Άμετρη ουτοπία

Τα τραγούδια μου όλα είναι παρωχημένα
δεν αφορούν κανένανε, ούτε καν εμένα
φαίνεται όταν τα 'γραφα ήμουν κάποια άλλη
που να πήγε άραγε εκείνη η παραζάλη
κάποιος μου την έκλεψε και ούτε που τον είδα
κι η ζωή μου έγινε άγραφη σελίδα

δεν θα ξαναγράψω ούτε ένα κουλό στιχάκι
δεν θα ξανανάψω ούτε ένα θαμπό κεράκι
τα λόγια μου τελειώσανε, ορίστε σας το λέω
και ούτε που γελάω ούτε που κλαίω

Πόσο δύσκολο είναι κανείς να δίνει
σημασία στο μικρό και στο μεταχειρισμένο
όταν η φαντασία πάντα ψάχνει το υψηλό και τ' αγιασμένο
αυτό που δεν υπάρχει τελικά
γιατί είναι ουτοπία το καημένο

και φταίει που η ιστορία μας
δεν γράφτηκε με αίμα
και φταίει που η θεωρία μας
κατέρρευσε σαν ψέμα
και φταις και συ που δεν μου έκανες τη χάρη
να κατεβάσεις λίγο το φεγγάρι

γίναν όλα χάρτινα, χάρτινα σκισμένα
τη ζωή μου πάρτηνα, πάρε με κι εμένα
δεν χωράω στα μάτια μου, ούτε στο κορμί μου
έχω γίνει η φυλακήηηηη μου