Σάββατο, Ιουλίου 16, 2005

Ήσυχα μεσημέρια

Τα ήσυχα μεσημέρια
βιώνεις την ένταση της σιωπής
Όπως ένα τραγούδι
που γεννιέται απ’ το τίποτα
Όπως οι λέξεις
που σχηματίζονται πρώτα στο μυαλό σου με χρώματα
Η συννεφιά υπογραμμίζει
την ύπαρξη του ήλιου
Μια υποψία χαμόγελο
σε ξενυχτισμένο πρόσωπο
Κι αυτή η λύσσα για ένα τσιγάρο
ενάντια στο άδειο στομάχι
Αχ, οι ανάγκες κι οι επιθυμίες σου
Άλλοτε όνειρα και άλλοτε εφιάλτες
που ταράζουν τον ύπνο σου
Ας μην ήξερες τίποτα
Κι ας μην είχες νιώσει
αυτή τη δύναμη μέσα σου
Έτσι τυφλό από πόθους και πόνους
το ένστικτό σου αλάνθαστο
θα σε οδηγούσε
στο δρόμο της δικής σου αναζήτησης
Μια αναζήτηση δίχως τέλος
Η αίσθηση της αφής
θα σου κάνει γνωστά τα σχήματα και τις αιχμές τους
Να εμπιστεύεσαι τα χέρια σου
περισσότερο απ’ τα μάτια σου
που τα δελεάζουν τα φώτα και τα χρώματα

5 σχόλια:

eryx-t είπε...

Υπέροχο. Πολύ μου αρέσει.

Κάθε αίσθηση μπορεί να αυτοσχεδιάσει το θεό με τη μουσική της. Μα ότι με την αφή έχεις, είναι πιο ... απτό. Μέχρι να την βιώσεις σαν τύφλωση.

Δίχως πόνους και πόθους πάλι δε θα επιβίωνες για πολύ. Ούτε καν στο μυαλό κάποιου.

(Τί έγινε, ο κύριος Χριστιανόπουλος δεν είχε τσιγάρα;)

Ιω είπε...

Ούτε καν στο δικό μου μυαλό.

Δεν είχε δυστυχώς (που το θυμήθηκες!). Είχε όμως το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Βέβαια δεν τ’ απόλαυσα τόσο. Άλλο να στα προσφέρει ένας κύριος και άλλο να τα παίρνεις απ’ τον ψιλικατζή.

ornio είπε...

Ιω, εύχομαι κι άλλα "ήσυχα μεσημέρια", που ξέρω ότι τα έχεις αφού γράφεις ποιήματα. Πιστεύω όμως,απ’ τα λίγα που γνωρίζω από ποίηση, πως μπορείς να έχεις ενστικτώδη επαφή με τα πράγματα και προσωπική ματιά και συγχρόνως να «ξέρεις» με όποια έννοια κι αν του δίνεις. Ακόμα περισσότερο νομίζω ότι το να ξέρεις βοηθάει κι όχι μόνο ,αλλά είναι απαραίτητο. Μη το εξορκίζεις λοιπόν, αλλά κάνε χρήση.

Ιω είπε...

Ωκεανός η γνώση, και πνίγομαι. Αρπάζομαι απ’ την άγνοια για να σωθώ.

0comments είπε...

Ωραία!