδεύεις
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις αφού εσύ δεν τα πιστεύεις


Να σε ρουφάει άδειες νύχτες το στενό
το δωμάτιό σου, να διπλώνεσαι στα δύο
το πάτωμά σου ξεδοντιάρικο κενό
και το ταβάνι σου μιας μέγαιρας αιδοίο

Να έχεις ντύσει την αγάπη κουρελή
με τα κουρέλια από τις πρώτες σου τις ήττες
και να πληρώνεις για ένα βρώμικο φιλί
όπως πληρώνουνε τα θύματα οι θήτες

Σκύλα και Χάρυβδη το στόμα σου μαζί
και το κορμί σου ένα πήλινο δοχείο
να ζει κανείς, αναρωτιέσαι, να μη ζει
κι όλο χαϊδεύεις ένα αόρατο κρανίο

Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω δέρμα φονικά να με χαϊδεύεις
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις αφού εσύ δεν τα πιστεύεις


Αν είν' καμένα τα όνειρά σου από καιρό
κι αν στα σκουπίδια σου σαπίζουν αναμνήσεις
εγώ θα παίξω ένα παιχνίδι καθαρό
και θα σου πω να μην ξαναγυρίσεις

Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω χρόνο μια ζωή να σε γυρεύω
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις είναι αργά δεν τα πιστεύω

©
Ιω