Τρίτη, Ιουνίου 28, 2005

Η μάσκα

Τώρα ας βγάλω τη μάσκα μου
Τώρα που είμαι μόνη
Τώρα που ακόμα κι ο εαυτός μου
μ’ έχει εγκαταλείψει
Ας βγάλω τη μάσκα
κι ας ντυθώ την ερημιά της ύπαρξής μου
Πόσο αυτή η μάσκα με βαραίνει
Πόσο πνίγει την ανάσα μου
Σκαλίζει ψέματα στο πρόσωπό μου
Φορτώνει στο κορμί μου ξένες κινήσεις

Τώρα ας βγάλω αυτή τη μάσκα
κι ας ντυθώ την αλήθεια
της γλυκιάς ανυπαρξίας μου

Κυριακή, Ιουνίου 26, 2005

Δεν γνωρίζω τίποτα

Δεν γνωρίζω τίποτα
Παρά μόνο ό,τι βλέπω κι ακούω
Δεν σπούδασα μια τέχνη
Ούτε κατέκτησα την τεχνική της αναζήτησης
Πήρα ό,τι μου δόθηκε
Κι απ’ αυτό ίσως πιο λίγο
Περπάτησα δρόμους γνώριμους
Δεν ανέβηκα πολλά σκαλιά
Φοβήθηκα με ό,τι φοβίζει τους πολλούς
Κι έκλαψα με ό,τι συνήθως κλαίνε
Αγάπησα το κορμί μου
Και δόθηκα ελεύθερη όπως ήμουν
Μα αυτό μου το αμφισβήτησαν
Χείλη αγαπημένα κι απόμακρα
Έφτασα να αναρωτιέμαι ποια είμαι...

Δεν γνωρίζω τίποτα
Παρά μόνο ό,τι βλέπω κι ακούω
Κοιτάζω στον καθρέφτη
Τα μαλλιά μου βαμμένα
Το πρόσωπό μου επίσης
Κάτω από τη μάσκα της γυναίκας
Αναρωτιέμαι αν στ’ αλήθεια υπάρχω

Σάββατο, Ιουνίου 25, 2005

Έξαψη

Οχετός
ο λαιμός αυτής της πόλης
στην ψυχή μου
έχω τον θρήνο της πόρνης
έξαψη
πληγώνει το αισθητήριο
το κορμί μου
αποτελεί κριτήριο
οι σκέψεις
νεκρές, περάσαν τα όρια
το βράδυ τις καίω
σε κρεματόρια

Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2005

Κι αν τελειώσει ο κόσμος

Κι αν τελειώσει ο κόσμος κάποιο βράδυ
Το πρωί ξανά θα αναστηθεί
Βρίσκει η ψυχή μες το σκοτάδι
Τρόπους για να αντέξει τη ζωή

Κι αν αέρας παίρνει τη ζωή σου
Αέρας πάλι πίσω στη γυρνά
Μόνο μην ξεχνάς στην προσευχή σου
Να λες ευχαριστώ και στα πουλιά


η έμπνευση εδώ

Ας είχα μόνο

Ας είχα μόνο μια ανάμνηση
σαν χάδι, έτσι να με διεγείρει
γλυκά
Μικρό αγόρι, δίχως γνώση
-που επάνω μου θα γείρει
απαλά-
για να θηλάσει από το στήθος μου
την άρνηση,
και να με σώσει

Τρίτη, Ιουνίου 21, 2005

Ελευθερία (II)

Μικρό σκουπιδάκι
στο μάτι ενός γίγαντα
Στα βλέφαρα της γης
Φωνάζω ελευθερία

Σε κοπάδι πουλιών
ένας γλάρος παράξενος
Στα ποτάμια της γης
φωνάζω ελευθερία

Ληστεύω τον ήλιο
και τα χρώματα ντύνομαι
Στο λευκό των στιγμών
τραγουδώ ελευθερία

Το κορμί μου πονά
στα σημάδια του έρωτα
Στο κρασί των φιλιών
λαχταρώ ελευθερία

Τα άλογα τρέχουν
λευκά, μέσα στις φλέβες μου
Κοντά στον παράδεισο
λαχταρώ ελευθερία


(Για την Ανθή που το προηγούμενο post της φάνηκε μεγαλούτσικο)

Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2005

Ελευθερία

Είναι αυτή η στιγμή
Όλα γυρίζουν τόσο γρήγορα
Ζαλίζομαι στο φως
και αφήνομαι στο στροβίλισμα της μέρας
Ακολουθώ το σκοτάδι
που με οδηγεί
στον παράδεισο της νύχτας
Νιώθω μικρό σκουπιδάκι
που πετάει στον άνεμο
και χάνεται
στο μάτι κάποιου γίγαντα κόσμου

Στα βλέφαρα της γης
μια κουκίδα ελευθερίας
πασχίζει να ξεφύγει
προς τον ουρανό
Μπαίνω στο κοπάδι των πουλιών
που ταξιδεύουν
ακολουθόντας τη λάμψη του ήλιου
Ύστερα μπερδεύομαι
με τα άσπρα άλογα που αφηνιάζουν
στη σκέψη μου
Χωρίς χαλινάρι
Ελεύθεροι κύκνοι που κολυμπούν
στα μυστήρια μιας διάφανης λίμνης
Κάθε νούφαρο
ψιθυρίζει στα αυτιά μου
τον πόθο του

Ελευθερία
Ελευθερία στα βουνά της σελήνης
Ελευθερία στα ποτάμια του σύμπαντος
Ελευθερία στους πυρωμένους κρατήρες
της σκέψης μου
Ελευθερία, μητέρα
που με γέννησες για να σε θρέψω

Μαθαίνω να πετώ τώρα
με τα όνειρα
που καρφώνουν φτερούγες στου ώμους μου
θέλω να ζήσω τη στιγμή μου
Να φυλακίσω το χρόνο
στο αίμα μου
Ταλαντεύεται το κορμί μου
και τα χέρια μου ορθάνοιχτα
αγκαλιάζουν ολάνθιστους κήπους
Λεμονιές και αγριολούλουδα
και χιλιάδες ζουζούνια
που τραγουδάνε στη γλώσσα μου

Λαχταρώ τη βροχή και τον ήλιο
Το φως και το σκοτάδι
Είμαι ο κόσμος, η γη, το σύμπαν
Η ανθρωπότητα ολόκληρη
Είμαι το χώμα
Το έδαφος που διψάει για νερό
Στο κορμί μου φυτρώνουν δέντρα
και οι καρποί τους χορταίνουν
τα βρέφη της άνοιξης
Χάνομαι μέσα σε κορμούς
και φυλλωσιές
Μέσα σε κλήματα
που τα τρυγούν εργατικές μέλισσες
Το αίμα μου κρασί
που μεθάει τα αγγελούδια
κι αυτά τραγουδούν
την ελευθερία των συνειρμών μου

Είμαι η φύση ολόκληρη
Οι ρίζες μου στη γη
Τα κλαδιά μου στον ουρανό
τρυπούν τα σύννεφα
κι αγγίζουν τον παράδεισο

Τρίτη, Ιουνίου 14, 2005

Έμπνευση

Όλη τη νύχτα τη ζητούσε απελπισμένα
Έλα της έλεγε και την παρακαλούσε
Σε ένα γραφείο με τα χέρια σταυρωμένα
Τα ανοιγμένα του τετράδια κοιτούσε

Μα δεν εφάνηκε η άσπλαχνη ερωμένη
Σε άλλες κάμαρες θα ερωτοτροπούσε
Έτσι αναγκάστηκε κοινός θνητός να μένει
Αυτός που την ποίηση βαθιά αγαπούσε

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2005

Ζευγάρια χρόνων

Το καλοκαίρι βγαίνουν στα μπαλκόνια
Με καρτερία κοιτούν τον ουρανό
Εικάζουν της επομένης τον καιρό
Και νοσταλγούν τα περασμένα χρόνια

Τη νύχτα, πέφτει η δροσιά στις γλάστρες
Ίδια φυτά κι αυτοί, χωρίς μια λέξη
Βουλιάζουν στη ζωή που ΄χουν διαλέξει
Καπνίζουν και κοιτάζουνε τις καύτρες

Κάποτε ο έρωτας, η συνουσία
Ρωτούν τον εαυτό τους, ποιο το λάθος
Κορμιά γνωστά, που ζήσανε το πάθος
Έχουνε χάσει τώρα την ουσία

Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2005

Σ΄αυτό το σπίτι

Σ΄αυτό το σπίτι
άρχισαν οι τοίχοι να ανασαίνουν
του έδωσα ζωή;
ή μου πήρε;

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2005

Δεν είναι κανένας

Το όνειρο αποσυντίθεται
Βρωμάει, σαπίζει
Απογυμνώνεται

Γλιστράει η ελπίδα
Σαν ψάρι σπαρταράει
Σαν λύκος κλαίει παράφορα

Πονάει η ψυχή
Το μυαλό πριονίζεται
Σαν χάρτινος μίσχος
Στα δύο χωρίζεται

Δεν είναι κανένας
Να νιώσει την κόλαση
Να πάρει το βάρος
Για λίγο απ΄ τη σκέψη σου

Ανοίγεις την πόρτα
Κι αυτή κλείνει ξανά
Με έναν κρότο
Που η ψυχή σου τον τρέμει

Κυριακή, Ιουνίου 05, 2005

Παλεύω το σκοτάδι

Παλεύω το σκοτάδι
με τις αχτίδες του ήλιου
μα πάντα τα νυχτοπούλια με μαγεύουν

Ντύνομαι το γιασεμί
τον κισσό και το τριαντάφυλλο
Άρωμά μου φορώ τον αέρα της επαρχίας

Την ώρα αυτή
που ούτε νύχτα, ούτε μέρα
Το δειλινό που ελευθερώνει αρώματα και ήχους
φυλακίζει το φως μες στην πανσέληνο

Θέλω τώρα να κλάψω
για όλα αυτά που μου κρύβει η μέρα
Που προσπαθώ να συμβαδίσω
με την πορεία του ήλιου

Τώρα σβήνω τα φώτα
και κλειδώνω τις πόρτες
Το σπίτι μοιάζει έρημο
και κρατά μακριά την φλυαρία των ανθρώπων

Παλεύω το σκοτάδι
με τις αχτίδες του ήλιου
μα πάντα τα νυχτοπούλια με μαγεύουν