Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2012

If I have to go

Μικρή αθανασία

Ποιος τον θυμάται αυτόν τον Φόσκα
της Μποβουάρ που κουράστηκε
να ζει χωρίς να πεθαίνει;
-είναι για λύπηση ο κακομοίρης-
Κανείς!

Ο Άμλετ πεθαίνει,
Ο Μάκβεθ πεθαίνει
-έρχεται η ώρα που και τα δέντρα περπατάνε-
Ο Γκρέγκορ Σάμσα πεθαίνει
-θα μπορούσε να πετάξει λέει ο Ναμπόκοφ,
αλλά ο Κάφκα έκανε τα δικά του-
Ο Μπέντζαμιν Μπάτον πεθαίνει
-με το δικό του, απίστευτο, τρόπο γυρίζει στην ανυπαρξία-
Ο Μικρός Πρίγκιπας πεθαίνει
-μα τι κόσμος είναι αυτός που πεθαίνει έναν μικρούλη πρίγκιπα!-
Ο Διγενής πεθαίνει
Και τους θυμόμαστε όλους, κι άλλους τόσους,
που δεν έχει νόημα τα ονόματά τους να αραδιάσω,
και μιλάμε για αυτούς αιώνες τώρα

Ω, ας πεθάνουμε λοιπόν
στο μικρόκοσμό μας, όσοι μείνουν πίσω
θα μιλάνε για το μικρό βίο μας
για τα μικρά κατορθώματά μας
για τις μικρές χαρές και
τις μικρές λύπες μας
για τη μικρή σκιά που έριξε το ανάστημά μας
στον τοίχο του κόσμου. Δεν θα 'ναι αυτό
μια κάποια αθανασία;

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2012

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 24, 2012

Ο Καιρός του πάθους

Απ' όλους τους καιρούς, ο καιρός του πάθους περνάει πιο γρήγορα

Αγαπηθήκαμε γερά
τον περασμένο αιώνα
με νύχια και δόντια
και λαγόνες μεταλλικούς
μαρμαρυγές σ' ανέσπερα σεντόνια

Οι αγχέμαχοι έρωτες
ο χορός των σωμάτων
ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω

Παλεύοντας αθώα κι άγρια
τα πρώτα μας ταγκό
-με λύσσα ιερή τα τελευταία-
εν τη ρύμη του πάθους μας
ψίθυροι κι ιαχές τα σ' αγαπώ

Ανερμάτιστοι έρωτες
ο χορός των σωμάτων
ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω

Ή μήπως ήταν ο Πυρρίχιος
που έσειε τις φυλλωσιές του κόσμου
τις εμπόλεμες νύχτες μας
και της εκεχειρίας τα πρωινά

Απροστάτευτοι έρωτες
ο χορός των σωμάτων
ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω

Ό,τι κι αν ήταν
μας τελείωσε ο έρωτας
και μας έμεινε ο πόλεμος
και μόνο λαχταράμε την ειρήνη

Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2012

Φως

Περιαυγής και αμέριμνη
σκορπάς το λάμπος σου
καινούργια μέρα
-μέχρι να πέσει η νύχτα
ο υμένας της αθωότητάς σου
θα έχει διαρραγεί

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2012

Προχώρα

Εφημερεύει η παγωνιά
στα θέατρα του κόσμου
Σε κάθε γωνία ένας βιολιστής
χωρίς στέγη
Προχώρα –ουρλιάζανε- σε θέλει
όλη η χώρα

Έρημη, καημένη, χώρα
σε κινούμενη άμμο
Κοιτάμε πίσω και
δεν γινόμαστε στήλες άλατος
Ανεργία, ημιαπασχόληση
ημίφως, σκοτάδι
ημιδιατροφή
Σου χρωστάω αγώνες ρε ζωή
Εντωμεταξύ
Ο χρόνος διυλίζεται
στο φίλτρο του καφέ
Η μοναξιά χτυπάει διπλοβάρδιες

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2012

Καθημερινοί διάλογοι: Το μηδέν και το άπειρο

Άγνωστος άνδρας: Το κορμί σου κυπαρίσσι
Εγώ: Σε νεκροταφείο


Ο σύζυγος: Τι κάνει το λουλούδι μου;
Εγώ: Μαραίνεται

Η μαμά: τι περιμένεις; Είσαι σε ηλικία παιδιού
Εγώ: να μεγαλώσω

Άγνωστος άνδρας στο φίλο του: Κοίτα, περνάει ωραία γυναίκα
Εγώ: Πούν’ τη, πούν’ τη;

Ο διευθυντής: έχετε διαβάσει Το μηδέν και το άπειρο;
Εγώ: Όχι, αλλά το έχω νιώσει

Άγνωστος νεαρός: Θα ενισχύσετε το «Ριζοσπάστη»;
Εγώ: Υπάρχει ακόμα ο «Ριζοσπάστης»!

Εγώ: Θέλω ένα φόρεμα για τη δουλειά
Η πωλήτρια: αυτό το μίνι με το βαθύ ντεκολτέ πως σας φαίνεται;
Εγώ: Μάλλον παρεξηγήσατε τη λέξη «δουλειά»

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2012

Χιόνι

Φυσάει στης πόλης τις στέπες
και συ μια ψυχή που κρυώνει
τα χέρια σου βάζεις στις τσέπες
και πιάνεις χιόνι

Ζαρώνεις στου κόσμου το τέρμα
και όταν κάποιος ζυγώνει
ζητάς με το βλέμμα ένα κέρμα
και ρίχνει χιόνι

Σε βρήκε ο χειμώνας λαθραίο
δεν είσαι κανείς, κανενός
μπορεί να συμβεί το μοιραίο
μπορεί και να βγεις ζωντανός


Σφυρίζουν σειρήνες στους δρόμους
η μέρα ξεφτάει και παλιώνει
κρατάς τη ζωή σου στους ώμους
και πέφτει χιόνι

Ξαπλώνεις στης νύχτας την πόρτα
κρεβάτι και σπίτι, χαρτόνι
τα μάτια σου κλείνεις στα φώτα
και βλέπεις χιόνι

Σε βρήκε ο χειμώνας λαθραίο
δεν είσαι κανείς, κανενός
μπορεί να συμβεί το μοιραίο
μπορεί και να βγεις ζωντανός


© Ιω

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2012

Saved




I got nothing to say
they ‘re all the same

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 06, 2012

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2012

Ταυτότητα

Φυλλορροούμε κομμάτια DNA

στα ταξί, στα λεωφορεία,

στις αποβάθρες των τρένων

τρίχες και νύχια

αδιόρατες φλούδες δέρματος

στα νοσοκομεία, στις τράπεζες,

στα σούπερ μάρκετ

εγκαταλείπουμε ψιχία

του εαυτού μας

δακτυλικά αποτυπώματα

στα πόμολα, στις βρύσες,

στις χειρολαβές του μετρό

στις χειραψίες με το αναπόφευκτο


Αν παίζαμε τους κατά συρροή

δολοφόνους σε αστυνομικό σήριαλ

πόσο εύκολο θα ήταν να βρουν

ποιοι ήμαστε;

Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2012

Με κατάνυξη

απ' όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2012

Το χιόνι άργησε μια μέρα...

Χιόνι

Χιονίζει στα σεντόνια, στο κρεβάτι
Και ψάχνουν πάλι κάποιον ορειβάτη
Στο διάδρομο κυλούν χιονοστιβάδες
Και πέφτουν άσπρο χιόνι οι σοβάδες

Στο μπάνιο έχει αρχίσει να το στρώνει
Παγόβουνα αρμενίζουν στο σαλόνι
Νιφάδες στης κουζίνας τα πλακάκια
Κι οι βρύσες όλες τρέχουνε παγάκια

Στη ζωή σου όταν νυχτώνει
Η θάλασσα κι η έρημος παγώνει
Κι απ’ τα πατώματα ως τα ταβάνια
Καράβια χάνονται και καραβάνια

Χιονόνερο ο καφές στην καφετιέρα
Μια λίμνη παγωμένη η σκακιέρα
Χιονάνθρωποι που σκόρπισαν τα πιόνια
Και χάθηκαν στο κρύο και στα χιόνια

Στη ζωή σου όταν νυχτώνει
Η θάλασσα κι η έρημος παγώνει
Κι απ’ τα πατώματα ως τα ταβάνια
Καράβια χάνονται και καραβάνια

© Ιω