Θέλω να πέσουμε νωρίς
να 'ναι η νύχτα μας μεγάλη
ό,τι γυρεύεις να το βρεις
κι ό,τι ζητήσω να μπορείς
όσες φορές, ξανά και πάλι
Άσε την ώρα να περνά
μικρή ζωή, τι μένει;
ο χρόνος είναι σχετικός
ο έρωτας αναρχικός
κι εμείς πεπερασμένοι
Θέλω να μ' έχεις αγκαλιά
το ξυπνητήρι όταν χτυπήσει
κι όταν θα πάω στη δουλειά
να καίνε ακόμα τα φιλιά
όπου γλυκά με έχεις φιλήσει
Άσε την ώρα να περνά
μικρή ζωή, τι μένει;
ο χρόνος είναι σχετικός
ο έρωτας αναρχικός
κι εμείς πεπερασμένοι
© Ιω
1 σχόλιο:
Πολύ πένθιμο το βρίσκω αυτό το "πεπερασμένοι" ως επικεφαλίδα σε μια ανάπτυξη μιας φαντασίωσης... Σε πάρα πολλά είμαστε πεπερασμένοι και αυτό κατά κάποιον τρόπο είναι ενσωματωμένο στην κοινή λογική. Τα αισθήματα και οι αισθήσεις και οι σκέψεις μας όμως έχουν πρόσβαση και στα μη πεπερασμένα. Και τον έρωτα δεν τον ακρωτηριάζει ούτε η κοινή λογική ούτε το πεπερασμένο της υπάρξεώς μας. Ίσως μόνο ότι δεν αντέχει για πολύ εκεί στο ανηλεές του φως η ψυχή και θέλει να γυρίσει πάλι πίσω στη σκιά και στην ασφάλεια. Μα κι έτσι όταν σκοτεινιάζει οι στιγμές αυτές οι φωτεινές μένουν άστρα.
Δημοσίευση σχολίου