Τρίτη, Μαΐου 12, 2009

The Silence

The more I write, the more the silence seems to be eating away at me
C. K. Williams

My room is whitewashed,
as white as a rural station house
and just as silent;
whiter than chicken bones
bleaching in the moonlight,
pure garbage,
and just silent.
There is a white statue behind me
and white plants
growing like obscene virgins,
pushing out their rubbery tongues
but saying nothing.

My hair is the one dark.
It has been burnt in the white fire
and is just a char.
My beads too are black
twenty eyes heaven up
from the volcano,
quite contorted.

I am filling the room
with the words from my pen.
Words leak out of it like a miscarriage.
I am zinging words out into the air
and they come back like squash balls.
Yet there is silence.
Always silence.
Like an enormous baby mouth.

The silence is death.
It comes each day with its shock
to sit on my shoulder, a white bird,
and peck at the black eyes
and the vibrating red muscle
of my mouth.

Anne Sexton

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μετάφραση

Ιω είπε...

Η ΣΙΩΠΗ
Όσο πιο πολύ γράφω, τόσο η σιωπή μοιάζει να με καταβροχθίζει.
C. K. Williams

Το δωμάτιό μου είναι ασπρισμένο,
άσπρο σαν τον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού
κι άλλο τόσο σιωπηλό.
λευκότερο απ' τα κόκαλα της κότας
που λευκαίνουν στη σελήνη,
άσπιλα σκουπίδια,
κι άλλο τόσο σιωπηλό.
Υπάρχει ένα άσπρο άγαλμα πίσω μου
κι άσπρα φυτά
που θεριεύουν σα χυδαίες παρθένες
βγάζουν τις λαστιχένιες γλώσσες τους
αλλά δεν λένε τίποτα.

Τα μαλλιά μου είναι το μόνο σκούρο.
Κάηκαν στην άσπρη τη φωτιά
κι είναι κάρβουνο μόνο.
Οι χάντρες που φορώ είναι κι αυτές μαύρες
είκοσι μάτια ανασυρμένα
απ' το υφαίστειο
σε τέλεια σύσπαση.

Γιοίζω το δωμάτιο
με λέξεις απ' την πένα μου.
Απ' αυτήν στάζουν οι λέξεις σαν αποβολή.
Εκσφεντονίζω λέξεις στον αέρα
κι επιστρέφουν σα μπαλιές σ' επιφάνεια σκληρή
Κι όμως υπάρχει σιωπή.
Πάντα σιωπή.
Σαν ένα πελώριο στόμα βρέφους.

Η σιωπή είναι ο θάνατος.
Έρχεται κάθε μέρα με τον καταπέλτη του
να κάτσει στον ώμο μου, ένα άσπρο πουλί,
να τσιμπολογάει τα μαύρα μάτια
και τον παλλόμενο ερυθρό μυώνα
του στόματός μου.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ