Σάββατο, Μαΐου 30, 2009

Δεσμός

Στον ύπνο μου ακούω τη φωνή σου
Κι η τρέλα παίρνει σχήμα και πνοή
Γυναίκα είναι που 'χει τη μορφή σου
Στο σώμα μου τεντώνεται γυμνή

Ότι έζησα μαζί σου με πονάει
Με κυνηγάει σαν όνειρο κακό
Η σκέψη σου το δέρμα μου τρυπάει
Και μπαίνει μέσα μου σκληρό ναρκωτικό

Δεν κόβεται ο δεσμός που μας ενώνει
Χαθήκαμε σε γη και ουρανό
Η απόσταση τη φλόγα δυναμώνει
Και σαν κλαράκι καίγομαι ξερό

Προσπάθησα στ' αλήθεια να σε κόψω
Βραδιές που η στέρηση γινόταν ουρλιαχτό
Με σώμα και ψυχή να σε προδώσω
Και σ' άλλες παραισθήσεις να καώ

Ότι έζησα μαζί σου με πονάει
Με κυνηγάει σαν χίμαιρα τρελή
Η σκέψη σου τη φλέβα μου τρυπάει
και μπαίνει μέσα μου μια θάλασσα καυτή

Δεν κόβεται ο δεσμός που μας ενώνει
Χαθήκαμε σε γη και ουρανό
Η απόσταση τη φλόγα δυναμώνει
Και σαν κλαράκι καίγομαι ξερό

© Ιω

Αφιερωμένο στην Π.

Τρίτη, Μαΐου 26, 2009

Χαπάκι


Τα πόδια της σκουπίζει στο χαλάκι βιαστικά

κλειδώνει και αφήνει στο τραπέζι τα κλειδιά

Ανάβει θερμοσίφωνα, το μάτι της κουζίνας

Τραβάει να μη φαίνεται την άκρη της κουρτίνας


Ανοίγει το ραδιόφωνο, ανοίγει την TV

Και βγάζει απ’ το ψυγείο της το χθεσινό φαί

Μπροστά στην τηλεόραση σε καναπέ για δύο

Γελάει και κλαίει απέναντι στο βραδινό δελτίο


Ξεπλένει στο σαπούνι της ιδρώτα και φιλιά

στο σαμπουάν που υπόσχεται υπέροχα μαλλιά

Ξαπλώνει στο κρεβάτι της και κάτω από το στρώμα

Στοιβάζει ότι χάθηκε και ότι δεν ήρθε ακόμα


Αφήνει το βιβλίο της στο πάτωμα ανοικτό

Τραβάει με τα γόνατα το άσπρο νυχτικό

Κοιτάζει το ρολόι της, ανοίγει το συρτάρι

Και πίνει το χαπάκι της ο ύπνος να την πάρει


Τα μάτια της πριν κλείσουνε και σβήσουν οι αισθήσεις

μες στο μυαλό της τρέχουνε οι ίδιες παραισθήσεις

Νομίζει πως θα σμίξουνε πάτωμα και ταβάνι

Σηκώνει τα χεράκια της, δεν θέλει να πεθάνει

Νομίζει πως θα σμίξουνε οι τοίχοι στο κορμί της

Κι απλώνει τα χεράκια της μ’ όλη τη δύναμή της


© Ιω

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2009

Πατρίδα μου

Στήνει χορό η σκέψη
και πως να τ΄αποτρέψει
το παράνομο
Αυτό που όταν βραδιάζει
σαν το καράβι μοιάζει
δίχως άνεμο

Στο όνειρο δεν σε βρίσκω
δεν παίρνω τέτοιο ρίσκο
δεν χαρίζομαι
Και όσα μου 'χεις δώσει
μισή μου μοιάζουν δόση
σου το ορκίζομαι

Με έχεις σημαδέψει
σώμα, ψυχή και σκέψη
αχ, πατρίδα μου
Μα ό,τι κι αν μου τάζεις
στο δρόμο το αλλάζεις
ηλιαχτίδα μου

Σαν το ζητιάνο μοιάζω
σε μια γωνιά κουρνιάζω
δίχως χρήματα
Σε ποιο όνειρό σου να 'ρθω
τρων' της ψυχής το βράχο
άγρια κύματα

Πέφτει η ζωή σε κώμα
κι εγώ γυρεύω χρώμα
να ονειρεύομαι
Στο κάτασπρο πανί σου
ξεχνάω τη χολή σου
και μαγεύομαι

© Ιω

Τρίτη, Μαΐου 12, 2009

The Silence

The more I write, the more the silence seems to be eating away at me
C. K. Williams

My room is whitewashed,
as white as a rural station house
and just as silent;
whiter than chicken bones
bleaching in the moonlight,
pure garbage,
and just silent.
There is a white statue behind me
and white plants
growing like obscene virgins,
pushing out their rubbery tongues
but saying nothing.

My hair is the one dark.
It has been burnt in the white fire
and is just a char.
My beads too are black
twenty eyes heaven up
from the volcano,
quite contorted.

I am filling the room
with the words from my pen.
Words leak out of it like a miscarriage.
I am zinging words out into the air
and they come back like squash balls.
Yet there is silence.
Always silence.
Like an enormous baby mouth.

The silence is death.
It comes each day with its shock
to sit on my shoulder, a white bird,
and peck at the black eyes
and the vibrating red muscle
of my mouth.

Anne Sexton

Δευτέρα, Μαΐου 11, 2009

Το νούμερο

Το ξέρεις πόσο η σιωπή σου με σκοτώνει
κι ας κινδυνεύει η ζωή μου όταν με θες
είναι ο χρόνος μακριά σου που πληγώνει
είναι οι νύχτες μου απέραντες και υγρές

Έλα να παίξουμε ξανά το νούμερό μας
δέσε τα μάτια σου και πέτα τα μαχαίρια
κι εγώ στον τοίχο θα γελάω στο κοινό μας
με βλέμμα σίγουρο και απλωμένα χέρια

Έλα να μπεις ξανά μεσ' στο όνειρό μου
όπως γυρνάει ο δολοφόνος κάποιο βράδυ
να ακονίσεις τα στιλέτα σου μωρό μου
σάρκα ζεστή θα σου χαρίσω για σημάδι

Έλα να παίξουμε ξανά το νούμερό μας
δέσε τα μάτια σου και πέτα τα μαχαίρια
κι εγώ στον τοίχο θα γελάω στο κοινό μας
με βλέμμα σίγουρο και απλωμένα χέρια

© Ιω

Εδώ το νούμερο

Πέμπτη, Μαΐου 07, 2009

Έχεις μια θέση στο σκοτάδι

Η πόλη βουλιάζει μεσ' στο μπετόν
ένα ραδιόφωνο στη διαπασών
ουρλιάζει
Ο χρόνος κυλάει, αίμα ζεστό
και η ζωή ένα ψέμα μικρό
γελάει

Έχεις μια θέση στο σκοτάδι
και στο κορμί μου μια γωνιά
κλείνω τις πόρτες μου το βράδυ
και δίνομαι στην παγωνιά

Η νύχτα γυρεύει μια συντροφιά
στα φώτα των δρόμων η μοναξιά
χορεύει
Σε έχω διαλέξει να σ' αγαπώ
και τέτοιες νύχτες θέλω να σου πω
μια λέξη

Έχεις μια θέση στο σκοτάδι
και στο κορμί μου μια γωνιά
κλείνω τις πόρτες μου το βράδυ
και δίνομαι στην παγωνιά

© Ιω