Τρίτη, Δεκεμβρίου 20, 2005

Ο μικρός Θανάσης και η αθανασία

- Μαμά τα φίδια δαγκώνουν;
- Ναι. Μερικά έχουν δηλητήριο στα δόντια τους κι αν σε δαγκώσουν μπορεί να πεθάνεις.
- Κι αν πεθάνω που θα πάω;
- Στον ουρανό.
- Και μόνος μου θα είμαι εκεί;
- Θα είσαι με τον θεούλη.
- Και δεν θα μπορώ να γυρίσω;
- Όχι, όποιος πεθαίνει δεν ξαναγυρίζει.
- Τι λες! Εμένα θα με φέρει ο Άγιος Βασίλης!

(Στιχομυθία μεταξύ του τρίχρονου Θανάση και της μαμάς του)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 09, 2005

Καινούργια ζωή

Μια καινούργια ζωή που θα βρω
Ποιος πουλάει, ποιος χαρίζει, ποιος δίνει
Ποιος κρατάει το μυστικό
Που στα κύτταρα ενέργεια δίνει

Μια ζωή να καεί στη φωτιά
Κι απ’ τις στάχτες καινούργια να κάνει
Είναι βλέπεις του ανθρώπου δουλειά
Να ζητάει αυτό που δεν φτάνει

Σαν παλιά μηχανή στη γωνιά
Σαν παλιό σκουριασμένο γρανάζι
Πόσο θέλει η ψυχή δυνατά
Να πατήσει και πάλι το γκάζι

Μια ζωή να καεί στη φωτιά
Κι απ’ τις στάχτες καινούργια να κάνει
Είναι βλέπεις του ανθρώπου δουλειά
Να ζητάει αυτό που δεν φτάνει

Μια καινούργια ζωή κι άλλη μια
Να χωρέσει αμέτρητα λάθη
Και μια τρίτη παρηγοριά
Για να ζήσω αυτά που ‘χω μάθει

© Ιω

Σάββατο, Νοεμβρίου 19, 2005

Ελεύθερη

Ο χρόνος γλύφει τις πληγές μου
Η μέρα μου χαμογελά
Κάνω τραγούδι τις κραυγές μου
Και μουσική τη μοναξιά

Τη νύχτα τρέφω τα όνειρά μου
Μεθώ αγγέλους με φιλιά
Και το πρωί γελά η καρδιά μου
Που 'χει τον ήλιο συντροφιά

Κρατώ φεγγάρια στο μυαλό μου
Νύχτες που λούζομαι στο φως
Ώρες που μες στον πυρετό μου
Με έχει αγγίξει ο θεός

Έχω κερδίσει την ψυχή μου
Και το κορμί έχει φτερά
Βάζω φωτιά στη φυλακή μου
Είμαι ελεύθερη ξανά

© Ιω

(Αρχή του παραμυθιού, καλημέρα σας)

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005

Ζωή στο νοίκι

Ζωή στο νοίκι
κι ούτε μια νίκη
δεν κερδίσαμε

Και την αγάπη
σαν μια απάτη
την εζήσαμε

Κι αυτό το βράδυ
που όλα σκοτάδι
τι κρατήσαμε;

Μόν’ ένα δάκρυ
σε κάποια άκρη
που το κρύψαμε

Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2005

Ένα κορμί πατρίδα

Καμένη γη
Και ποιος να σταθεί
Έτσι να με κοιτάξει
Τα όμορφα δάση
Να τα σώσει η αγάπη
Τώρα δεν μπορεί

Ήλιος καυτός
Με τρυπάει το φως
Και με λιγοστεύει
Το νερό στερεύει
Απ’ τις πηγές που ήπιες
Και ξεδίψασες

Ένα κορμί πατρίδα
Με όπλα που δεν είδα
Το ξεγύμνωσες
Και όση γη κι αν είχα
Με δόντια και με νύχια
Την ερήμωσες

Μαύρη βροχή
Πώς να δροσιστεί
Η πικρή καρδιά μου
Τα φτωχά παιδιά μου
Πώς να τ’ αναστήσω
Χωρίς αναπνοή

Και ο ουρανός
Θόλος σκοτεινός
Που με συννεφιάζει
Στην ψυχή μου στάζει
Δάκρια χρυσά αγγέλων
Που ξεψύχησαν

© Ιω

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 28, 2005

Ξέρω

Ξέρω θα σπάσω τα φτερά μου σε τοίχους γυάλινους
Αν ζω και φτιάχνω στ’ όνειρά μου βίους παράλληλους
Ξέρω ο χρόνος θα με κλέβει και δεν θα πιάνεται
Αν η ματιά μου όλο γυρεύει ψηλά να χάνεται

Ξέρω ποτέ μου δεν θα βρω γαλήνη
Αν στων ονείρων μου χαθώ τη δίνη
Μα η ψυχή φτιάχνει φτερά και ελπίδες
Και το κορμί μου δε χωρά αλυσίδες

Ξέρω θα χάσω τη φωνή μου σε ουράνια σώματα
Αν σ’ άλλα πλάτη η ψυχή μου γυρεύει χρώματα
Ξέρω δεν θα ‘χω ποτέ σπίτι, φίλους κι ονόματα
Αν στου ουρανού τον σταλακτίτη νοικιάζω δώματα

Ξέρω ποτέ μου δεν θα βρω γαλήνη
Αν στων ονείρων μου χαθώ τη δίνη
Μα η ψυχή φτιάχνει φτερά και ελπίδες
Και το κορμί μου δε χωρά αλυσίδες

© Ιω

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 24, 2005

Λαγνεία

Λαγνεία μητέρα των παθών
Θρονιασμένη σε στομάχια οκλαδόν
Ασπάζομαι το θαλερό σου βλέμμα
Μεταίχμιο στην αλήθεια και το ψέμα

Λαγνεία μητέρα των παθών
Σε χείλη άγουρα αχόρταγων παιδιών
Σε βλέφαρα που στάζουν μαύρο μέλι
Της σάρκας άγριο να χορέψω τσιφτετέλι

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

Σκοτάδι

Αχ αυτό της ψυχής το τόσο σκοτάδι
Ένα φως λες ανάβει μα πάλι γυρίζει το βράδυ
Ένα χέρι σ’ αγγίζει και μοιάζει αλήθεια
Μα μετά σε συνθλίβει, σου σπάζει τα δάχτυλα
Αχ αυτό της ψυχής το αιώνιο σκοτάδι
Μια όλο ελπίδες ματιά και λες θα φύγει το βράδυ
Μα γυρνά πιο βαθύ, πιο πυκνό το σκοτάδι

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2005

Παράσταση

Υπάρχουνε λεξούλες
Που ανοίγουν τρυφερά
Όταν της νύχτας πέσει
Η διάφανη δροσιά

Με βρίσκουν στο σκοτάδι
Και με πολιορκούν
Γυρεύουν κάποιον πόρο
Στο σώμα μου να μπουν

Τις κρύβω μες στο μαύρο
Άλλος να μη τις δει
Μ’ αυτές ανάβουν φώτα
Και βγαίνουν στη σκηνή

Ακούγονται γελάκια
Ψίθυροι, αναπνοές
Και κάτω η πλατεία
Γεμίζει θεατές

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2005

Η φυλακή μου...

Είμαι φυλακισμένη
σε στρώματα ομίχλης
πιασμένη στο δίχτυ
μιας τεράστιας αράχνης
που αδηφάγα όρνεα
μου κατασπαράζουν τα σωθικά
και την άλλη μέρα
να τα πάλι καινούργια!

αγρίμια βυσσοδομούν
στο κεφάλι μου
και χιλιάδες έντομα
σκυλεύουν την ψυχή μου
αμείλικτο σαράκι
μου κατατρώει τη σάρκα
σφυριά και πριόνια
κομματιάζουν τα μέλη μου
και σιχαμερά ερπετά
ρουφούν το μεδούλι
απ’ τα οστά μου

το δέρμα μου καίγεται
σαπίλα κι αποσύνθεση
μυρίζει το κορμί μου
οι νεκροί λυτρωμένοι
χλευάζουν τις χειροπέδες μου

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2005

Το κορμι μου...

Το κορμί μου γεμάτο τρύπες
Το αίμα μου τρέχει διάφανο
Χιλιάδες ζωύφια θορυβούν στ’ αυτιά μου
Στο κεφάλι μου κατοικούν λογιών λογιών γλάροι
Τα μαλλιά μου είναι δέντρα που ριζώνουν στη γη
Στα μάτια μου κολυμπούν δυο μικροί καρχαρίες
Στη γλώσσα μου πάνω κοιμάται ένα σιχαμερό σκουλήκι

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 13, 2005

Κλειδαρότρυπα

Παρακολουθώ τη ζωή μου
πίσω απ’ την κάμερα
Ο φακός μεγαλώνει
ή μικραίνει τις κινήσεις μου

Με βλέπω απ’ το ματάκι
της πόρτας
Να πηγαίνω... να γυρίζω...
που; και γιατί;

Τις νύχτες κολλάω το μάτι
στην κλειδαρότρυπα
Κρυμμένη στα σεντόνια
ξαγρυπνώ τους πυρετούς μου

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2005

Όνειρο που καίει

Όταν τρελαίνεται ο νους ακούει φωνές
Φωνές που φτάνουν απ’ το βάθος της αβύσσου
Λες και παιδιά κάποιου χαμένου παραδείσου
Φωνάζουν μ’ όλες τις σπασμένες τους χορδές

Όταν τρελαίνεται η ψυχή ζητάει φτερά
Φτερά που χάρισε σε κάποιο άλλο σώμα
Κι αυτή δικάστηκε να περπατάει στο χώμα
Μα θέλει πάντα να πετάξει πιο ψηλά

Κι όταν τις νύχτες στο κρεβάτι σου ξυπνάς
Νομίζεις άκουσες κάποιο παιδί να κλαίει
Είναι το όνειρο που στην ψυχή σου καίει
Αυτό το όνειρο που ακόμα του χρωστάς

© Ιω

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 07, 2005

Στο κατώφλι

Άνοιξα την πόρτα
και κανείς δεν μπήκε
κι η ψυχή μου βγήκε
στο κατώφλι να σε βρει

Μα ήσουν χαμένος
σε χιλιάδες δρόμους
στέλνω ταχυδρόμους
να σε ψάξουν στη βροχή

Χρόνια περιμένω
κι όλο λέω θα ‘ρθει
κάποιο γκρίζο Μάρτη
ο Απρίλης για να μπει

Χρόνια που πονάνε
το κορμί μου λιώνει
κι η ζωή τελειώνει
σαν μια στείρα εποχή

Άνοιξα την πόρτα
και κανείς δεν μπήκε
κι η ψυχή μου βγήκε
στο κατώφλι να σε βρει

Μα ήσουν χαμένος
σε χιλιάδες φώτα
έκλεισα την πόρτα
στο κατώφλι μια πληγή

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005

Νεκρή φύση

Η μύγα είναι δεμένη με χρυσή κλωστή
Στο γυάλινο τραπέζι,
η σκόνη ζωγραφίζει χιλιάδες υποψίες αμαρτίας
Το φως γεννάει τη σκιά και τη σκοτώνει
Μια κρύα συσκευή σωπαίνει,
σαν μυστηριώδης απόμακρη σφίγγα
Κεχριμπαρένιος σκαραβαίος στρογγυλοκάθεται στο στρώμα μου

Τι ποθώ και δεν έχω τη δύναμη να το διεκδικήσω;

Η ντουλάπα οδηγεί στο άπειρο σκοτάδι
Το ταβάνι χαιρετίζει την αιώνια θλίψη
Στο ξύλινο πάτωμα,
η ενοχή τρίζει τα δόντια της
Η πόρτα ανοίγει στην πλάνη μου
Στη μικρή οθόνη το πρόσωπό μου συνθλίβεται
σαν πήλινο σκεύος

Τι ζητάω και δεν βγαίνω έξω στους δρόμους να το κυνηγήσω;

Μένω εδώ κρεμασμένη

Σαν πίνακας νεκρής φύσης
στον τοίχο της μικρής μου παράνοιας

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005

Θέλω να ονειρευτώ ξανά

Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Να μπω σε κήπους μυστικούς
Φτερά ν’ ανοίξω και να βρω
Καινούργια αστέρια κι ουρανούς

Θέλω σαν άνεμος να μπω
Στου ονείρου σου τις φυλλωσιές
Και στου κορμιού σου τις χορδές
Να είμαι χέρι μαγικό

Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Να βρω κρυμμένους θησαυρούς
Πανιά να ανοίξω και να βγω
Σε θάλασσες και ωκεανούς

Θέλω σαν αύρα να χυθώ
Μες στου κορμιού σου τις στοές
Και στης ψυχής σου τις ρωγμές
Να γίνω χώμα και νερό

© Ιω

Τρίτη, Αυγούστου 30, 2005

Φαινόμενα

Σιγά – σιγά θα σας αδειάσω τη γωνιά
Θα φεύγω όπως αισθάνομαι
Κομμάτι – κομμάτι ο εαυτός μου
θα ταξιδεύει σε δικές του θάλασσες
Πόρο τον πόρο το κορμί μου θα ανασαίνει
σε άλλους, ελεύθερα πλασμένους, ουρανούς
Θα φεύγω κρυφά απ’ τις γεμάτες κάμαρες
Μπροστά στα μάτια σας θα δραπετεύω
Και δεν θα παίρνετε είδηση
φτωχά μου πλάσματα,
εσείς που στα φαινόμενα, πιστοί,
υποτάσσεστε

Δευτέρα, Αυγούστου 29, 2005

Απώλεια

Μόνο να λησμονούσα
Μόνο το βαρύ φορτίο της μνήμης
κάπου να ακουμπούσα
Μόνο επετείους γεννήσεων και θανάτων
να τραβούσα από μέσα μου
Μόνο ονόματα και ημερομηνίες
να έθαβα κάτω απ’ το χώμα
Μόνο την αίσθηση της απώλειας
να έπνιγα, να στραγγάλιζα
με αποφασισμένα χέρια
















Η εμμονή της μνήμης
, Salvador Dali

Δρόμοι της νύχτας

Οι δρόμοι της νύχτας
είναι αμέτρητοι
Και η μοναξιά ελλοχεύει
Σε κάθε γωνιά
Σε κάθε στροφή

Καταφύγιο

Τρίζει το αίμα στις γυάλινες φλέβες μου
Η μόνη διέξοδος,
γυαλίζει μια λάμα στο νου μου
Αποποιούμαι το πάθος για τα
γήινα πράγματα
Πίσω στη γαλήνη της ανυπαρξίας
έχω στήσει το καταφύγιο
της παράταιρης ζωής μου

Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005

Πέρα από τα όρια

Στο λέω εγώ αλλού θα χάνομαι
Σ’ άλλες παράλληλες ζωές
Σ’ άλλα πεδία θα αισθάνομαι
Ηλεκτρισμένες διαδρομές

Χρόνος που τρέχει σ’ άλλη διάσταση
Σε μια τροχιά προσωπική
Θέλει η ψυχή να βρει ανάσταση
Και το κορμί ακροβατεί

Στο είπα εγώ αλλιώς αισθάνομαι
Σ’ άλλα κορμιά ανοίγω περιθώρια
Με έξι χορδές εντός μου χάνομαι
Σε ένα ταξίδι πέρα από τα όρια

Σαν βρέφος τώρα αναδεύομαι
Που κάποια μήτρα το πετά
Χρόνια στη γη και ονειρεύομαι
Να ‘χα στα μπράτσα μου φτερά

© Ιω

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Ερωτική συνεύρεση

Εχθές τη νύχτα, στην κάμαρά μου
το ταβάνι ερωτοτροπούσε με το πάτωμα
Κάποια στιγμή αποφάσισε να σμίξουνε
Ίσα που πρόλαβα να σηκώσω τα χέρια μου
και να το σταματήσω

Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό
να εμποδίσω μια ερωτική συνεύρεση
Εχθές όμως παιζόταν η ζωή μου!

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2005

Ένα ποίημα

Θέλεις να σου γράψω ένα ποίημα!
Αχ έλα, είναι τόσο κρίμα
Έτσι να μένουνε οι λέξεις δίχως ρίμα
Έλα να σου γράψω ένα ποίημα!

Λοιπόν θα σου σκαρώσω ένα ποίημα!
Για ανέμους που φυσάνε πρίμα
Για θάλασσες, για το γαλάζιο κύμα
Άσε με να σου γράψω ένα ποίημα!

Ή μήπως θες θλιμμένο να ‘ν το ποίημα;
Για κάποιον που δεν έκανε ένα βήμα
Για κάποιον που ‘γινε της χίμαιράς του θύμα
Πες μου, τι ψάχνεις να βρεις σ’ ένα ποίημα;

Όπως και να το θες αυτό το ποίημα
Άσε με να στο γράψω, είναι κρίμα
Να παίζω έτσι ανούσια με τη ρίμα
Χωρίς να σου ‘χω γράψει ένα ποίημα

Χάνω το χρόνο μου, κι ο χρόνος είναι χρήμα…

Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2005

Σιωπή

Σωπαίνεις
Εκεί που πρέπει να μιλήσεις
Σκέφτεσαι: γιατί;
Τι νόημα έχει κάτι να ειπωθεί

Μήπως τα λόγια είναι λύσεις
Σε τόση ερημιά
Καλύτερα σιγά μες στο κορμί σου να
πεθαίνεις

Σάββατο, Ιουλίου 16, 2005

Ήσυχα μεσημέρια

Τα ήσυχα μεσημέρια
βιώνεις την ένταση της σιωπής
Όπως ένα τραγούδι
που γεννιέται απ’ το τίποτα
Όπως οι λέξεις
που σχηματίζονται πρώτα στο μυαλό σου με χρώματα
Η συννεφιά υπογραμμίζει
την ύπαρξη του ήλιου
Μια υποψία χαμόγελο
σε ξενυχτισμένο πρόσωπο
Κι αυτή η λύσσα για ένα τσιγάρο
ενάντια στο άδειο στομάχι
Αχ, οι ανάγκες κι οι επιθυμίες σου
Άλλοτε όνειρα και άλλοτε εφιάλτες
που ταράζουν τον ύπνο σου
Ας μην ήξερες τίποτα
Κι ας μην είχες νιώσει
αυτή τη δύναμη μέσα σου
Έτσι τυφλό από πόθους και πόνους
το ένστικτό σου αλάνθαστο
θα σε οδηγούσε
στο δρόμο της δικής σου αναζήτησης
Μια αναζήτηση δίχως τέλος
Η αίσθηση της αφής
θα σου κάνει γνωστά τα σχήματα και τις αιχμές τους
Να εμπιστεύεσαι τα χέρια σου
περισσότερο απ’ τα μάτια σου
που τα δελεάζουν τα φώτα και τα χρώματα

Κυριακή, Ιουλίου 10, 2005

Άγρια όνειρα

Άγρια όνειρα με τρέφουνε τις νύχτες
για κάποια ανομολόγητη φυγή
μέσα στο θόρυβο χιλιάδων ΙΧ
και μες των τροχονόμων τις σφυρίχτρες

Θέλω να φύγω μακριά
μια νύχτα μ’ ένα πλοίο
να μη γυρίζω σαν σκιά
στης πόλης το σφαγείο

Πόθοι ανεκπλήρωτοι στοιχειώνουν το κορμί μου
γι’ αυτό να με αγγίξεις δεν μπορείς
δεν είναι ούτε αργά ούτε νωρίς
μόνο που άλλα ψάχνει η ψυχή μου

Θέλω να φύγω μακριά
μια νύχτα μ’ ένα πλοίο
να μη γυρίζω σαν σκιά
στης πόλης το σφαγείο

© Ιω

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2005

Γιατί;

Γυρίζει ο καιρός στα κλάματα
Χωρίς μια τύψη άρχισαν τα σίδερα
Λες και δεν έχει ο νους οράματα
Στο θάνατο παγίδεψε το σήμερα

Καπνός βουρκώνει άδεια βλέμματα
Που κατοικούν στης λήθης το ψιθύρισμα
Μα δεν ξεχνάει κανείς τα αίματα
Και τις κραυγές στης γης το πισωγύρισμα

Δεν χωράει η ζωή το βάρος της
Ποιος θεός, ρωτάει, την αρνήθηκε
Ερημιά και σβήνει ο φάρος της
Λες κι ο θάνατος στον κόρφο της γεννήθηκε

Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2005

Αυτές τις νύχτες

Είναι κάτι νύχτες
που ούτε έρωτα επιθυμώ,
ούτε διασκέδαση
Που το βιβλίο είναι συντροφιά κακή
Και κείνο τ’ όνειρο
που το ‘χω πάντα μαζί μου,
δε με σώζει

Αυτές τις νύχτες, ας γινότανε
να αδειάσω το μυαλό μου
στο συρτάρι μου
Εκεί να το κλειδώσω
Να κοιμηθώ έναν ύπνο βαθύ,
δίχως όνειρα
Να ξυπνήσω πρωί
σαν νεογέννητο
που πριν δεν ζούσε

Κυριακή, Ιουλίου 03, 2005

Νύχτα

Είναι μεγάλη η νύχτα
Ένα τεράστιο φίδι
που το υγρό του σώμα
στο σώμα μου τυλίγει

Και λέω θα ξεφύγω
Στον ήλιο θα δοθώ
Μα πάντα το σκοτάδι
μ’ αδράχνει απ’ το λαιμό

Αχ, είναι χρόνια τώρα
που θέλω να αναπνεύσω
Στο σώμα σου να πέσω
γλυκά να κοιμηθώ

Τρίτη, Ιουνίου 28, 2005

Η μάσκα

Τώρα ας βγάλω τη μάσκα μου
Τώρα που είμαι μόνη
Τώρα που ακόμα κι ο εαυτός μου
μ’ έχει εγκαταλείψει
Ας βγάλω τη μάσκα
κι ας ντυθώ την ερημιά της ύπαρξής μου
Πόσο αυτή η μάσκα με βαραίνει
Πόσο πνίγει την ανάσα μου
Σκαλίζει ψέματα στο πρόσωπό μου
Φορτώνει στο κορμί μου ξένες κινήσεις

Τώρα ας βγάλω αυτή τη μάσκα
κι ας ντυθώ την αλήθεια
της γλυκιάς ανυπαρξίας μου

Κυριακή, Ιουνίου 26, 2005

Δεν γνωρίζω τίποτα

Δεν γνωρίζω τίποτα
Παρά μόνο ό,τι βλέπω κι ακούω
Δεν σπούδασα μια τέχνη
Ούτε κατέκτησα την τεχνική της αναζήτησης
Πήρα ό,τι μου δόθηκε
Κι απ’ αυτό ίσως πιο λίγο
Περπάτησα δρόμους γνώριμους
Δεν ανέβηκα πολλά σκαλιά
Φοβήθηκα με ό,τι φοβίζει τους πολλούς
Κι έκλαψα με ό,τι συνήθως κλαίνε
Αγάπησα το κορμί μου
Και δόθηκα ελεύθερη όπως ήμουν
Μα αυτό μου το αμφισβήτησαν
Χείλη αγαπημένα κι απόμακρα
Έφτασα να αναρωτιέμαι ποια είμαι...

Δεν γνωρίζω τίποτα
Παρά μόνο ό,τι βλέπω κι ακούω
Κοιτάζω στον καθρέφτη
Τα μαλλιά μου βαμμένα
Το πρόσωπό μου επίσης
Κάτω από τη μάσκα της γυναίκας
Αναρωτιέμαι αν στ’ αλήθεια υπάρχω

Σάββατο, Ιουνίου 25, 2005

Έξαψη

Οχετός
ο λαιμός αυτής της πόλης
στην ψυχή μου
έχω τον θρήνο της πόρνης
έξαψη
πληγώνει το αισθητήριο
το κορμί μου
αποτελεί κριτήριο
οι σκέψεις
νεκρές, περάσαν τα όρια
το βράδυ τις καίω
σε κρεματόρια

Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2005

Κι αν τελειώσει ο κόσμος

Κι αν τελειώσει ο κόσμος κάποιο βράδυ
Το πρωί ξανά θα αναστηθεί
Βρίσκει η ψυχή μες το σκοτάδι
Τρόπους για να αντέξει τη ζωή

Κι αν αέρας παίρνει τη ζωή σου
Αέρας πάλι πίσω στη γυρνά
Μόνο μην ξεχνάς στην προσευχή σου
Να λες ευχαριστώ και στα πουλιά


η έμπνευση εδώ

Ας είχα μόνο

Ας είχα μόνο μια ανάμνηση
σαν χάδι, έτσι να με διεγείρει
γλυκά
Μικρό αγόρι, δίχως γνώση
-που επάνω μου θα γείρει
απαλά-
για να θηλάσει από το στήθος μου
την άρνηση,
και να με σώσει

Τρίτη, Ιουνίου 21, 2005

Ελευθερία (II)

Μικρό σκουπιδάκι
στο μάτι ενός γίγαντα
Στα βλέφαρα της γης
Φωνάζω ελευθερία

Σε κοπάδι πουλιών
ένας γλάρος παράξενος
Στα ποτάμια της γης
φωνάζω ελευθερία

Ληστεύω τον ήλιο
και τα χρώματα ντύνομαι
Στο λευκό των στιγμών
τραγουδώ ελευθερία

Το κορμί μου πονά
στα σημάδια του έρωτα
Στο κρασί των φιλιών
λαχταρώ ελευθερία

Τα άλογα τρέχουν
λευκά, μέσα στις φλέβες μου
Κοντά στον παράδεισο
λαχταρώ ελευθερία


(Για την Ανθή που το προηγούμενο post της φάνηκε μεγαλούτσικο)

Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2005

Ελευθερία

Είναι αυτή η στιγμή
Όλα γυρίζουν τόσο γρήγορα
Ζαλίζομαι στο φως
και αφήνομαι στο στροβίλισμα της μέρας
Ακολουθώ το σκοτάδι
που με οδηγεί
στον παράδεισο της νύχτας
Νιώθω μικρό σκουπιδάκι
που πετάει στον άνεμο
και χάνεται
στο μάτι κάποιου γίγαντα κόσμου

Στα βλέφαρα της γης
μια κουκίδα ελευθερίας
πασχίζει να ξεφύγει
προς τον ουρανό
Μπαίνω στο κοπάδι των πουλιών
που ταξιδεύουν
ακολουθόντας τη λάμψη του ήλιου
Ύστερα μπερδεύομαι
με τα άσπρα άλογα που αφηνιάζουν
στη σκέψη μου
Χωρίς χαλινάρι
Ελεύθεροι κύκνοι που κολυμπούν
στα μυστήρια μιας διάφανης λίμνης
Κάθε νούφαρο
ψιθυρίζει στα αυτιά μου
τον πόθο του

Ελευθερία
Ελευθερία στα βουνά της σελήνης
Ελευθερία στα ποτάμια του σύμπαντος
Ελευθερία στους πυρωμένους κρατήρες
της σκέψης μου
Ελευθερία, μητέρα
που με γέννησες για να σε θρέψω

Μαθαίνω να πετώ τώρα
με τα όνειρα
που καρφώνουν φτερούγες στου ώμους μου
θέλω να ζήσω τη στιγμή μου
Να φυλακίσω το χρόνο
στο αίμα μου
Ταλαντεύεται το κορμί μου
και τα χέρια μου ορθάνοιχτα
αγκαλιάζουν ολάνθιστους κήπους
Λεμονιές και αγριολούλουδα
και χιλιάδες ζουζούνια
που τραγουδάνε στη γλώσσα μου

Λαχταρώ τη βροχή και τον ήλιο
Το φως και το σκοτάδι
Είμαι ο κόσμος, η γη, το σύμπαν
Η ανθρωπότητα ολόκληρη
Είμαι το χώμα
Το έδαφος που διψάει για νερό
Στο κορμί μου φυτρώνουν δέντρα
και οι καρποί τους χορταίνουν
τα βρέφη της άνοιξης
Χάνομαι μέσα σε κορμούς
και φυλλωσιές
Μέσα σε κλήματα
που τα τρυγούν εργατικές μέλισσες
Το αίμα μου κρασί
που μεθάει τα αγγελούδια
κι αυτά τραγουδούν
την ελευθερία των συνειρμών μου

Είμαι η φύση ολόκληρη
Οι ρίζες μου στη γη
Τα κλαδιά μου στον ουρανό
τρυπούν τα σύννεφα
κι αγγίζουν τον παράδεισο

Τρίτη, Ιουνίου 14, 2005

Έμπνευση

Όλη τη νύχτα τη ζητούσε απελπισμένα
Έλα της έλεγε και την παρακαλούσε
Σε ένα γραφείο με τα χέρια σταυρωμένα
Τα ανοιγμένα του τετράδια κοιτούσε

Μα δεν εφάνηκε η άσπλαχνη ερωμένη
Σε άλλες κάμαρες θα ερωτοτροπούσε
Έτσι αναγκάστηκε κοινός θνητός να μένει
Αυτός που την ποίηση βαθιά αγαπούσε

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2005

Ζευγάρια χρόνων

Το καλοκαίρι βγαίνουν στα μπαλκόνια
Με καρτερία κοιτούν τον ουρανό
Εικάζουν της επομένης τον καιρό
Και νοσταλγούν τα περασμένα χρόνια

Τη νύχτα, πέφτει η δροσιά στις γλάστρες
Ίδια φυτά κι αυτοί, χωρίς μια λέξη
Βουλιάζουν στη ζωή που ΄χουν διαλέξει
Καπνίζουν και κοιτάζουνε τις καύτρες

Κάποτε ο έρωτας, η συνουσία
Ρωτούν τον εαυτό τους, ποιο το λάθος
Κορμιά γνωστά, που ζήσανε το πάθος
Έχουνε χάσει τώρα την ουσία

Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2005

Σ΄αυτό το σπίτι

Σ΄αυτό το σπίτι
άρχισαν οι τοίχοι να ανασαίνουν
του έδωσα ζωή;
ή μου πήρε;

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2005

Δεν είναι κανένας

Το όνειρο αποσυντίθεται
Βρωμάει, σαπίζει
Απογυμνώνεται

Γλιστράει η ελπίδα
Σαν ψάρι σπαρταράει
Σαν λύκος κλαίει παράφορα

Πονάει η ψυχή
Το μυαλό πριονίζεται
Σαν χάρτινος μίσχος
Στα δύο χωρίζεται

Δεν είναι κανένας
Να νιώσει την κόλαση
Να πάρει το βάρος
Για λίγο απ΄ τη σκέψη σου

Ανοίγεις την πόρτα
Κι αυτή κλείνει ξανά
Με έναν κρότο
Που η ψυχή σου τον τρέμει

Κυριακή, Ιουνίου 05, 2005

Παλεύω το σκοτάδι

Παλεύω το σκοτάδι
με τις αχτίδες του ήλιου
μα πάντα τα νυχτοπούλια με μαγεύουν

Ντύνομαι το γιασεμί
τον κισσό και το τριαντάφυλλο
Άρωμά μου φορώ τον αέρα της επαρχίας

Την ώρα αυτή
που ούτε νύχτα, ούτε μέρα
Το δειλινό που ελευθερώνει αρώματα και ήχους
φυλακίζει το φως μες στην πανσέληνο

Θέλω τώρα να κλάψω
για όλα αυτά που μου κρύβει η μέρα
Που προσπαθώ να συμβαδίσω
με την πορεία του ήλιου

Τώρα σβήνω τα φώτα
και κλειδώνω τις πόρτες
Το σπίτι μοιάζει έρημο
και κρατά μακριά την φλυαρία των ανθρώπων

Παλεύω το σκοτάδι
με τις αχτίδες του ήλιου
μα πάντα τα νυχτοπούλια με μαγεύουν

Κυριακή, Μαΐου 29, 2005

Προσευχή

Κάνει κρύο
Στον ουρανό
Αν περπατώ ξυπόλητη
Τα σύννεφα είναι απαλά
Χαϊδεύουν τις φτέρνες μου
Θέλω κάτι να πω
Μακάρι να είχα κάτι να φωνάξω
Μια σκέψη να σκίσει το φως
Είμαι μια σιωπή
Κουρασμένη χιονοθύελλα
Να πνίξω τη σκόνη
Με χιόνι
Διψώ σαν ζώο χαμένο στην ξηρασία
Θα πετάξω μια μέρα
Το αηδόνι θα μου πει
Είναι ένα μεγάλο μυστικό
Να φτερουγίζεις σε κλουβί
Τα σίδερα είναι πούπουλα
Σκορπίζουν στον άνεμο με ένα μου σφύριγμα
Αμήν