Τετάρτη, Νοεμβρίου 18, 2009

Τρελός συνειρμός

Ξεκούρδιστη μπάντα
Να δίνω τα πάντα
Και να ‘μαι αιωνίως στην μπάντα
Σπασμένη κιθάρα
Και νότες μαντάρα
Ξεχνάω να πάρω τσιγάρα
Να πω μία λέξη
Να πάρω μια θέση
Μα τι στο καλό μου ‘χει φταίξει

Τι τρελός συνειρμός
Της ζωής μου ο κορμός
Δεν βρίσκω μιαν άκρη
Ξεφτισμένο σκοινί
Ούτε τέλος μα ούτε αρχή
Δεν υπάρχει

Να βάλω μια τάξη
Φωτιά μ’ έχει κάψει
Που μ’ έχεις τελείως ξεγράψει
Παλεύω για μένα
Και σκέφτομαι εσένα
Να βρω επιτέλους τα φρένα
Αν δεν συνεχίσω
Μπορεί να αρρωστήσω
Κι εγώ λαχταράω να ζήσω

Τι τρελός συνειρμός
Της ζωής μου ο κορμός
Δεν βρίσκω μιαν άκρη
Ξεφτισμένο σκοινί
Ούτε τέλος μα ούτε αρχή
Δεν υπάρχει

Η μέρα θα φύγει
Πληγή που ανοίγει
Η νύχτα φωτιά με τυλίγει
Και να που βραδιάζει
Με πιάνει μαράζι
Και λέω μωρέ δεν πειράζει
Ξυπνάνε οι πόνοι
Κανείς δεν γλιτώνει
Καρδιά μου σ’ αφήσανε μόνη

© Ιω

Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2009

Θάλασσα



Μιά πίκρα είν' αμίλητη, μιά πίκρα είν' αξήγητη,
μιά πίκρα μεγάλη,
η πίκρα, που είν' άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι





θάλασσα ζωή με πανιά σχισμένα
και κουπιά σπασμένα πάρε με μαζί

Σάββατο, Νοεμβρίου 14, 2009

Νερό στη Σελήνη

Βρήκανε λέει νερό στο φεγγάρι
να ξεδιψάσουμε κι εγώ και συ
ποιο λεωφορείο θα 'ρθει να μας πάρει
για της Σελήνης το παρθένο νησί

Νερό στη Σελήνη

Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2009

Κυνόδοντας














Υπάρχει κάποιος που έκλαψε βλέποντας την ταινία του Λάνθιμου ή είμαι μόνο εγώ;

Νομίζω η επόμενη φορά που θα πάω σινεμά θα είναι τα Χριστούγεννα για να δω αυτό.

Ή μήπως να περιμένω μέχρι την άνοιξη για να δω την καινούργια ταινία του αγαπημένου μου σκηνοθέτη;

Αν και όπως γράφει ο Τσαγκαρουσιάνος στο σημερινό editorial και τα παραμύθια είναι σκληρά και άρρωστα...

Σάββατο, Νοεμβρίου 07, 2009

Εραστές

Τι βαρετά που είναι εδώ πέρα, είπαν
Ας σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον
και έγιναν εραστές

















Εραστές,
Rene Magritte


Παρασκευή, Νοεμβρίου 06, 2009

Εξαγωγή

Στην αρχή έχεις γεύση από αίμα στο στόμα και μια ανοιχτή πληγή. Με τον καιρό η πληγή κλείνει αλλά μένει το κενό. Η γλώσσα συνέχεια πάει εκεί. Ηδονίζεται να γλείφει την απώλεια. Μέχρι να γίνει συνήθεια η καινούργια κατάσταση και το στόμα να γυρίσει στη ρουτίνα του. Το κενό εξακολουθεί να υπάρχει αλλά δεν έχει σημασία πια καθώς αποτελεί πλέον μια παραδοχή στη γεωγραφία της στοματικής κοιλότητας.