Μόνο να ήθελες στο κορμί σου να με κάρφωνες. Θα γινόμουν δόρυ αιχμηρό. Να με έμπηγες βαθιά σου. Τρυφερά και δίχως έλεος. Λίγο πιο κάτω από την αριστερή μασχάλη. Εκεί να φύτρωνα σαν δέντρο και να θέριευα. Και συ να έχτιζες ένα μικρό ξυλόσπιτο πάνω στα κλαδιά του. Που θα παίζαμε και θα κοιμόμασταν. Και θα βλέπαμε το φεγγάρι να ανατέλλει από ένα μικρό φεγγίτη στην οροφή.
Όνειρο παιδικό. Θαμμένο στο υποσυνείδητο της νοσταλγίας. Παράλογη ανάμνηση του μη εκτελεσμένου. Του μη υπαρκτού στα στενά όρια της λογικής χρονικής αλληλουχίας της ζωής μας. Της ζωής μας που είναι δύο ζωές. Παράλληλες στα μήκη και τα πλάτη του χρόνου.
Πόσο ήθελα ένα ξυλόσπιτο πάνω στο δέντρο! Γιατί δεν μου το έχτισαν; Υπήρχαν δέντρα πολλά τότε. Υπήρχε ξυλεία άφθονη. Τα χέρια έλειπαν; Ή μήπως φοβήθηκαν ότι τα κλαδιά μου δεν θα άντεχαν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου