μέσα στο στήθος σου και να κρατάς το ίσο
αυτός ο κόσμος ήταν πάντα δανεικός
και όλο βιάζεσαι να τον γυρίσεις πίσω
Σε βασανίζει της ανάγκης το σκυλί
που αλυχτάει κάθε βράδυ στο κρεβάτι
μα 'χει πετάξει της αγάπης το πουλί
κι απελπισμένα ψάχνεις άλλη φρεναπάτη
Με μαύρα δόντια τρώει ο χρόνος τα κορμιά
και δεν στεριώνεις πουθενά δεν σου ταιριάζει
στη νύχτα έγκλειστος, κελί στην ερημιά
φόβος συνένοχος να φεύγεις σε διατάζει
Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω δέρμα φονικά να με χαϊδεύεις
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις αφού εσύ δεν τα πιστεύεις
Να σε ρουφάει άδειες νύχτες το στενό
το δωμάτιό σου, να διπλώνεσαι στα δύο
το πάτωμά σου ξεδοντιάρικο κενό
και το ταβάνι σου μιας μέγαιρας αιδοίο
Να έχεις ντύσει την αγάπη κουρελή
με τα κουρέλια από τις πρώτες σου τις ήττες
και να πληρώνεις για ένα βρώμικο φιλί
όπως πληρώνουνε τα θύματα οι θήτες
Σκύλα και Χάρυβδη το στόμα σου μαζί
και το κορμί σου ένα πήλινο δοχείο
να ζει κανείς, αναρωτιέσαι, να μη ζει
κι όλο χαϊδεύεις ένα αόρατο κρανίο
Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω δέρμα φονικά να με χαϊδεύεις
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις αφού εσύ δεν τα πιστεύεις
Αν είν' καμένα τα όνειρά σου από καιρό
κι αν στα σκουπίδια σου σαπίζουν αναμνήσεις
εγώ θα παίξω ένα παιχνίδι καθαρό
και θα σου πω να μην ξαναγυρίσεις
Φύγε λοιπόν μη με αγγίζεις δεν μπορώ
δεν έχω χρόνο μια ζωή να σε γυρεύω
κι αυτά τα λόγια που διψούσα σαν νερό
μη μου τα πεις είναι αργά δεν τα πιστεύω
© Ιω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου