Άγρια όνειρα με τρέφουνε τις νύχτες
για κάποια ανομολόγητη φυγή
μέσα στο θόρυβο χιλιάδων ΙΧ
και μες των τροχονόμων τις σφυρίχτρες
Θέλω να φύγω μακριά
μια νύχτα μ’ ένα πλοίο
να μη γυρίζω σαν σκιά
στης πόλης το σφαγείο
Πόθοι ανεκπλήρωτοι στοιχειώνουν το κορμί μου
γι’ αυτό να με αγγίξεις δεν μπορείς
δεν είναι ούτε αργά ούτε νωρίς
μόνο που άλλα ψάχνει η ψυχή μου
Θέλω να φύγω μακριά
μια νύχτα μ’ ένα πλοίο
να μη γυρίζω σαν σκιά
στης πόλης το σφαγείο
© Ιω
4 σχόλια:
Πιό καλό το μπλέ χρώμα.
Ο προτελευταίος στοίχος:
"δεν είναι ούτε αργά ούτε νωρίς"
είναι τελείως ξένος με το όλο ύφος.
Η έκφραση ούτε….. ούτε…… χαλάει όλη την ροή του στίχου.
Να την αποφεύγεις.
Αν αυτές είναι προσωπικές σου σκέψεις και όχι γενική ποιητική αφήγηση τότε φοβάμαι ότι απαξιώνεις τον εαυτό σου παγιδευμένη σε μια ανείπωτη μοιρολατρία η οποία δεν θα σε βγάλει πουθενά.
Τη ζωή την κατευθύνουμε εμείς και εμείς τη διαλέγουμε. Αόρατοι εχθροί δεν υπάρχουν. Μόνο η δύναμη της θέλησή μας.
Καλή προσπάθεια όπως και αρκετές από τις προηγούμενες.
Πρέπει να "το ψάξεις" αρκετά ακόμη...
Αξίζει όμως τον κόπο...
Επιτέλους επιτυγχάνεται ο σκοπός αυτού του blog! Δωρεάν ψυχανάλυση!
Εμένα μου αρέσει ειδικά αυτός ο στίχος "δεν είναι ούτε αργά ούτε νωρίς". Γιατί αντιστέκεται στη ροή του λόγου όπως η ομιλούσα αντιστέκεται στο άγγιγμα κι έτσι "αναπαριστά" με έναν "ανάγλυφο" τρόπο αυτή την άρνηση. Όπως μ'αρέσει και η ομοιοκαταληξία "φυγή" - "ΙΧ"!
Νομίζω είναι όλο έτσι οριακό: τραγουδάει και αντιστέκεται, ομορφαίνει και ασχημαίνει, καλεί και αρνείται, είναι μπανάλ και ανορθόδοξο.
Δημοσίευση σχολίου