Τετάρτη, Φεβρουαρίου 24, 2010

A Single Man music

Abel Korzeniowski, Stillness of the Mind



Shigeru Umebayashi, George's Waltz (1)



Abel Korzeniowski, Clock Tick

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2010

Ο νεκρός της ζωής μας


Ο νεκρός της ζωής μας Ιωάννης Βενιαμίν Δ’ Αρκόζι


Στον Νίκο Εγγονόπουλο

Ο Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι που πέθανε –
«εν ζωή» – και αναστήθηκε μόλις νυχτώνει
κάθε βράδυ σφάζει τα κοπάδια του – γίδια βόδια και
πρόβατα πολλά – πνίγει όλα τα πουλιά του αδειάζει
τα ποτάμια του και πάνω στον κατάμαυρο σταυρό
που ’χει στημένο καταμεσής στο δωμάτιό του
σταυρώνει την αγαπημένη του. Ύστερα κάθεται μπρος
στ’ ανοιχτό παράθυρο καπνίζοντας την πίπα του
φτωχός και δακρυσμένος και σκέφτεται να ’χε
κι αυτός κοπάδια βόδια γίδια και πρόβατα πολλά
να ’χε ποτάμια με γρήγορα ολοκάθαρα νερά
να θαύμαζε κι αυτός το φτερούγισμα των πουλιών
να χαίρονταν κι αυτός τη ζεστή ανάσα της γυναίκας


Μίλτος Σαχτούρης, Παραλογαίς, 1948


Η διαδικασία που περιγράφεται εδώ μοιάζει με ένα είδος αυτολύπησης ενός ανθρώπου ή του ανθρώπου, που καταστρέφει μόνος του την περιουσία του, τον κάθε λογής πλούτο του, υλικό ή ψυχικό, για να καταλήξει, τραγικός εν ζωή αυτόχειρ, ζωντανός νεκρός, να κλαίει τη μοίρα του και να βασανίζεται από την επιθυμία. Πρόκειται, ίσως, για τη διαλεκτική πόθου-απώλειας ή, μάλλον για τον φαύλο κύκλο της επιθυμίας, που την κινητοποιεί μόνον η έλλειψη. Ποιος είναι όμως ο νεκρός της ζωής μας; Ο τραγικός καθημερινός, απλός άνθρωπος, που, αδαής καθώς είναι, αυτοκαταστρέφεται και μεμψιμοιρεί, ανίκανος να πάρει τη μοίρα στα χέρια του, που αναγνωρίζει την αξία των αγαθών της ζωής μόνο μέσα από την απώλεια, το θάνατο; Ή μήπως πρόκειται για μια εικόνα του ποιητή, του καλλιτέχνη, γενικότερα, ο οποίος βιώνει, την καθημερινή διελκυστίνδα του πόθου και της έλλειψης, πεθαίνει και ανασταίνεται, μετασχηματίζοντας τον πόνο σε ποίηση; Μήπως και ο καλλιτέχνης, σαν κάθε θνητός, οφείλει να καταπολεμήσει τον νεκρό μέσα του, για να υπερνικήσει τον θάνατο σε όλες τις μορφές του και να κατοχυρώσει την επανάσταση μέσα από την προσωπική ευτυχία, να αναλάβει, με άλλα λόγια, τις ατομικές του ευθύνες στον αγώνα για την επικράτηση ενός ανθρωπισμού μέσω της τέχνης; Τελικά, ο Ιωάννης Βενιαμίν βρίσκεται στον αντίποδα του ποιητή ή εντός του, εντός μας; Πώς μπορεί να πεθάνει κανείς, ενώ ακόμα, τυπικά, ζει; Ή να ζει, ενώ έχει πεθάνει;

Σοφία Βούλγαρη, απόσπασμα από το δοκίμιο (Απο)χαιρετώντας το Νίκο Εγγονόπουλο, Poeticanet, 1 Φεβρουαρίου, 2008.




Μαύρο Κυπαρίσσι

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος
Είχε σπίτια και λιβάδια
και κοπάδια και σκυλιά
κι ένα δίχτυ που 'πιανε πουλιά
Είχε κρύα βρύση στον κήπο του
μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του
Μια γυναίκα αγαπούσε
που τραγούδαγε συχνά
και μιλούσε πάντα σιγανά


Δεν κατάλαβε πως την έσφαξε
κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε
τα λιβάδια, τα κοπάδια
τα τραγούδια, τα φιλιά
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά
Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα
κι έβαλε Θεέ μου τα κλάματα
Να 'χα σπίτι και γυναίκα
και κοπάδια και σκυλιά
κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά


Μιχάλης Γκανάς

Κυριακή, Φεβρουαρίου 21, 2010

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2010

θεώρημα

Γέννηση θάνατος κι ο έρωτας ενδιάμεσος
να το παλέψεις σου ζητάει και να 'σαι άμεσος
μην ψάχνεις για υπεκφυγές
στη λογική σου προσφυγές
όσες φορές κι αν πέσεις κάτω ξανασήκω

Κι αν αποδείξεις της ζωής σου το θεώρημα
όταν θα έρθουν να σε βρούνε χρόνια ώριμα
τη σάρκα σου αν αρνηθείς
και στο μυαλό σου κλειδωθείς
θα έχεις πάντα το μηδέν εις το πηλίκο

Βάζω στην άκρη της ψυχής μου την ευγένεια
για να γνωρίσω του κορμιού την ιθαγένεια
δεσμώτης άγγελος στη γη
αλάτι ρίχνει στην πληγή
την κοιμωμένη μου ζωούλα να αφυπνίσει

Έτσι αρνήθηκα αυτή τη φαντασίωση
ότι υπάρχω κατ' εικόνα και ομοίωση
το σώμα είναι ατελές
και η ψυχή στο διηνεκές
θα βασανίζεται και θα ζητάει τη λύση


© Ιω

Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2010

Love me till I bleed



The lover says:
'I think we started the wrong way '
So we ended up wrong.
But you still run in my blood,
So twist the knife and love me till I bleed'

.............................................................

Who let the love grow old?
And who's the one that made it pompous?
Even the things I used to love most
They kind of make me throw up
Been so long I don't wanna be here
Yet I've just started to want to go
So, love me, love me, love me






Happy Valentines Day! (μπλιαχ)

Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2010

Μέρες Αργίας



Μέρες αργίας

Ξέρω πως θα 'ρθει, και δεν θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου·
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δεν θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει.

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει

όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου·
δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.

Διονύσης Καψάλης

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2010

Τα Σκαθάρια, ο Εμπειρίκος και οι δόσεις

Το πρωί στο ραδιόφωνο έπαιζε το All you Need is Love:



Το μεσημέρι με πήρε η Ανθή και μου ζήτησε να της βρω ένα ποίημα του Εμπειρίκου που λέει όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή. Το βρήκα και της το έστειλα. Ιδού λοιπόν το Υψίπεδον της διελεύσεως:

Υψίπεδον της διελεύσεως

Στον René Laforgue

Πουλιά στον αέρα
Και τρωκτικά στις τζέπες του καιρού
Κάθε καρδιά κτυπά στα στήθη
Καθώς σφυρί που τραγουδά
Περιστροφές αιλούρων κ’ ερωτευμένων γυναικών
Στην χλόη και στις όχθες
Των ποταμών με τα σταχτιά βαπόρια.

Όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή
Τα πάντα μοιάζουν στην βαθύτερη πηγή τους
Τα κύτταρά μας τα επισκέπτονται οι μέλισσες
Τα ονείρατά μας κατοικούν μέσ’ στις ψυχές μας
Και λούονται μέσ’ στα ποτάμια
Με πληθυσμούς και με αγέλες.

Όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή
Είμαστε κλώνοι με πεφτάστερα μπλεγμένα μέσ’ στα φύλλα
Της λεωφόρου που μας έρχεται και κατευθύνει
Τα γάργαρα συμπλέγματα
Των πανηγύρεων
Σε κάθε στροφή του δρόμου μέσ’ στο δάσος
Με τα πολύχρωμα πουλιά και τα μαμούνια
Που φτερουγίζουν μέσ’ στα γέλια των παιδιών
Με τα τζιτζίκια που αγάλλονται στη ζέστη
Και προκαλούνε στύσεις στους πατέρες.

Το απόγευμα στο τρένο ένας νέος άνθρωπος ζητούσε λεφτά. Είπε ότι είναι ναρκομανής. Κανείς δεν του έδωσε. Πριν βγει απ' το βαγόνι είπε: Δεν πειράζει, την αγάπη σας.

Μετά πήγα στην τράπεζα να πληρώσω τη δόση της πιστωτικής μου.

Όλοι στη γη θέλουμε αγάπη και στοργή.

Και λεφτά.

Για τις δόσεις μας.

Ότι παίρνει ο καθένας.

Ηρωίνη.

Πιστωτικές.

Δάνεια.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

Λέξεις

Χρόνος ανάδρομος, πισωγυρίζει
Κύκλοι που κλείνουν με φίδια
που δαγκώνουν την ουρά τους
Είχα μια λαχτάρα για αμόλυντα όνειρα
πλασμένα με νερό και χώμα
Μια μεγάλη λαχτάρα για ανόθευτες ηδονές
Αλλά δεν υπάρχει ό,τι ονειρεύομαι

Δεν ονειρεύομαι
Μόνο σκοτώνω το χρόνο σε δόσεις
Μικρές δοσολογίες θανάτου
Συνταγογραφημένα επεισόδια
Στιγμές σε δοκιμαστικούς σωλήνες
που παγώνουν στο χρόνο και στο χώρο
Θα σπάσει το γυαλί
και θα καρφώσει το χρόνο
κατευθείαν στην καρδιά
Ανόητη σκέψη
Ο χρόνος δεν έχει καρδιά
μόνο πόδια και χέρια
τσιγκέλια και δαγκάνες
Τρέχει με τα τέσσερα
και μας αγκιστρώνει τη φτέρνα

Και δεν υπάρχει κανείς και τίποτα
να με πείσει ότι αυτό που ζούμε είναι ζωή
και όχι το αντίστροφό της
και όχι το αμάλγαμα του θανάτου
όπως όταν σκάβουμε βαθιά τον αμφιβληστροειδή
και τραβάμε έξω από τα μάτια
την εικόνα εκείνου που χάσαμε, γιατί
-άκου τώρα την αλήθεια-
δεν υπήρξε ποτέ!

Εσωτερική εγκαρτέρηση
Ψέματα, χονδροειδή, μεγάλα ψέματα
Λέξεις ποθητές, αγαπημένες
λάγνες, ψεύτρες λέξεις
κολλάνε στη γλώσσα μου σαν παράσιτα
Λέξεις σαν βάρκες διάτρητες
βυθίζονται στα τοιχώματα του μυαλού μου
και πονάω,
μα πόσο αστείος ο πόνος μου
μπροστά στα βάσανα του κόσμου! Υπάρχει;

Ο πόνος;
Ο κόσμος;
Τι;
Διασαφήνισε


Αλλά συνεχίζω να πονάω
καθώς πνίγονται οι λέξεις
στη φαιά ουσία που λιγοστεύει
Λιγοστεύει, στερεύει το πνεύμα
γιατί δεν το θέλω
δεν το αναγνωρίζω
Το αποστρέφομαι
Πουτάνες λέξεις
Πόσο κοστίζετε τελικά;

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2010

Πάμε ήρθε ο καιρός...



...ουρλιάζουν τα φρένα την ώρα που ο αέρας
ξαπλώνει τα στάχυα με κύματα φως,
κοιτάς μακριά στον ορίζοντα πέρα,
γυρνάς και μου λες: πάμε ήρθε ο καιρός
...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 01, 2010

Οι γυναίκες αργούν

Επιτέλους κατάλαβα γιατί δεν γελάω αμέσως όταν ακούω ένα καλό αστείο, γιατί μετά γελάω με την καρδιά μου, γιατί ξινίζω τη μούρη μου απροκάλυπτα όταν ακούω κρυάδες, και γιατί συνήθως οι άνδρες δεν γελάνε με τα σοφιστικέ αστεία μου, αλλά λύνονται στα γέλια με τις χοντράδες των ομοφύλων τους. Εξηγείται επιστημονικά.