Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2012

Μικρή αθανασία

Ποιος τον θυμάται αυτόν τον Φόσκα
της Μποβουάρ που κουράστηκε
να ζει χωρίς να πεθαίνει;
-είναι για λύπηση ο κακομοίρης-
Κανείς!

Ο Άμλετ πεθαίνει,
Ο Μάκβεθ πεθαίνει
-έρχεται η ώρα που και τα δέντρα περπατάνε-
Ο Γκρέγκορ Σάμσα πεθαίνει
-θα μπορούσε να πετάξει λέει ο Ναμπόκοφ,
αλλά ο Κάφκα έκανε τα δικά του-
Ο Μπέντζαμιν Μπάτον πεθαίνει
-με το δικό του, απίστευτο, τρόπο γυρίζει στην ανυπαρξία-
Ο Μικρός Πρίγκιπας πεθαίνει
-μα τι κόσμος είναι αυτός που πεθαίνει έναν μικρούλη πρίγκιπα!-
Ο Διγενής πεθαίνει
Και τους θυμόμαστε όλους, κι άλλους τόσους,
που δεν έχει νόημα τα ονόματά τους να αραδιάσω,
και μιλάμε για αυτούς αιώνες τώρα

Ω, ας πεθάνουμε λοιπόν
στο μικρόκοσμό μας, όσοι μείνουν πίσω
θα μιλάνε για το μικρό βίο μας
για τα μικρά κατορθώματά μας
για τις μικρές χαρές και
τις μικρές λύπες μας
για τη μικρή σκιά που έριξε το ανάστημά μας
στον τοίχο του κόσμου. Δεν θα 'ναι αυτό
μια κάποια αθανασία;

2 σχόλια:

Roadartist είπε...

Πόσοι θα μείνουν για να πεθάνουν εδώ; Πόσοι θα φύγουν...τρέχοντας... τα επόμενα χρόνια από την χώρα μας;

Ιω είπε...

Α, αυτά θα μας τα πουν οι στατιστικές μετά από κάποια χρόνια. Πάντως λογοτεχνία δεν θα μας κάνουνε. Αλλά στάσου, μπορεί να μας κάνει μυθιστόρημα η Χίσλοπ που τόσο την εμπνέει η χώρα μας. Να, της βρήκα και τίτλο: Το μνήμα.