Όταν κουράζονται τα δέντρα, τα φύλλα
το πάρκο αποσύρεται στον εαυτό του, αφώτιστο,
ζυγώνει το σκοτάδι
σαν την πείνα
Ακουμπάω σ' έναν κορμό
σκέφτομαι ένα ξέφτι από ποίημα τα χρέη μου
εσένα
πως θα γινόταν να σου δώσω
την τρυφερότητα μέσα σε μια κασετίνα
και τι τάχα σημαίνει αυτό.
Εσύ όμως είσαι πίσω απ' την κουρτίνα ενός παραθύρου
σ' άλλη πόλη,
τα τρένα φεύγουν, ο άνεμος μαζεύει τα φύλλα
κι εγώ εδώ
αρχίζω να ανακατεύομαι με το χιονόνερο
να γίνομαι ιμπρεσιονιστική
Sirkka Turkka
Μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου