Ανύπαρκτη πατρίδα

Με μεθάς με γελάς, με χαϊδεύεις, με χτυπάς, με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς
Με μεθάς με γελάς, με χαϊδεύεις, με χτυπάς, με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς




Κι ακόμα μια φορά
λέω θα της τραγουδήσω
τραγούδια τρυφερά
κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
και σταματώ και βρίζω
και πάω να της το πω ξανά